‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌💐سلام علیکم سه شنبه مهدوی شما، عالی و پر برکت ✍در ادامه بررسی آیات در شأن #امیرالمؤمنین و #اهل_بیت علیهم السلام در این ماه پر فضیلت #شعبان المعظم ، آیه معروف به ایذاء را تلاوت و بررسی خواهیم کرد : 💎 ۲۰) آیه ایذاء: #سوره_احزاب آیه۵۷ •┄❁بِـسْـم‌‌ِاللّٰه‌ِالࢪَّحمن‌ِالࢪَّحیمْ❁┄• 💠اِنَّ الَّذینَ یُؤْذُوْنَ اللهَ وَ رَسُوْلَهُ لَعَنَهُمُ اللهُ فى الدُّنْیا وَالآخِرَةِ وَ اَعَدَّلَهُمْ عَذاباً مُهِیناً 🌿آنها که خدا و پیامبرش را آزار مى دهند خداوند آنان را از رحمت خود در دنیا و آخرت دور ساخته، و براى آنها عذاب خوار کننده اى آماده کرده است». ✅بدیهى است که کسى نمى تواند به ذات پاک خداوند زیان و آزارى برساند; بنابراین منظور از ایذاء خداوند ـ همان گونه که مفسّران هم گفته اند ـ همان کفر و الحاد است که خداوند را به خشم مى آورد، و تأکیدى بر مجازات کسانى است که پیامبر و مؤمنان را آزار مى دهند; چرا که آزار آنها بمنزله آزار خدا است. در اینجا در روایات متعدّدى که از طرق برادران اهل سنّت و از طرق اهلبیت(علیهم السلام)رسیده است، مى خوانیم که پیامبراکرم (ص) فرمود: «اى على! هر که تو را آزار برساند مرا آزار رسانده است» به این ترتیب آزار او هم سنگ آزار، پیامبر(ص) است. حاکم حسکانى از جابر بن عبدالله نقل مى کند که مى گوید: از پیامبر اکرم(ص) شنیدم که به على(ع) مى فرمود: «کسى که تو را آزار دهد مرا آزار داده است». (1) شبیه همین معنی درباره حضرت زهرا (س) نیز از پیامبر گرامی اسلام(صلی الله علیه وآله)نقل شده است. و در حدیث دیگرى از ابن ابى سلمه از أمّ سلمه همسر پیامبر(ص) نقل مى کند که مى گوید: شنیدم رسول خدا(ص) به على بن ابى طالب(ع) مى فرمود: «اَنْتَ اَخى وَ حبیبى، مَنْ آذاکَ فَقَدْ آذانى»: «تو برادر و حبیب منى، هر کس تو را آزار دهد مرا آزار داده است!» (2) سپس مى افزاید: همین معنى از عدّه دیگرى مانند عمر (خلیفه دوم) و سعد بن ابى وقّاص و ابوهریره و ابن عباس و ابوسعید خدرى نقل شده است. (3) احادیثى که در بالا ذکر شد تنها اشاره به این مسأله دارد که آزار على(ع) آزار پیامبر(ص)است; ولى در آن استناد به آیه فوق نشده در حالى که در بعضى از روایات، این استناد با صراحت آمده است. از جمله حاکم نیشابورى در مستدرک الصّحیحین در حدیثى که صحیح و معتبر است، از ابن عبّاس نقل مى کند که مردى از اهل شام در برابر او سبّ و دشنام به ساحت مقدّس على(ع)داد، ابن عبّاس با دیدن این صحنه گفت: «اى دشمن خدا! تو با این سخنت رسول خدا(ص) را آزار رساندى چنانچه قرآن مى فرماید: آنها که خدا و پیامبرش را آزار مى دهند، خداوند آنان را از رحمت خود در دنیا و آخرت دور ساخته، و براى آنها عذاب خوار کننده اى آماده کرده است اگر پیامبر(ص)زنده بود تو او را آزار داده بودى». (۴) آیا با این حال تردیدى باقى مى ماند، در این که على(علیه السلام) برترین فرد امّت بعد از رسول خدا، و شایسته ترین فرد امّت براى امامت و ولایت و خلافت رسول خدا(ص)است؟ 1. شواهد التّنزیل، جلد 2، صفحه 98 (حدیث 777). 2. شواهد التّنزیل، جلد 2، صفحه 98 حدیث 778. 3. همان مدرک، صفحه 99. ۴.مستدرک الصّحیحین، جلد 3، صفحه 121 (طبع دارالمعرفة بیروت).