اینجا از پذیرش نقش مادری گفتیم

بعضی روزا مثل امروز بدون اینکه فعالیت آن چنانی داشته باشم خسته ترینم چرا؟! چون خیلی کار کردم. ولی هیچ کاری نکردم همش در حال بدو بدو بودم ولی بازم خونه نامرتبه شامم رو سرد خوردم یا نمازم رو آخر وقت و با عجله خوندم! چون خیلی تلاش کردم ولی هیچ اثری از تلاش من توی خونه دیده نمیشه! و من خسته ی خسته ی خسته ام! شماها خیلی خوب می دونید دارم‌چی میگم نه؟!

اگه تو هم متوجه شدی چرا خسته ام یعنی مادری! نماد واقعی یه مادر مدرن که مجبوره طبق معیارهای زندگی مدرن خودش، بچه هاش، زندگیش و توانمندیاشو بسنجه! تو زندگی مدرن تو وقتی خوبی که کلی دستاور داشته باشی! دستاوردی که دیده بشه و قابل شمارش باشه. مثلا روزی که نیم ساعت ورزش کردم چهل دقیقه زبان تمرین کردم پنجاه صفحه کتاب خوندم دویست هزار تومن درآمد داشتم و... اما تو روزایی رو نی گذرونی که هشت بار پوشک عوض می‌کنی ده تا قصه میگی نیم ساعت لالایی میخونی سه بار غذا درست می کنی ده بار قفسه ی اسباب بازی رو جمع می کنی اما هیچ کدوم دیده نمیشه! و اثری ازش توی چشم نیست! پس توی قوانین دنیای مدرن بی ارزشه پس تو داری عمرت رو تلف می کنی پس تو ارزشمند، قوی،باسواد و به درد بخور نیستی! حالا با همه ی خستگیای جسمت این حال بدم بهش اضافه کن و بخواب ولی نه! چند لحظه صبر کن⛔️⛔️✋✋ تو از صبح درگیر تلاش برای رشد و مراقبت جسمی،اخلاقی و روانیِ یکی از معلمای بزرگ تاریخ بودی! کسی مثل گاندی،ادیسون، باغچه بان، سعدی، انيشتين یا ... کسی که قراره وجودش چراغی باشه برای تاریکی یا با قلمرویی اندازه ی شهر یا کشور یا جهان یا نه ، چراغی برای خانواده ی خودش، دوست و آشنا و همکارش وسعتش مهم نیست،اثرش مهمه! تو از صبح مشغول طراحی و ساخت آینده ی جهان بودی توی دفتر کار اختصاصی خودت با شیوه ی خودت بی هیچ جیره و مواجبی از جایی! چقدر حرفه ای چه شغل مهمی چه اثر بزرگی ادامه دارد....

تصور کن توی دنیایی زندگی کنی که همه ی آدم ها با دست هاشون راه میرن و تو که داری با پاهات راه میری براشون عجیبی شاید شک کنی به اینکه ‌کارت درسته یا نه شایدم پا رو از شک ، فراتر بذاری! و واقعا احساس کنی،خوب نیستی،معیوبی، ناقص الخلقه ای، یه چیزی کم داری! شاید کم کم شروع کنی به تمرین و تلاش که مثل اونا راه بری. و هر بار که نمی تونی،کلی خودت رو سرزنش کنی... زندگی مدرن و قانون هاش همسو و رفیق جسم و روح ما و بچه هامون ساخته نشده برای همین، همه ی بچه هایی که انرژی شون توی آپارتمان های ۵۰،۶۰ متری تخلیه نمیشه، اول برچسب می خورن و بعد دارو تا بتونن با این سبک زندگی سازگار بشن.... برای همین همه ی مامان هایی که باردارن و بچه ی زیر۴،۵ سال دارن از هر تفریح و آموزش و فعالیت اجتماعی محرومن! اگه هم محروم نشدن یا تونستن خودشون یا بچه شون رو قربانی کنن و به زور توی قالب های شسته رفته ی این دنیا جا بشن یا با حمایت بقیه و خلاقیت ، تونستن یه راه نسبتا متعادل پیدا کنن و از‌ محرومیت دربیان. خلاصه که مادرای این نسل به شدت تنها و مظلومن... پی نوشت: این بحث هنوز خیلی ادامه داره باید تصویر برامون روشن تر بشه تا بفهمیم پذیرش نقش مادری دقیقا چیه پس بمونید کنار مون و بقیه رو هم دعوت کنید❤️

کدوم منم؟!😅