eitaa logo
موعود
2.1هزار دنبال‌کننده
5.9هزار عکس
1.5هزار ویدیو
283 فایل
🔸کانال رسمی موسسه فرهنگی هنری موعود عصر «عج»🔸 🔹پایگاه اینترنتی موسسه موعود: 🔸fa.mouood.com 🔹فروشگاه اینترنتی: 🔸shop.mouood.com 🔹 ارتباط با موعود: 🔸Eitaa.com/mouood_admin
مشاهده در ایتا
دانلود
🔘 بانوی زنان بهشتی ▪️ کسی است که وقتی میان سجاده می ایستد، خداوند او را به فرشتگان قدسی اش می نمایاند. بنده ای که خداوند درباره اش می فرماید: «اى ملائكه من! به فاطمه كه برترين كنيزان من است، نظر كنيد كه چگونه در مقابل من قرار گرفته است! اعضا و جوارح او از خوف من مى ‏لرزد.»(۱) ▪️ فاطمه(س) کسی است که برترین مخلوق خداوند به داشتنش به خود می بالد: «فاطمه دختر من برترين‏ زنان‏ از اوّلين تا آخرين آنهاست. فاطمه زهرا پاره تن من است. زهرا نور دو چشم من است. زهرا ميوه قلب من است. زهرا روح و جان من است....»(۲) ▪️ از میان دختران حوّا(س)، فاطمه(س) برترین زن بود. آری، لقب «بهترین زن جهان»، لقب مریم دختر عمران است؛ امّا «بهترین زن جهانیان، از اوّلین تا آخرین» فاطمه(س) است.(۳) 📚 پی نوشت ها: ۱ و ۲. روایتی مشهور از نبی اکرم(ص) به نقل از ابن عبّاس. مجلسى، «زندگانى حضرت زهرا(س)» ( ترجمه جلد ۴۳ بحار الأنوار)، ص ۵۹۷. ۳. ابن بابويه، محمد بن على، «معانی الأخبار»، ص ۱۰۷. @mouood_org
🔘 شکوه فاطمه(س) در قیامت ▪️ کیست مدّعی شناخت بانویی که پروردگار بی نیاز عالم، او را مهربانانه چنین خطاب قرار می دهد: «اى حبيبه و فرزند رسول من! از من بخواه تا عطا نمايم، شفاعت کن تا من بپذيرم. به عزّت و جلال خودم! که امروز ظلم و ستم هيچ ستمگرى از نظر من محو نخواهد شد.»(۱) ▪️ کیست که از عظمت زهرای مرضیه(س) به حیرت نیفتد؟! به راستی نشناختنی است؛ اویی که این چنین گذری به سوی بهشت خواهد داشت: «فاطمه در در حالى محشور مى‏ شود که لباس زيبايى بر تن دارد؛ به گونه ‏اى که تعجّب همهٔ خلايق برانگيخته مى ‏شود. آنگاه هزار لباس ديگر بر تن مى ‏کند که بر هر کدام آنها به خط سبز نوشته شده: دختر محمّد را با بهترين صورت وارد بهشت کنيد!» آنگاه فاطمه در حالى که هفتاد هزار ملک او را مشايعت مى ‏کنند، مانند نوعروسان وارد بهشت مى ‏شود.»(۲) ▪️ خدا، جایی است که به حقیقت بدانجا تعلّق دارد؛ جایی که او از خدا راضی و خداوند از او راضی است؛ این است معنی نام بلند راضیه مرضیه. 📚 پی نوشت ها: ۱. روایت نبوی است. ابن شهر آشوب مازندرانى، «مناقب آل أبي طالب(ع)»، ج ۳، ص ۳۲۶. ۲. ابن بابويه، محمد بن على، «عيون أخبار الرضا(ع)»، ج ۲، ص ۳۰. @mouood_org
🔘 امّ ابیها ▪️ او به باغبان می مانست. دل نگران شگفتن یک غنچه نه؛ که نگران به بار نشستن نخل نبوت بود؛ اگر چنین نبود، لحظه های خون نظاره کردن زخم های پدر را تاب نمی آورد؛ فشار سخت ترس و گرسنگی را در شعب ابی طالب، به انتظار گشایش نمی نشست. اصلاً اگر چنین نبود، شش ماهه اش محسن را بلا گردان امیر تنهای مدینه نمی کرد؛ پهلویش را سپر نمی کرد؛ خطبه نمی خواند؛ گریه نمی کرد... ▪️ او به باغبان می مانست. مراقب شکستن شاخه ها و نیفتادن میوه ها بود؛ حتّی اگر در هنگام غرس، تیغ ها دستش را می شکافتند، دم برنمی آورد که باغبان، به لحظه نمی اندیشد؛ دورنگر است و آینده بین. ▪️ نخل نبوّت، میوه ای جز ولایت امیر(ع) در اندیشه نداشت و زهرا(س)، اگر نمی بود، هرگز از پس محافظت این درخت بر نمی آمد. بی سبب نیست که درخت را رسول خدا(ص) خواندند و تنه را و حراست کننده و شاخهٔ به بار نشسته را، .(۱) 📚 پی نوشت: ۱. امام باقر(ع) فرمودند: «الشَّجَرَةُ فَرَسُولُ اللَّهِ ص وَ فَرْعُهَا عَلِيٌّ ع وَ غُصْنُ‏ الشَّجَرَةِ فَاطِمَة...» (ابن بابويه، محمد بن على، «معانی الأخبار»، ص ۴۰۰.) @mouood_org
🔘 مالک چهار نهر بهشتی ▪️ را خدا به او بخشید تا تنها کسانی از آن چشمه بنوشند که زهرا(س) می خواهد و زهرا(س)، تنها به دوستان می نوشاند؛(۱) آن قدر که جام را به علی(ع) داده است و اش کرده است.(۲) ▪️ «آب از زير قبه جارى می ‏شود و جريان پيدا مى ‏كند و شيعيان و دوستانش از آن مى ‏آشامند. قبهٔ او چهار پايه دارد: پايه ای از لؤلؤ سفيد كه از زير آن، چشمه ‏اى مى ‏جوشد و در بهشت روان مى ‏گردد آن چشمه را سلسبيل‏ می ‏نامند؛ پايه ‏اى از دُرّ زرد است كه از زير آن، چشمه‏ اى به نام طهور جارى مى ‏گردد؛ پايه ‏اى ديگر از زمرّد سبز است كه از زير آن دو چشمهٔ عسل و شیر جارى است. چشمه های دیگر بهشت از اين چشمه ها به طرف پایين بهشت جريان دارند و فقط به طرف بالا مى ‏رود و خاصّان اهل از آن مى ‏نوشند كه آنها عبارتند از شيعيان على و دوستان او.»(۳) ▪️ خدا می دانست که سخاوت یگانه است؛ بی جهت نبود که بیش از همه کس، او مالک چشمه های سیراب کنندهٔ بهشتی است... 📚 پی نوشت ها: ۱. حسكانی،عبيد الله بن عبد الله‏، «شواهد التنزيل لقواعد التفضيل»، ترجمهٔ روحانی، ص ۳۳۴. ۲. «إرشاد القلوب»، ترجمهٔ رضايى، ج ‏۲، ص ۱۶۹. ۳. مجلسى، محمد باقر بن محمد تقى، «ايمان و كفر» (ترجمه كتاب الإيمان و الكفر بحار الأنوار جلد ۶۴، ترجمهٔ عطاردى)، ج ۱، ص ۲۵۶. @mouood_org