#هم‌سایه_ناشناس ♥️ 💠 بسم رب المهدی💠 ✍ نامه‌ای سرگشاده به محبوب 💌 نامه‌ی سی‌ام عزیزترینم سلام! ❣ با آنکه حرف‌های گفتنی و نگفتنی به محضر مبارکت زیاد دارم، اما گاهی از سر صبح که بیدار می‌شوم تا همین حوالی که بیایم و ‌دوباره بنشینم به قصد نوشتن برای شما، مرتب دارم دنبال واژه می‌گردم، دنبال سوژه، ایده، موضوع.‌ انگار که مثلا حتما باید بیایم و درباره چیز خاصی برایتان حرف بزنم و یا ‌نامه‌ام باید پر از حرف‌های تازه، جملات قصار و واژه‌های جدید باشد. دلم عجیب می‌خواهد مؤمن شوم به اینکه: گاهی یک سلام ساده‌ی بی‌آلایش، کار معجونی از جملات پرتکلّف را می‌کند در محضرت! بگذریم. محبوبم! امروز یک ماجرایی را شنیدم از کسی که برای حل مشکلاتش قصد کرده بود، چهل روز پیاپی، برای شما عریضه بنویسد، شاید چیزی شبیه همین نامه‌ی خودمانی خودمان، همراه با عرض حاجات و مشکلاتش. ‌بعد یکهو انگار طمع بَرَم داشت که چرا من این‌کار را نکنم؟ چرا حالا که دارم هر شب می‌آیم و می‌نشینم و وقت می‌گذارم و .... (هزااااار منّت دیگری که داشتم سر خودم ‌گذاشتم...) ‌و یک نامه می‌نویسم، نیایم و اسم عریضه روی آنها نگذارم؟‌ چرا اصلا نیایم و ‌به اسم عریضه نوشتن به محضرت، این نامه‌های بی ‌سر و ته را واسطه‌ای برای حل هزار و یک مشکل ریز و دُرُشتم نکنم؟ چرا فلان نکنم ‌و چرا بَهمان نکنم؟‌ و نفسی که دیگر دست بردار نبود. انگار که مثلا حالا که دارم نامه می‌نویسم و عریضه نه، و دارم فقط با تو حرف می‌زنم و درباره‌ی حل مشکلاتم نه، انگار حالا که دارم فقطططططط به عشق خودت، فقطططط برای دوست داشتن‌ات و دلتنگی‌های بی حد و حسابم، برایت می‌نویسم و‌ برای دودوتا چهارتا شدنِ دنیایم نه، دارم خیلی چیزها را از دست می‌دهم... آدمی‌ست دیگر، گاهی همین قدر حقیر می‌شود. حقارت‌های عجیب و غریبم را به آقایی خودت ببخش، همییییین!💔 #تکه‌ی_یازدهم #نامه‌ی_سی‌ام