🕎 ماشیح و دولت ماشیحانی در کتاب مقدس یهودی
1️⃣ #یهودیان پس از موسی (ع) هربار با مشکلی روبه‌رو میشدند، از خداوند تقاضای #داور داشتند تا این‌که تصمیم به تشکیل حکومت واحد گرفتند و سموئیل، شائول (طالوت) را به‌عنوان مسیحا برگزید؛ اما نخستین مسیحای واقعی، #داوود بود. عصر داوود و سلیمان عصر شکوفایی #آرمان_مسیحایی و تشکیل #دولت_ماشیحانی و رهایی از دست دشمنان ستمگر به‌شمار میرود. پس از سلیمان، با تجزیهٔ دولت وی و فراگیری ظلم، اندیشهٔ #مسیحا جدّی‌تر شد.
2️⃣ انبیای پس از سلیمان بارها به #ظهور_منجی موعود وعده دادند و گاه از لفظ مسیحا و #ماشیح و گاه از مفهوم مسیحایی و دولت ماشیحانی نام برده می‌شد. اشعیا از تولد کودکی با نام #عمانوئیل، یعنی: «خدا با ماست» یاد می‌کند و از ویژگی عصر مسیحایی می‌گوید که: «گرگ با برّه سکونت خواهد داشت و پلنگ با بزغاله خواهد خوابید و…».
3️⃣ البته در پیش‌گویی‌های قدیمی‌تر که از اشعیا و میکاه نقل شده، از شخص مسیحا سخن گفته نمی‌شود؛ اما بر مفهوم مسیحایی تأکید شده و #صهیون و #اورشلیم را تنها منبع الهام دینی معرفی می‌کنند و می‌گویند: «شریعت از صهیون، و کلام خداوند از اورشلیم صادر خواهد شد و او امت‌ها را داوری خواهد کرد».
4️⃣ نکته این‌جاست که در این پیش‌گویی‌ها نشانی از فراگیری و #جهان‌شمول بودن آرمان مسیحایی مشاهده نمی‌شود. اساساً این پیش‌گویی‌ها زمانی بود که حاکمی ظالم بر #بنی‌اسرائیل غلبه کرده و گاه آنان را آواره می‌نمود؛ از این‌رو امید به صلح و زندگی دینی، نوید یک #مصلح و #منجی را تقویت می‌کرد. دوران منسیّ و آمون نمونه‌ای از وجود چنین حاکمان ظالمی بود که در عصر اشعیا و پس از آن حکومت می‌کردند.
5️⃣ ناحوم نبی و صفنیا نیز که در عصر افول «آشوریان» و حکومت یوشیا می‌زیستند، سقوط «نینوا» و شروع #عصر_مسیحایی را پیش‌گویی کردند و عباراتی مانند آن‌چه اشعیا آورد به کار بردند. آنان نیز به شخص مسیحا اشاره نمی‌کنند؛ اما دوران مسیحایی را توصیف می‌کنند. البته برخی از پیش‌گویی‌های صفنیا از پیش‌گویی‌های اشعیا نیز جهان‌شمول‌تر است؛ او می‌گفت: «عصر مسیحایی زمان اصلاح کل جهان است». او در باب اول به وضعیت سیاه جهان اشاره می‌کند و سپس وعدهٔ زندگی آرام و همراه با صلح را در دیگر ابواب مطرح می‌کند.
6️⃣ ارمیای نبی نیز چنین پیش‌گویی‌هایی را مطرح می‌کند. نبوت او در عصری است که حاکمی ستمکار وجود دارد و او از اصلاح امور ناامید است؛ از این‌رو وعدهٔ دوران مسیحایی می‌دهد و وعدهٔ خدا را عملی می‌داند. او مسیحا را یک شهریار از جنس بشر و نهالی از #خاندان_داوود می‌داند که خواهد آمد؛ زیرا خدا برای داوود سوگند خورده که سلطنت وی را تا ابد استوار بدارد. او معتقد است این شهریار را مستقیماً خدا نصب خواهد کرد تا خدا بر تختگاه خود، #اورشلیم حکومت کند و همهٔ ملّت‌ها به سوی آن شهر کشیده شوند.
✍️ نویسنده: حجةالاسلام دکتر محمدحسین طاهری آکِردی
✅ اندیشکدهٔ مطالعات یهود:
🇮🇷👉 @jscenter
✡️ ماشیح و دولت ماشیحانی در تلمود
1️⃣ اندیشهٔ #مسیحا در تلمود بسیار پیچیده است. این کتاب صدها بار از #ماشیح و امید به آینده سخن گفته است. همهٔ یهودیان، جز اندکی مانند #ربی_هیلل در قرن چهارم میلادی – که منکر ماشیح بود و می‌گفت: «ملّت اسرائیل دیگر هیچ ماشیحی نخواهد داشت» – به ظهور ماشیح معتقدند.
2️⃣ #تلمود از محنت‌های مسیحایی خبر می‌دهد؛ یعنی سختی‌های قبل از ظهور که شامل افزایش فساد و بی‌بندوباری، احترام نکردن به والدین و صاحبان از سوی جوانان، سستی روابط خویشاوندی، کاهش نسل‌ها، بی‌اعتباری عالمان دین، تبدیل شدن محل تحصیل به اماکن فساد، منفور شدن هرکسی که از خطا بترسد، نزاع میان حکیمان، طرد مؤمنان، عدم مطالعهٔ شریعت و ترویج هرج‌ومرج و مانند آن می‌شود و باید توسط ماشیح و عدالتِ #دولت_ماشیحانی برطرف گردد.
3️⃣ البته عنصر تخیّل نیز گاه در داستان‌های تلمود مطرح است: «جنگ گوگ و ماگوگ» (یأجوج و مأجوج) و حمله به اورشلیم و شکست آن‌ها پس از دوازده ماه و کشته‌شدن #مسیحا_بن_یوسف (چهرهٔ مبهم اگادای تلمود) و سپس زنده‌شدن او توسط #الیاس (پیشاهنگ مسیحا)، از موارد مطرح در تلمود است.
4️⃣ تلمود دربارهٔ امت‌های پس از ماشیح نیز معتقد است که همهٔ امت‌ها #یهودی و دارای استقلال سیاسی خواهند شد. و برخی معتقدند پس از ماشیح، مصر، حبشه و #فرزندان_اسماعیل باید به دولت ماشیحانی #خراج بپردازند.
5️⃣ دربارهٔ این‌که اقوام پس از مسیحا، به #دین_یهود می‌گرایند یا نه، اختلاف است. برخی می‌گویند: بله و برخی می‌گویند: همانند زمان داوود و سلیمان، ایمان آنان پذیرفته نیست!
6️⃣ از مهم‌ترین مباحث تلمود، محاسبهٔ #تاریخ_ظهور ماشیح است. براساس تفکری عرفانی در یهودیت قدیم، جهان شش‌هزار سال ادامه خواهد داشت و در هزارهٔ هفتم نابود می‌شود (متناسب با روزهای آفرینش). نخستین دوهزاره را دوران بایر و آشفتگی می‌گفتند؛ چون در آن هیچ وحی‌ای نبود. دوهزاره دوم را دوران شریعت و تورات می‌نامیدند که دوران وحی به‌شمار می‌رفت و دوهزاره سوم را روزگار #انتظار_ماشیح و دوران ماشیحانی (یوموت هماشیح) می‌نامیدند.
7️⃣ بر این اساس، عدهٔ زیادی به‌عنوان ماشیح در یهودیت ظهور کردند که نتوانستند موفق شوند. آنان به #ماشیح‌های_دروغین معروف‌اند.
8️⃣ پس از آن‌که نشانه‌های ظهور روی داد و تاریخ‌های معین‌شده فرارسید، ولی ماشیح نیامد، ربانیون و حکمای یهودی، مردم را از چنین محاسباتی منع کردند و آمدن ماشیح را مشروط به انجام کارهای نیک کردند و حتی به لعن کسانی پرداختند که برای ظهور ماشیح تاریخ تعیین کنند، تا از ناامیدی نسبت به ماشیح جلوگیری شود.
✍️ نویسنده: حجةالاسلام دکتر محمدحسین طاهری آکِردی
✅ اندیشکدهٔ مطالعات یهود:
🇮🇷👉 @jscenter