با دقت صحبت‌های وزیر اطلاعات، نخست وزیر آموزگار در زمان قبل انقلاب را گوش کنید و نشر دهید شاید برخی که خواب غرب را می بینند از خواب بیدار شوند.

در دفتر خاطرات من بنویسید، هرچه دارم از شهدا دارم.

*شهید مدافع حرم محمد رضا دهقان* شهادت بال نمی‌خواهد حال می‌خواد.

*شهید حاج قاسم سلیمانی:* اگر خدا به ما رحم نکنه....

چرا شهید فلاحی وقتی گلوله دشمن شلیک می‌شد، سر خم نمی‌کرد؟

شهید احمد کاظمی به دنبال چه بود؟ تا انتها ببینید.

زخمی‌های روی سیم خاردارهای فکه.

یادش به خیر روزهای خوب دفاع مقدس. برادری، همدلی، همزبانی، مهربانی، همه اینها با هم آن جا جمع بود. دیگر کسی برای دیگری قیافه نمی گرفت، خودش را بالاتر نمی دانست. وقتی وارد جمع می شدی، نمی توانستی تشخیص دهی کی فرمانده است، مگر اینکه از قیافه او را می شناختی. فرمانده تیپ و لشکر مثل احمد متوسلیان، همت، رضا چراغی، عباس کریمی و... می آمد بین بچه ها می نشستن و صحبت می کردند و در خط مقدم جبهه به نیروها می‌گفتند بیایید نه بروید. آن روزها پول و مسئولیت مطرح نبود؛ مال و ریاست مطرح نبود. کسی نمی‌گفت فرمانده، می گفتند مسئول. مسئول بر دل های نیروهایش حکومت می کرد. اما برخی فرماندهان الان مدیریت می کند و از دل نیروهایش خبر ندارد.

منو بِخَر بِبَر حسین ع

شهید ابومهدی المهندس می‌گفت: *فرقی نمی‌کند به دست آمریکا شهید شوم یا اسراییل و داعش؛ هر سه یکی‌اند.* *وقتیکه کنار حاج‌قاسم باشم، آرامش دارم چون سیمش به «آقا» وصل است.*

همسرشهید مهدی قره‌محمدی تعریف می‌کرد، همیشه آقامهدی بچه‌ها را به قرآن‌خواندن تشویق می‌کرد، حتی برای هر وعده نمازشان جایزه تعیین می‌کرد، آقا مهدی می‌گفت: در راهِ تربیتِ بچه‌ها هر چقدر هزینه کنیم، کم است، همــه سیستم‌های جهانی دست در دست هم داده‌اند تا بچه‌های ما را از راه به دَر کنند و ما باید تمام توان خود را در این راه انجام بدهیم.