🗯 معاویه از شنیدن فضائل امیرالمومنین علیه السلام اشک هایش جاری شد! 🔻 ضِرار بن ضَمره لَیثی بر معاویه وارد شد. به او گفت: علی علیه السلام را برای من #توصیف کن. گفت: آیا مرا از این #معذور می‌داری؟ گفت: نه معذور نمی دارم. 👈 گفت: به خدا که #بلند همت و #نیرومند بود. #قاطع سخن می‌گفت و #عادلانه قضاوت می‌کرد. #سرشار از علم بود. و همه وجودش #حکمت بود. 👈 از دنیا و زیبایی آن #بیزار بود. با شب و خلوت آن #الفت داشت. به خدا بسیار اشک می‌ریخت و می‌اندیشید دستش را بر می‌گرداند و خود را مورد خطاب قرار می‌داد، و با پروردگارش مناجات می‌کرد. 👈 لباس #زُمُخت و غذای #سخت را دوست می‌داشت. ❌به خدا قسم در میان ما مانند یکی از ما بود، وقتی نزد او می‌رفتیم ما را نزدیک می‌کرد و وقتی از او می‌خواستیم پاسخ می‌داد، با وجود نزدیکی او به ما و قرابت ما به او به خاطر ابهتش با او سخن نمی گفتیم. 👈 و به خاطر #بزرگیش چشم خود را بالا نمی گرفتیم، و اگر #لبخند می‌زند دندان‌های چون مروارید نمایان می‌شد. اهل دین را بزرگ می‌داشت و مساکین را دوست می‌داشت. ❌ نیرومند را در راه باطلش #گستاخ تر، و فقیر را از #عدالتش ناامید نمی کرد. 🔸 خدا را گواه می‌گیرم که او را در برخی از مواضعش دیدم در حالی که شب پرده هایش را افکنده و ستاره هایش هجوم آورده بود، در محرابش ایستاده از #ریش خود گرفته و هم چون #مار گزیده به خود می‌پیچد، و مانند فرد اندوهگین می‌گرید، گویی صدای او را هم اکنون می‌شنوم که می‌گفت: 《ای دنیای پست! آیا بر من ظاهر شده ای یا به سوی من اشتیاق یافته ای؟ بعید است بعید است. غیر مرا بفریب مرا به تو نیازی نیست. تو را سه طلاقه کردم و برای من در آن راه بازگشتی نیست. عمر تو کوتاه، خطر تو نزدیک و آرزویت حقیر است.》 آه آه از کم بودن توشه، طولانی بودن سفر، تنهایی در راه و عظمت مقصد.😔 ▪️ سپس اشک‌های معاویه بر روی ریش او جاری شد و آن را با آستینش پاک کرد. مردم با حالت گرفتگی صدا به گریه افتادند. سپس گفت: به خدا قسم ابو الحسن این چنین بود. صبر تو بر او چگونه است ای ضرار؟ گفت: مانند صبر کسی که تنها فرزندش را بر روی سینه اش سر ببرند و او نه اشکش جاری می‌شود و نه حسرتش آرام و ساکن می‌گیرد. سپس برخاست و با حالت گریه خارج شد. معاویه گفت: ولی اگر شما مرا از دست بدهید در میان شما کسی نیست که من را این گونه ثناء گوید یکی از حاضران گفت: دوست به اندازه دوستش.  📚بحارالانوار- جلد ۴۱، صفحه ۱۲۱  لعن الله معاویه بن ابی سفیان و لعن الله یزید بن معاویه و لعن الله بنی امیه قاطبه #امیرالمومنین #حکومت_علوی @mr13_72

📌 اسلام دینِ با گذشت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله می فرمایند: بُعِثْتُ عَلَی الشَّریعَةِ السَّمْحَةِ السَّهْلَةِ (۱) خدا مرا بر #شریعت و دینی مبعوث کرده است که با #سماحت (باگذشت) و #آسان است. دین اسلام سماحت دارد. به یک انسان می‌گویند «سماحة» یعنی انسان #با_گذشت، ولی «دین با گذشت است» یعنی چه؟ مگر دین هم می‌تواند با گذشت باشد؟ دین هم با گذشت است ولی #اصولی دارد. چطور؟ دینی که به شما می‌گوید #وضو بگیر، همین دین به شما می‌گوید اگر #زخم یا بیماریی در بدن تو هست و #خوف_ضرر داری، بیم ضرر داری- نمی‌گوید یقین به ضرر داری- #تیمم کن، وضو نگیر. این معنی‌اش سماحت این دین است؛ 👈 یعنی یک دینِ یک دنده لجوج بی‌گذشت نیست، در جایش گذشت دارد. یا می‌گوید #روزه واجب است. واقعاً اگر انسان #بدون عذر روزه‌ای را بخورد #گناه مرتکب شده است. ولی همین دین می‌بینیم در جای خودش گذشت زیادی نشان می‌دهد: «یریدُ اللهُ بِکمُ الْیسْرَ وَ لا یریدُ بِکمُ الْعُسْرَ». در مورد روزه است؛ #مسافر هستی، در مسافرت روزه گرفتن برای تو #سخت است، روزه نگیر، بعد قضایش را بگیر: «یریدُ اللهُ بِکمُ الْیسْرَ». مریض هستی: «وَ مَنْ کانَ مَریضاً اوْ عَلی سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ ایامٍ اخَرَ یریدُ اللهُ بِکمُ الْیسْرَ وَ لا یریدُ بِکمُ الْعُسْرَ» (۲)، یعنی دینی است با سماحت و با گذشت. حتی وقتی #خوف_ضرر داری (لازم نیست صددرصد یقین داشته باشی) (۳) 📚 ۱) کافی، ج۵. ص۴۹۴ چنین آمده است: «لَمْ یرْسِلْنِی اللهُ بِالرَّهْبانِیةِ وَ لکنْ بَعَثَنی بِالْحَنیفِیةِ السَّهْلَةِ السَّمْحَةِ». ۲) بقره. ۱۸۵ ۳) سیری در سیره نبوی. ص۱۸۹ https://eitaa.com/mr13_72

📌 حدیثی زیبا ولی سخت 🔰 الإمام الباقر عليه السلام: قالَ رَسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله لِجابِرِ بنِ عَبدِ اللّهِ: «يا جابِرُ، هذا شَهرُ رَمَضانَ؛ مَن صامَ نَهارَهُ و قامَ وِردا مِن لَيلِهِ و عَفَّ بَطنَهُ و فَرجَهُ و كَفَّ لِسانَهُ، خَرَجَ مِن ذُنوبِهِ كَخُروجِهِ مِنَ الشَّهرِ». فَقالَ جابِرٌ: يا رَسولَ اللّهِ، ما أحسَنَ هذَا الحَديثَ! فَقالَ رَسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله: «يا جابِرُ، و ما أشَدَّ هذِهِ الشُّروطَ!». امام باقر علیه السلام: پيامبر خدا به جابر بن عبد اللّه فرمود: «اى جابر! اين، ماه #رمضان است. هر كس #روزش را #روزه بدارد و #بخشى از #شبش را به #عبادت برخيزد و #شكم و #شهوتش را پاك نگه دارد و #زبانش را حفظ كند، از #گناهانش بيرون مى‏شود، آن گونه كه از اين ماه بيرون مى‏شود». جابر گفت: اى پيامبر خدا! اين #سخن، چه #نيكوست! پيامبر خدا فرمود: «اى جابر! و اين #شرطها چه #سخت است!». 📚 الكافی. ج۴. ص۸۷ https://eitaa.com/mr13_72