۷ مائده
🌾🌾🌾🌾🌱🌱🌾🌾🌾🌾
✍گرچه موضوع ياد نعمت و رعايت ميثاقِ مطرح در آيه، يك هشدار كلّى و عمومى است، ولى ممكن است به دلايلى مسأله ى رهبرى جامعه اسلامى و اطاعت از او مراد باشد. آن دلايل عبارتند از:
- رهبرى الهى، عهد وميثاق خدايى است. داستان #حضرت_ابراهيم و درخواست #امامت براى نسل خويش و پاسخ خدا كه ظالمان به عهد من (امامت) نمى رسند، گواه بر اين مطلب است. «لاينال عهدى الظالمين» (34)
- پس از تعيين #حضرت_على_عليه_السلام به امامت در غدير خم، آيه سوّم همين سوره نازل شد كه امروز نعمتم را بر شما تمام كردم.
- مردم در #غدير_خم با على عليه السلام بيعت كردند و سمعاً و طاعةً گفتند. اين آيه بار ديگر مردم را به وفادارى و پايدارى نسبت به رهبرى فرا مى خواند.
پيمان بر شنيدن و اطاعت كردن، «سمعنا و أطعنا» شامل همه پيمان هايى مى شود كه انسان ها بطور طبيعى و فطرى به صورت قولى، يا عملى با انبيا داشته اند، مثل بيعت ها و شهادت هاى آنان به توحيد و نبوّت.
🌴 تأكيد اين آيه بر مفاهيمى چون نعمت، ميثاق، اطاعت، علم به ذات الصّدور، آن هم پس از آيه غدير خم، مى تواند اشاره به فراموشى محتواى آيه سوّم و تخلّف از خط غدير باشد. (چنانكه امام باقرعليه السلام فرمود. (35) ) «واذكروا نعمةاللَّه...»
🌳 ياد نعمت هاى الهى لازم است. «واذكروا نعمة اللَّه»
🪴 ياد و يادآورى نعمت ها، ميثاق ها، گفته ها و علم وآگاهى خدا، عامل و زمينه ى تقواست. «واذكروا نعمة اللَّه...»
🤝 به فكر پيمان شكنى نباشيم كه خدا آگاه است. «اتّقوااللّه انّ اللّه عليم بذات الصّدور»
•┈••••✾•🌿🌺🌿•✾••••┈•
🏷 کانال مهدی موعود👇
🆔🕋 @MowoodMahdi 🕋
۱۶ مائده
🔮🔮🔮🔮💎💎🔮🔮🔮🔮
✍هدايت داراى مراتبى است: يك مرحله، #هدايت_عمومى براى همه انسان هاست، خواه پيروى كنند يا نكنند ونوع ديگر مخصوص كسانى است كه هدايت عمومى را پذيرفته باشند. اين آيه نوع دوّم را بيان مى كند.
سلام، يكى از نام هاى خداست، «السّلام المؤمن المهيمن...» (44) و يكى از نام هاى بهشت هم «دارالسّلام» (45) است. پس راه هاى سلام، يعنى راه خدا و بهشت كه رسيدن به آن دو از «سُبل السلام» و صراط مستقيم مى گذرد.
«سُبل السّلام»، شامل راه هاى سلامت فرد و جامعه، خانواده و نسل، فكر، روح و ناموس و... مى شود.
مصداق روشن پيروان رضوان خدا در «مَن اتّبع رضوانه»، پويندگان خط « #غدير_خم »اند، چون آيه ى «رضيت لكم الاسلام ديناً» بعد از نصب #علىّ بن ابى طالب عليهما السلام به مقام جانشينى #پيامبر_اكرم صلى الله عليه وآله نازل شد.
💰 كسانى قابل هدايتند كه در پى تحصيل رضاى حقّ باشند، نه دنبال مقام و مال و هواى نفس و انتقام. «يهدى به اللّه مَن اتّبع رضوانه»
🛣 راه حقّ يكى و راه هاى باطل (شرك، كفر، نفاق و تفرقه و...) متعدّد است.
🛤 هدف، يكى است ولى راه هاى رسيدن به آن متعدّد است. «سبل السلام»
📖 بشر در سايه قرآن، به همزيستى و صفا در زندگى مى رسد. «سبل السلام»
📖 قرآن، داروى شفابخش همه ظلمات است.
•┈••••✾•🌿🌺🌿•✾••••┈•
🏷 کانال مهدی موعود👇
🆔🕋 @MowoodMahdi 🕋
۵۵ مائده
💎💎💎💎💍💍💎💎💎💎
✍در شأن نزول آيه آمده است: سائلى وارد مسجد #رسول_خدا صلى الله عليه وآله شد و از مردم درخواست كمك كرد. كسى چيزى به او نداد. #حضرت_على عليه السلام در حالى كه به #نماز مشغول بود، در حال #ركوع، #انگشتر خود را به سائل بخشيد. در تكريم اين بخشش، اين آيه نازل شد.
ماجراى فوق را ده نفر از اصحاب پيامبر مانند ابن عباس، عمّار ياسر، جابربن عبداللّه، ابوذر، اَنس بن مالك، بلال و... نقل كرده اند و شيعه و سنّى در اين شأن نزول، توافق دارند. (118) عمّار ياسر مى گويد: پس از انفاق انگشتر در نماز و نزول آيه بود كه رسول خداصلى الله عليه وآله فرمود: «مَن كنتُ مولاه فعلىّ مولاه». (119)
پيامبر اكرم صلى الله عليه وآله در #غدير_خم، براى بيان مقام حضرت على عليه السلام اين آيه را تلاوت فرمود. (120) و خود على عليه السلام نيز براى حقّانيّت خويش، بارها اين آيه را مى خواند. (121) #ابوذر كه خود شاهد ماجرا بوده است، در #مسجد_الحرام براى مردم داستان فوق را نقل مى كرد. (122)
كلمه ى «ولىّ» در اين آيه، به معناى دوست و ياور نيست، چون دوستى و يارى مربوط به همه مسلمانان است، نه آنان كه در حال ركوع انفاق مى كنند.
#امام_صادق عليه السلام فرمودند: منظور از «الّذين آمنوا...»، على عليه السلام و اولاد او، ائمّه عليهم السلام تا روز قيامت هستند. پس هركس از اولاد او به جايگاه امامت رسيد با اين ويژگى مثل اوست، آنان #صدقه مى دهند در حال ركوع. (123)
مرحوم فيض كاشانى در كتاب نوادر، حديثى را نقل مى كند كه بر اساس آن ساير امامان معصوم نيز در حال نماز و ركوع به فقرا صدقه داده اند كه اين عمل با جمع بودن كلمات «يقيمون، يؤتون، الراكعون» سازگارتر است.
امام باقرعليه السلام فرمود: خداوند پيامبرش را دستور داد كه #ولايت_على عليه السلام را مطرح كند و اين آيه را نازل كرد. (124)
بهترين معرّفى آن است كه اوصاف وخصوصيّات كسى گفته شود ومخاطبان، خودشان مصداق آن را پيدا كنند. (آيه بدون نام بردن از على عليه السلام، اوصاف وافعال او را برشمرده است)
امام صادق عليه السلام فرمود: على عليه السلام هزاران شاهد در غدير خم داشت، ولى نتوانست حقّ خود را بگيرد، در حالى كه اگر يك مسلمان دو شاهد داشته باشد، حقّ خود را مى گيرد! (125)
#ولايت_فقيه در راستاى ولايت امام معصوم است. در مقبوله ى عمربن حنظله ازامام صادق عليه السلام مى خوانيم: بنگريد به آن كس كه حديث ما را روايت كند و در #حلال و #حرام ما نظر نمايد و احكام ما را بشناسد. پس به حكومت او راضى باشيد كه من او را بر شما حاكم قرار دادم. «فانّى قد جعلته عليكم حاكماً...». (126)
-----
118) الغدير، ج 2، ص 52، احقاق الحقّ، ج 2، ص 400 و كنزالعمّال، ج 6، ص 391.
119) تفسير الميزان.
120) تفسير صافى.
121) تفسير الميزان.
122) تفسير مجمع البيان.
123) كافى، ج 1، ص 288.
124) تفسير نورالثقلين وكافى، ج 1، ص 281.
125) تفسير نورالثقلين.
126) كافى، ج 1، ص 67.
🍀🍀🍀 آیه تبلیغ 🍀🍀🍀
مفسران #شیعه تصریح کرده‌اند که آیه تبلیغ پس از بازگشت رسول خدا از #حجة_الوداع در منطقه #غدیر_خم در روز ۱۸ ذی‌الحجه نازل شد. در منابع #اهل_سنت نیز روایاتی وجود دارد که زمان و مکان نزول این آیه را غدیر خم بیان می‌کند.عالمان شیعه با تکیه بر روایاتی از امامان(ع) و برخی از اصحاب پیامبر(ص)، نزول #آیه_تبلیغ را درباره واقعه غدیر خم و اعلام #جانشینی_امام_علی(ع) قطعی می‌دانند
۶۷ مائده
💎💎💎💎💡💡💎💎💎💎
✍اين آيه به دلايلى كه خواهد آمد مربوط به #جانشينى_حضرت_على عليه السلام و نصب او به #ولايت در #غدير_خم به هنگام برگشت #پيامبر_اكرم ص از سفر حج در سال #دهم_هجرى است. جالب اينكه اين آيه در ميان دو آيه اى قرار گرفته كه مربوط به اقامه كتاب آسمانى است و شايد اشاره به اين باشد كه ميان رهبر معصوم و اقامه ى كتاب آسمانى، پيوند محكمى برقرار است. آرى، امام است كه مى تواند كتاب آسمانى را به پا دارد و اين كتاب خداست كه مى تواند امام واقعى را معرّفى كند.
همه ى مفسّران شيعه به اتكاى روايات اهل بيت عليهم السلام و نيز بعضى از مفسّران #اهل_سنت به عنوان يكى از مصاديق، آيه را مربوط به نصب حضرت على ع در غدير خم به ولايت و امامت دانسته اند. (144) جالب آنكه صاحب تفسير المنار از مسند احمد و ترمذى و نسائى و ابن ماجه، حديثِ «مَن كنتُ مولاه فعلىّ مولاه» را با سند صحيح و موثّق بيان كرده است و سپس با دو جمله به خيال خود در آن تشكيك نموده است: اوّل اينكه مراد از ولايت، دوستى است. (غافل از آنكه دوستى نياز به بيعت گرفتن و تبريك گفتن و آن همه تشريفات در غدير خم نداشت) دوّم آنكه اگر حضرت على عليه السلام امام و رهبر بعد از رسول اكرم صلى الله عليه وآله بود، چرا فرياد نزد و ماجراى نصب خود را در غدير نگفت؟! (غافل از آنكه در سراسر #نهج_البلاغه و كلمات حضرت على عليه السلام ناله ها و فريادها مطرح است، ولى صاحب المنار گويا آن ناله ها و فريادها را نشنيده است. (145)
در تمام #قرآن تنها در اين آيه است كه پيامبر اكرم صلى الله عليه وآله نسبت به كتمان پيام، تهديد شده كه اگر نگويى، تمام آنچه را كه در 23 سال #رسالت گفته اى هدر مى رود. پس بايد ديد چه پيام مهمى است كه اين گونه بيان مى شود؟
پيامبر اكرم صلى الله عليه وآله به حضرت على عليه السلام فرمود: اگر آنچه درباره ولايت تو است به مردم نرسانم تمام اعمال من محو مى شود. (146)
در اين آيه چند نكته است كه جهت گيرى محتوايى آن را روشن مى كند:
- سوره مائده، در اواخر عمر شريف پيامبر نازل شده است.
- در اين آيه، بجاى «يا أيّها النّبى»، تعبير «يا أيّها الرّسول» آمده است، كه نشانه ى يك رسالت مهم است.
- به جاى فرمان «أبلغ»، فرمان «بَلّغ» آمده كه نشانه ى ابلاغ قطعى ورسمى ومهم است.
- پيامبر نسبت به نرساندن يك پيام مهم تهديد شده كه اگر نگويد، همه ى زحماتش به هدر مى رود.
- رسول خداصلى الله عليه وآله از عواقب كارى هراس دارد كه خداوند او را دلدارى مى دهد كه ما تو را از شر مردم نگه مى داريم.
- پيامبر، از جان خود نمى ترسد. زيرا در روزگار تنهايى كه با بت ها مبارزه مى كرد و در جنگ ها كه با مشركين درگيرى نظامى داشت، از خطرها نمى ترسيد. (در حالى كه سنگباران مى شد، و يارانش شكنجه مى شدند، حالا در اواخر عمر و در ميان اين همه يار بترسد؟!)
- در آيه، پيامى است كه به لحاظ اهميّت، با همه پيام هاى دوران نبوّت و رسالت، برابر است كه اگر اين پيام به مردم نرسد، گويا همه ى پيام ها محو مى شود.
- محتواى پيام، بايد مسأله اى اساسى باشد، وگرنه در مسائل جزئى و فردى، اين همه تهديد و دلدارى لازم نيست.
- پيام آيه، مربوط به توحيد و نبوّت و معاد نيست، چون اين اصول، در روزهاى اوّل بعثت در مكّه بيان شده و نيازى به اين همه سفارش در اواخر عمر آن حضرت ندارد.
- پيام آيه، مربوط به نماز، روزه، حج، زكات، خمس وجهاد هم نيست، چون اينها در طول 23 سال دعوت پيامبر بيان شده و مردم نيز به آن عمل كرده اند و هراسى در كار نبوده است.
پس، محتواى اين پيام مهم كه در اواخر عمر شريف پيامبرصلى الله عليه وآله نازل شده چيست؟
روايات بسيارى از شيعه و سنّى، ما را از تحيّر نجات داده و راه را نشان مى دهد. روايات مى گويد: آيه مربوط به هجدهم ذيحجه سال دهم هجرى در سفر #حجة_الوداع پيامبر اسلام است، كه آن حضرت در بازگشت به سوى مدينه، در مكانى به نام «غدير خم» به امر الهى فرمان توقّف داد و همه در اين منطقه جمع شدند. مكانى كه هم آب و درخت داشت و در گرماى حجاز، كارساز بود و هم محلّ جداشدن كاروان هاى زائران مكّه بود و اهل يمن، عراق، شام، مدينه و حبشه از هم جدا مى شدند.
در آنجا، پيامبر خدا در ميان انبوه ياران، بر فراز منبرى از جهاز شتران قرار گرفت و خطبه اى طولانى خواند. ابتداى خطبه، توحيد، نبوّت و معاد بود كه تازگى نداشت. سخن تازه از آنجا بود كه پيامبر، خبر از رحلت خود داد و نظر مسلمانان را نسبت به خود جويا شد. همه نسبت به كرامت و عظمت و خدمت و رسالت او در حد اعلا اقرار كردند. وقتى مطمئن شد كه صدايش به همه ى مردم، در چهار طرف مى رسد، پيام مهم خود را نسبت به آينده بيان كرد. و فرمود: «من كنت مولاه فعلىّ مولاه» هر كه من مولاى اويم، اين علىّ مولاى اوست و بدين وسيله جانشينى حضرت على عليه السلام را براى پس از خود به صراحت اعلام داشت. امّا پس از وفاتش، وقتى حضرت👇