#مدیریت_خشم متاسفانه از كودكی به ما آموختند كه نبايد خشمگين باشيم و وقتی عصبانی شديم آنقدر سرزنش شديم كه احساس گناه كرديم . ولي يادمون باشه ما محكوم به زندگی كردن به شيوه ی والدينمون نيستيم. پس ما هم به مدل والدينمون، و  به تلافی،  پدر و مادرمان  رو كه از روی نا آگاهی مطالبی را به ما آموزش داده اند، سرزنش نكنيم كه چرا اين باورها را به ما آموزش دادند. بلكه آگاهانه در جهت تغيير و جايگزينی باورهای نادرست خود با باورهای درست شويم. برعكس تصور ما،  خشم و پرخاشگری ، نبايد سركوب شود بلكه بايد مديريت شود و  مديريت آن مهارتی است كه لازم هست  آموخته شود. خشم يك احساس ثانويه است كه در پی احساس اوليه ای چون نگرانی ، غم ، ناديده گرفته شدن ، خجالت ، تاييد نشدن  و... ايجاد میشود. در مرحله ی اول بايد بسنجيم كه اين احساس اوليه، در اثر توقعات غير واقع بينانه ايجاد نشده باشد! برای اين تشخيص به خودمان يادآور شويم كه تفاوت آدمها را در نظر بگيريم و توقع نداشته باشيم مدل ما فكر، عمل و احساس كنند و آنها را ملزم به درك كردن خودمون نكرده باشيم . در مرحله ی بعد می توانيم مطابق احساس اوليه مان رفتار كنيم . در اين شرايط مثلا وقتی احساس اوليه مان نگرانی از دير آمدن فرزندمان باشد كه به خشم تبديل شده است به جای ابراز خشم، می توانيم به او بگوييم عزيزم، نگرانت شدم و ... با مديريت خشم خود ابتدا به آرامش درونی برسيم و در پی آن شايد گاهی لازم باشد كه حتی ابراز خشم و انتقاد كنيم در شرايطی که درونا آرام هستيم. يادمون باشه كه انتقادی كه همراه با درونِ نا آرام باشه هيچوقت به نتيجه نخواهد رسيد. 🌱