•••─━━⊱✦▪️﷽▪️✦⊰━━─••• #اربعینیات  خستگیِ پیاده‌روی برای من یکی که همچین حکمی داشت: انگار خودم را به سختی انداخته بودم تا عذاب وجدان آن همه کارهای نکرده را از یاد ببرم. مثل کارمندی که تمام سال را به بی‌کاری و بی‌عاری گذرانده و وقتی به آخر سال رسیده، مجبور شده بار سنگین کارهای عقب‌مانده را به دوش بکشد و آن‌وقت به جای اعتراف به تنبلی و تن‌پروری، هی از تلاش و زحمت و خستگی‌اش دم بزند. درست است که ثواب زیادی برای پیاده‌ها وارد شده اما بخاطر همین چیزها، شک داشتم که قدم‌های آدمی مثل من، قدر و قیمتی داشته باشند.  گفتم اگر یک‌سری آدم آبرودار را در راه رفتنم شریک کنم، شاید اوضاع کمی بهتر شود. کمی فکر کردم تا یکی‌شان یادم آمد. همان کسی که شب عاشورا جمله‌ای گفت که عشق از آن شعله می‌کشد و ترجمه‌کردنش از آن اشتباهات بزرگ است. یعنی همیشه مبهوت ترکیب واژه‌ها و موسیقی کلماتی بودم که «بشیر حضرمی» در آن شب به زبان آورده بود و حالا در راهپیمایی اربعین، وقتش رسیده بود که جبران کنم. اباعبدالله خبر اسارت پسر بشیر در مرزهای شمالی را شنیده بود و اجازه داده بود تا برود اما مرد حضرمی، انگار منتظر فرصت بود تا با آن ذوق سرشارش، قربان صدقه‌ی پسر فاطمه برود: أکلتنی السباع حیاً إن فارقتک؛ و أسأل عنک الرکبان و اخذلک مع قله الاعوان؟!؟ لا یکون هذا ابداً    گرگ‌ها مرا زنده زنده بدَرند اگر از تو جدا شوم! جدا شوم و سرنوشت تو را از کاروان‌ها بپرسم و با این بی‌یاوری تنهایت بگذارم؟!؟ هرگز چنین نخواهد شد ... * آدم‌ها توی زندگی‌شان کلّی «اگر» می‌گویند که بعدش به «حتماً» تبدیل می‌شود. خوش به حال بشیر حضرمی که «اگر»ش، اگر ماند و مثل من «حتماً» نشد. من «حتماً» از شما جدا شده‌ام و بخاطر همین یکی از همان‌هایی هستم که دریده شده‌اند. و البته که «دریده» دو تا معنا دارد؛ یکی کسی است که بی‌حیا و بی‌خیال و لاابالی شده و یکی هم آن کسی که گرگ‌ها روی سرش ریخته‌اند...  خلاصه‌اش کنم. در این دنیای بی‌شما که الحاد و التقاط دارند جولان می‌دهند و عربده می‌کشند، فقط خدا می‌داند که چقدر از هویت ایمانی‌مان تکّه‌تکّه شده و در کجاها بوده که خرج دستگاه کفر و نفاق شده‌ایم ...     ••─━⊱✦▪️✦⊰━─•• 🖊: #محمدصادق_حیدری #ما_ملت_امام_حسینیم #اربعینیات #اربعین #به_تو_از_دور_سلام @msnote

•••─━━⊱✦▪️﷽▪️✦⊰━━─••• #هیات_هوایی ▪️قرار بود هم رفتن‌مان به نجف و هم برگشت‌مان از راه زمینی باشد اما دو سه روز مانده به حرکت، یکی از رفقا زنگ زد که: «پرواز ارزون پیدا کردم؛ هوایی می‌ریم.» گفتم: «پول ندارم، شما خودتون برید؛ من زمینی میام.» مرام و معرفتش عود کرد و گفت: «قرض میدم بهت.» خب معلوم بود که قبول می‌کنم مخصوصاً این که بخاطر خستگی بعد از پیاده‌روی، هر کسی موقع برگشت آرزو می‌کرد حالا که از حرم دور شده، حداقل زودتر به خانه برسد و معطل مرز و تشریفات‌ش نشود.  ••─━⊱✦▪️✦⊰━─•• ▪️وقتی از هرج و مرج فرودگاه نجف به سلامت عبور کردیم و وارد هواپیما شدیم، خیلی خوشحال شدم. لباس‌ها سیاه بود و سر و وضع‌ها خاکی و قیافه‌ها خسته و چهره‌ها هنوز نور زیارت را توی خودشان داشتند. انگار که بعد از یک سینه‌زنی مفصل توی یکی از مجالس عزاداری ِ قم یا تهران، چراغ‌ها را روشن کرده بودند تا به سینه‌زن‌ها چایی بدهند. می‌شد گفت که وارد یک «هیأت هوایی» شده بودیم. فضا این‌قدر از سوسول‌بازی و اتوکشیدگی ِ غالب بر هواپیماها دور شده بود که حتی جرأت کنم و جورابم ـ این بلای جان و این عذاب الیم همیشگی را که پوشیدنش حس خفگی بهم می‌دهد ـ را دربیاورم! ••─━⊱✦▪️✦⊰━─•• ▪️بخاطر تاخیر پرواز داشتم توی دلم نق می‌زدم که خلبان میکروفونش را روشن کرد و بعد از معرفی خودش، با چند تا جمله‌ی قشنگ ـ که به یاد نمی‌آورم‌شان ـ گفت افتخار می‌کند در خدمت زائران اربعین اباعبدالله است و بخاطر این حرکت نکرده‌ایم که یکی دو نفر از همین زائرها هنوز نرسیده‌اند. صدایش آرامش خاصی داشت و به دلم نشست. وقتی جامانده‌ها رسیدند و هواپیما تیک‌آف کرد و ملّت بدون توجه به ادا و اصول‌ متداول در پروازها بلند صلوات فرستادند، به رفقا نگاه کردم و لبخند رضایت را روی لب‌هایشان دیدم.  ••─━⊱✦▪️✦⊰━─•• ▪️چند دقیقه بیشتر نگذشته بود که صدای خلبان دوباره پیچید توی سالن: «عزیزانی که سمت چپ هواپیما نشسته‌ان، اگر به پنجره‌های کنار دستشون نگاه کنن، شهر مقدس کاظمین رو می‌بینن. و اون نورهایی که در قسمت بالاتری از کاظمین سوسو می‌زنن، شهر مقدّس سامراست.» بغض کردم. این همه راه آمده بودیم اما نشد که به کاظمین و سامرا برویم. هر کاری کردیم، نشد که نشد که نشد. حتی این‌جا هم سمت راست هواپیما نشسته بودم و وقتی همه‌ی دست چپی‌ها ریخته بودند طرف پنجره‌ها تا سلام بدهند، طبعاً من نمی‌توانستم چیزی ببینم. بعد انگار خلبان بود که نائب‌الزیاره‌ی ما دست راستی‌ها شد و با همان صدای دلنشین، خیلی روان و حرفه‌ای و بدون هیچ اشتباه لفظی ـ انگار که هر چهارشنبه این سلام‌ها را تکرار می‌کند ـ شروع کرد به سلام دادن: 🏴السلام علیک یا مولای یا موسی بن جعفر ٍ الکاظم 🏴السلام علیک یا سیدی یا اباجعفر محمد بن علی ٍ الجواد 🏴السلام علیک یا مولای یا اباالحسن علی بن محمد ٍ الهادی النقی 🏴السلام علیک یا سیدی یا ابا محمد حسن بن علی ٍ الزکی العسکری ▪️هیجان و اشک با هم قاطی شد و بلند گفتم: سلامتی خلبان عزیز و کادر پروازی بلند صلوات بفرست ... ••─━⊱✦▪️✦⊰━─•• ▪️... وقتی هواپیما نشست و خواستیم پیاده شویم، خلبان دم در کابین ایستاده بود و با لبخند مهربانی که روی یک صورت سبزه نشسته بود، با همه خداحافظی می‌کرد. می‌خواستم رویش را ببوسم اما رویم نشد... شنیده بودم که بعضی از خلبان‌های هواپیماهای مسافربری، همان خلبان‌های بازنشسته‌ی جنگ هستند و حس کردم این آدم باید از همان‌ها باشد. چند ماه بعد وقتی داستان هواپیمای ایرانی غیر نظامی را شنیدم که جنگنده‌های مسلّح سعودی را در آسمان صنعاء ذلیل کرده بود، با خودم گفتم این خلبان جسور باید همان مردی باشد که همچین حال و معرفتی داشت...  ••─━⊱✦▪️✦⊰━─•• 🖊: #محمدصادق_حیدری #ما_ملت_امام_حسینیم #اربعینیات #اربعین #به_تو_از_دور_سلام @msnote

•••─━━⊱✦▪️﷽▪️✦⊰━━─••• چند روز پیش قضیه ای را خواندم که با عددهایش، من را یاد خطبه نود و شش #نهج_البلاغه انداخت. #امیرالمومنین را به جایی رسانده بودند که آرزوهای خاصی پیدا کرده بود: «لوددت والله ان معاویه صارفنی بکم صرف الدینار بالدرهم فاخذ منّی عشره منکم و اعطانی رجلاً منهم... به خدا قسم دوست داشتم معاویه مثل صرّاف‌هایی که ده درهم را با یک دینار عوض می‌کنند، با من معامله می‌کرد در مورد شما؛ و از من ده نفر از شما را می‌گرفت و در مقابل، یکی از مردانش را به من می‌داد.» ••─━⊱✦▪️✦⊰━─•• و یاد نگرانی‌های «مرحوم استاد» افتادم که می‌گفت: ـ«این بیانی که امیرالمومنین با مردمش دارد، ممکن نیست که حضرت ولی‌عصر با ما داشته باشد؟! نکند زبان حالش با ما همان حرف‌های جدش باشد؟ اگر این‌طور باشد، چه خاکی به سرمان بریزیم؟ اگر هر ده نفر از ما به اندازه زحمتی که یک نفر از کفار برای دنیایش می‌کشد، برای قدرت اسلام کار نکند و اثر نداشته باشد، حقش نیست که ما را با بقیه عوض کنند؟! به جایی نمی‌رسند که بگویند لوددت والله به خدا دوست داشتم...؟!» ••─━⊱✦▪️✦⊰━─•• اما قضیه‌ای که در آن صفحه خواندم و عددهایش چه بود؟ چیزی نبود جز این‌که: کاخ سفید و کارکنانش از ترس ریسک بزرگ رییس جمهور، سناتور جمهوری‌خواه را فرستاده بودند وسط زمین گلف تا رفیقش ترامپ را از تصمیم برای ترور #حاج_قاسم منصرف کند. گراهام گفته بود: «این کار، قمار ده دلاری را به قمار ده هزار دلاری تبدیل می‌کند و تقریبا به یک جنگ کامل می‌انجامد» و رییس‌جمهور ِ ایالات متحدشده برای دنیاپرستی گفته بود: «سلیمانی ارزشش را دارد»....آخ که این عددها چقدر تحقیر کننده‌اند. از الواطی مثل من که اگر ده نفر هم بشوم، به اندازه یک دنیاپرست عادی هم اثر ندارم تا مردی که رییس کفار حربی حاضر است برای کشتن او، ریسک و قمار هزار برابری را بپذیرد. ••─━⊱✦▪️✦⊰━─•• _ آقا جان! ما را که هیچ کس غیر شما نمی‌خرد. اما بر فرض هم که بخرند، دامن شما صدها سال نوری از انجام یک «مکروه» هم فاصله دارد. اجداد خودتان گفته‌اند که «صرافی» مکروه است. ما درهم‌های کج‌وکوله و رنگ‌و رو رفته را که با بقیه عوض نمی‌کنید؟ می‌کنید؟! ••─━⊱✦▪️✦⊰━─•• پ.ن: تقدیم به مردی که چهلمین هفته شهادتش با چهلمین روز شهادت مولایش مصادف شد؛ به شهید یک و بیست دقیقه‌ی همه‌ی شب‌های جمعه؛ به سردار ِ نائب عام حضرت ولی‌عصر و سپه‌سالار ولایت‌فقیه؛ حاج قاسم سلیمانی و تقدیم به مرحوم استاد که دلم برایش تنگ شده است. ••─━⊱✦▪️✦⊰━─•• 🖊: #محمدصادق_حیدری #ما_ملت_امام_حسینیم #اربعینیات #اربعین #به_تو_از_دور_سلام #قاسم_سلیمانی #جمعه_ناک @msnote

•••─━━⊱✦▪️﷽▪️✦⊰━━─••• هوای قم؛ لهجه‌ی عراق ـ کاظُمین... کاظُمین... کاظُمین... وقتی صف‌های طولانیِ دَم مرز را رد کرده‌ای و چند کیلومتر را پیاده آمده‌ای تا برسی به اولین گاراژ، این‌قدر خسته و خمیر هستی که این صدای راننده‌های عراقی، به یک فرشته‌ی نجات تبدیل شود و قبل از آن‌که از «ضمّه»‌های رو «ظاء» تعجب کنی، لبخند را روی لبت بنشاند که: «بالاخره رسیدیم به ماشین‌ها». البته کمی بعد، لهجه‌ی عراقی، این لبخند را به گریه تبدیل می‌کند؛ همان موقعی که داری از درب شرقی وارد رواق می‌شوی تا مستقیم روبروی ضریح حضرت «اباجعفر» قرار بگیری. نشانه‌اش هم آن تابلوی کوچکی است که بالای ضریح گذاشته‌اند و در آن، مهربانیِ بی‌نظیرِ رحمه‌للعالمین را که در اسم «محمّد» جاری است، با لقب امیدوارکننده‌ی «جواد» ترکیب کرده‌اند. یعنی روی یک پارچه‌ی سبز، با خط طلایی دوخته‌اند: «الامام محمدٍ الجواد». از شوقِ این شراکت و طراواتِ این ترکیب، می‌خواهی زیارت‌نامه را شروع کنی که خادمِ حرم با لهجه‌ی عراقی‌ش به سراغت می‌آید و بعد از این‌که از ایرانی بودنت مطمئن می‌‌شود، به زحمت ترجمه‌ای از حرف‌هایش بیرون می‌کشی در همین حدود: «سلام ما رو به امام‌رضا برسون» و تو را یاد پسر موسی‌بن‌جعفر و پدر جواد الائمه می‌اندازد که جایش در این حرم خیلی خالی است و ناچار می‌شوی قبل از زیارت‌نامه، آن فراز دعای ندبه را بخوانی که: «و اُقصِی مَن اُقصِی...» ـــــــــــــــــ معلوم است که اگر در شب و روز شهادتِ حضرت جواد در همچین حرمی نباشی، حصاری از حسرت دوره‌ات می‌کند. اما ما قمی‌ها نعمت‌های زیادی داریم و در مقابل این حسرت می‌توانیم کم نیاوریم. چون هم دختر موسی‌بن‌جعفر به شهرمان نور می‌پاشد و هم «موسی بن محمد بن علی»، جود و کرمی را که از پدرش به ارث برده، بین قمی‌ها پخش می‌کند. یعنی شب و روز شهادت، اول به حرم علیا مخدره می‌رویم و به عمّه‌ی حضرت جواد سرسلامتی می‌دهیم و بعد در «چهل‌اختران»، تسلیت می‌گوییم به «موسای مبرقع» که پسر بلافصل حضرت جواد و تک‌برادرِ حضرت هادی است و نسب سادات برقعی در قم به او می‌رسد.‌ خلاصه که هوای قم در همچین روز و شبی، خیلی شبیه می‌شود به جایی در حوالی بغداد. بقیه را نمی‌دانم اما من وقتی دارم از پله‌های رواق موسای مبرقع پایین می‌آیم و پایم را توی آن حیاط کوچک می‌گذارم، تصاویر حرم پدرش جلوی چشمم می‌آید و بوی صحن «اباجعفر» توی مشامم می‌پیچد و لبم لهجه‌ی عراقی‌ها را ـ با همان ضمّه‌ای که روی ظاء می‌گذارند ـ تقلید می‌کند: ـ کاظُمین... کاظُمین... ••─━⊱✦▪️✦⊰━─•• 🖊: #محمدصادق_حیدری #ما_ملت_امام_حسینیم #اربعینیات #اربعین #به_تو_از_دور_سلام @msnote

•••─━━⊱✦▪️﷽▪️✦⊰━━─••• #تشکر_می_کنم از اون نوجوون عراقی که مثل خیلی‌های دیگه، روی صندلی‌های پلاستیکیِ کنار جاده‌ی نجف – کربلا نشسته بود و داشت خستگی در می کرد. اما یه تفاوت اساسی با بقیه داشت که اول از محتویاتِ ظرف یکبار مصرفی که دستش گرفته بود، شروع شد. کاملاً منحصر به فرد و غیرقابل پیش‌بینی: سیب‌زمینی سرخ‌کرده‌ی تُرد و طلایی همراه با سس قرمزی که به صورت بی‌رحمانه‌ای روی سر و ته سیب‌زمینی‌ها آوار شده بود و داشت می‌گفت تو پیاده‌روی سال‌های گذشته مثل منو ندیدی و تو پیاده‌روی سال‌های آینده هم منو نخواهی دید. رشحاتی از شکم‌پرستی شررباری که تو شریان‌هام ریشه کرده بود، شتاب صفر تا صد لامبورگینی رو پشت سر گداشت و کنترل مغزم رو به دست گرفت و کلتش رو مسلح کرد و با لحن پلیس‌های شاغل تو بخش جنایی، به پاهام فرمان «ایییییست» داد. زبونه‌های زبونی و ذلّت از زبونم شعله کشید و با سلامی که آخرین مجوّزهای مربوطه رو از انجمنِ «گرگ‌های بی‌طمع» گرفته بود، وارد گود شدم و با ایماء و اشاره به نوجوون فهموندم که: «اینا رو از کجا گرفتی؟» انگشتاش دورترها رو نشون داد و با من از یه راه طی‌شده صحبت کرد. تو یه لحظه و قبل از این‌که ناامیدی و غم به سراغم بیان، جدالی جنجالی بین منِ شکمو و منِ تنبل درگرفت: «برم دنبال سیب‌زمینی سرخ کرده‌هه؟ نه بابا! مگه حال داری این راهو برگردی؟» و با یه اشکل‌گربه، شونه‌ی منِ شکمو به خاک مالیده شد. منِ تنبل مثل نتیجه‌ی همه‌ی دعواهاش با سایر اخلاق رذیله‌‌‌م، به پیروزی رسیده بود و داشت روی تشک، سجده‌ی شکر به جا می‌آورد و همزمان دوبنده‌اش رو مرتّب می‌کرد. یه «شکراً» به سمت نوجوون پرتاب کردم و روم رو برگردوندم که ییهو دستش اومد روی شونه‌م و منو به سمت خودش برگردوند و ظرف مملوّ از اون کالای استراتژیک رو گرفت جلوم. داور از این‌که دست منِ تنبل رو بالا ببره منصرف شد و منِ شکمو درخواست ویدئوچک کرد. هیأت ژوری بعد از ملاحظه‌ی صحنه‌ی مرام و معرفت برادر عراقی‌مون اعلام کرد برخلاف برجام، تو اینجا حالتِ بُردبُرد پیش اومده. دستم رو به علامت مخالفت تکون دادم و با خنده، مراتب تسلیت و تأسف و شرمندگی‌ام و این‌که نمی‌خواستم کار به اینجا بکشه رو ابراز کردم و همین‌طور که از خدای منّان، صبر جزیل برایش مسألت می‌نُمودم، ظرف یکبارمصرف رو توی دستم فشار داد؛ به طوری که صدای تق‌تق‌ش خبر از غلبه‌ی فتوّت و مروّت نوجوون بر شکم‌پرستی و تنبلی من می‌داد. دوباره راه افتادم. سعی می‌کردم ندای خجالت زورش به صدای دلنشین خُرد شدن سیب‌زمینی‌های تُرد زیر دندونام نرسه و همزمان فکر می‌کردم که نکنه این ظرف پرمحتوا، مصداق غذاهای لذیذی باشه که از خوردن‌شون توی راه کربلا نهی شده و خدا رو شکر می‌کردم که هنوز پای فست‌فودهای نذری ایرانی به پیاده‌روی اربعین باز نشده و ته‌مونده‌ی زیارت‌ ما شکموها رو باطل نکرده. تو همین فکرا بودم که ییهو سنگینی یه نگاه رو حس کردم که خبر از آه مظلوم می‌داد؛ از همون جایی که فتنه آغاز شده بود: صندلی پلاستیکی کنار جادّه. اما این دفعه، یه نوجوون ایرانی رو دیدم که مثل ساسانیان رو سریر سلطنت سُر می‌خورد و چاقی رو به حدی رسونده بود که انگار تمام چیپس‌پنیرهایی که تو دوران نوجوونی با بچه‌ها به بدن زده بودیم و خودمونو با سس‌های فرانسوی‌ش خفه کرده بودیم، آره همه‌ی اونا رو با هم توی جیب چپش جا داده بود. چشم‌توچشم شدیم. چشمش برق زد ولی مدیونید فکر کنید برق چشمش مثل اون گرگه بود که تو کارتون دوردنیا در هشتاد روز، ضدّ ویلی فاگ نقشه می‌کشید و رو به دوربین می‌خندید. چون برق چشمای اون گرگه سفید بود ولی برق چشمای برادر ایرانی‌مون نارنجی بود: ترکیبی از انعکاس زردیِ سیب‌زمینی سرخ‌کرده و قرمزیِ سسِ روش که احتمالا با اشک شوق قاطی شده بود. راهمو به سمت شونه‌ی خاکی جاده کج کردم تا راه اون نوجوون عراقی رو ادامه بدم. هموطن عزیزم سرش رو به علامت مخالفت تکون داد و همزمان دستش رو برای گرفتن ظرف جلو آورد. هر وصالی یه فراقی داره. #تشکر_می_کنم از اون نوجوون عراقی که هم تو وصال با سیب‌زمینی و هم تو فراق از سیب‌زمینی، منو مرام‌کُشِ خودش کرد. یادش گرامی و راهش پر رهرو. ••─━⊱✦▪️✦⊰━─•• 🖊: #محمدصادق_حیدری #ما_ملت_امام_حسینیم #اربعینیات #اربعین #به_تو_از_دور_سلام @msnote

سالروز رحلت جانگداز برترین خلق عالم حضرت ختمی مرتبت(صلی الله علیه و آله) و شهادت سبط اکبرش امام حسن(علیه السلام) و امام رئوف امام رضا(علیه السلام) بر تمامی پیروان آن حضرات تسلیت باد. @msnote

روضه‌ای مکشوف برای مصیبتی مکتوم یا بیایید برای پیامبر زار بزنیم یادم نمی‌آید که اینجا حدیثی را سرراست و مستقیم و بدون توضیح گذاشته باشم. اما بعضی احادیث را باید بدون توضیح نقل کرد؛ نه بخاطر این‌که ما بی‌نیاز از توضیح باشیم بلکه به این دلیل که این دسته از روایات، دیده و شنیده نشده‌اند و به صرف ِمواجهه با آنها هم، خیلی چیزها دستگیر آدم می‌شود. این حدیث را مرحوم کلینی در کتاب الجنائز باب النوادر نقل کرده و سندش کاملاً معتبر است و من خلاصه‌اش کرده‌ام: عیسی بن عبدالله از امام صادق پرسید: آیا جائز است که زنان در تشییع جنازه شرکت کنند؟ حضرت با این‌که تکیه داده بود ناگهان حالت خود را تغییر داد و نشست و فرمود: با آن‌که پیامبر خدا «مغیره بن ابی‌العاص» را مهدورالدّم اعلام کرده بود، اما عثمان او را پناه داد و به همسر خود ـ که دختر رسول خدا بود ـ گفت: «به پدر خود، مکان ابن ابی‌العاص را خبر مده.» اما دختر پیامبر [که ظاهرا نام مبارکش «رقیه» بود] فرمود: «من دشمن پیامبر را از پیامبر پنهان نمی‌کنم.» عثمان، آن مهدورالدم را در جالباسی خانه‌ی خود پنهان کرد و پارچه‌ای بر او پیچید. [در نقلی خواندم که مغیره از سپاه کفار در هنگام فرارشان از جنگ خندق جامانده بود و به همین دلیل در مدینه گرفتار شده بود و از کسانی بوده که در جنگ احد به پیامبر سنگ زده است.] فرشته‌ی وحی، پیامبر را از مکان مغیره آگاه کرد و آن حضرت، علی را به سوی او فرستاد و گفت: «با شمشیر خود به خانه‌ی دخترم برو و اگر مغیره را یافتی، او را بکش.» علی به خانه‌ی عثمان رفت و مغیره را نیافت و به سوی پیامبر بازگشت. پیامبر فرمود: فرشته‌ی وحی به من گفته که او در جالباسی پنهان شده است. اما قبل از آن‌که علی دوباره به خانه‌ی عثمان برود، عثمان دست مغیره را گرفت و از خانه خارج شد و او را به خدمت پیامبر آورد [!!] اما پیامبر که با حیا و کریم بود، رویش را برگرداند اما عثمان سه بار از چپ و راست در برابر پیامبر قرار گرفت و طلب امان کرد. سرانجام پیامبر فرمود: سه روز به او مهلت دادم و اگر بعد از سه روز او را در مدینه دیدم، می‌کشم. سپس فرمود: «خدایا هر کس به او پناه و غذا و آب و مرکب بدهد، لعنت کن.» عثمان تمام آن کارها را در حق مغیره انجام داد و در روز چهارم از مدینه خارجش کرد. اما پیامبر از طریق وحی از مکان او آگاه شد و علی را به آنجا فرستاد و او را به درک واصل کرد. *پس از قتل مغیره، عثمان به دختر رسول خدا گفت: «تو مکان مغیره را به پدرت خبر دادی» و دختر رسول خدا را کتک زد. آن مخدّره چند بار به پیامبر پیام فرستاد و از وضع خود شکایت کرد ... تا در بار چهارم پیامبر، علی را خواست و فرمود: «با شمشیر خود به خانه‌ی دختر ِ پسرعمویت برو و دستش را بگیر و هر کس بین تو و او حائل شد با شمشیرت خُرد کن.» و خود پیامبر نیز واله و آشفته از خانه‌ی خود به سوی خانه‌ی عثمان به راه افتاد که علی، دختر آن حضرت را از خانه بیرون آورد. پس چون نگاه آن مخدّره به پیامبر افتاد با صدای بلند گریه کرد و اشک پیامبر نیز جاری شد. سپس دختر خود را به خانه برد و چون بدن آن مخدّره را دید، سه بار فرمود: تو را کشت؛ خدا او را بکشد ... آن روز، یکشنبه بود و عثمان با کنیزکان خود ماند و حضرت رقیه در روز چهارشنبه به شهادت رسید* پس وقتی هنگام تشییع جناره فرا رسید، پیامبر دستور داد که فاطمه سلام‌الله علیها خارج شود و زنان مومنین نیز با او بودند. عثمان هم برای تشییع جنازه آمد! چون نگاه پیامبر به او افتاد، فرمود: «هر کس دیشب با زنانش بوده، به دنبال جنازه نیاید.» سه بار این را تکرار کرد اما عثمان بازنگشت. پس فرمود: «یا برگردد یا اسمش را می‌آورم.» عثمان به برده‌اش تکیه داد و دستش را بر شکمش گرفت و گفت: «یا رسول‌الله! دلم درد می‌کند. اگر اجازه دهی برگردم.» و پیامبر فرمود: برگرد ... ـ با دیدن این روایت و امثال آن، با خودم می‌گویم این گزاره که «ریشه‌ی جنایات کربلا به سقیفه و ایام فاطمیه بر می‌گردد» چقدر ناقص است. آنها کارشان را از زمان حیات پیامبر و جلوی چشمان حضرت رسول شروع کرده بودند... چقدر باید درباره‌ی این روایت حرف زد اما در مقابل این مصیبت‌های ناموسی، کلمات دیگر نا ندارند ... *آه... یعنی ناموس پیامبر خدا را بخاطر یک کافر حربی ِ نجس العین کشتند کسی که ...👇👇 @msnote

... *آه... یعنی ناموس پیامبر خدا را بخاطر یک کافر حربی ِ نجس العین کشتند کسی که مرکز تمامی غیرت‌هاست، چطور همچین مصیبت ناموسی را تاب آورده؟ اصلا مقام پیامبری و رسالت را کنار بگذاریم. کدام رئیس حکومت در برابر جسارت به فرزندانش این‌طور صبر می‌کند؟ آن جمله‌ی حضرت صادق در وسط روایت عجب جمله‌ای است: و کان رسول الله حییّاً کریماً ... پیامبر با حیا و بزرگوار بود ... یاد صلواتی افتادم که برای روزهای ماه مبارک وارد شده: اللهم صل علی رقیه بنت نبیک و العن من آذی نبیک فیها آنجای دعای ندبه که می‌گوید: «فلیصرخ الصارخون و یضج الضاجون و یعج العاجون» یادتان هست؟ پس چرا ما نعره نمی‌زنیم و ضجه نمی‌کنیم؟  کاش کلّی مجلس بگیریم برای رقیه بنت محمّد چقدر بخاطر این مصیبت، بغض بوده در گلوی اهل بیت که وسط پاسخ به یک پرسش فقهی درباره‌ی تشییع جنازه، این روضه را خوانده‌اند ... مثل اینکه عادت‌شان بوده؛ ناموس می‌کشتند بعد بجای اینکه قصاص شوند، می‌آمدند برای تشییع جنازه ... #پیامبر #حضرت_محمد #رسول_اکرم @msnote

•••─━━⊱✦▪️﷽▪️✦⊰━━─••• ▪️برای ابامحمد▪️ ••─━⊱✦▪️✦⊰━─•• این قدر دلهای مردم پشت سرت نباشد و این قدر دلشان غنج برود برای یک زندگی از جنس کاخ سبز و این قدر بی یاور شوی که حتی کینه قومیتی ِ عراقی‌ها از شامی‌ها هم، کمکی نشود برایت و از روی ناچاری حکومت را در مقابل چشم همه، بدهی دست دشمن خونی ات و میراثی که جدت تمام وجودش را برایش گذاشت، تحویل بدهی به عنودترین حیله گرها  بعد او بیاید در مرکز حکومتت و بالا برود از منبر و یک پله تو را پایین تر قرار دهد و بگوید: آی مردم! این پسر علی است که ما را برای خلافت، شایسته دیده و خودش را نه! و تو در همچین وضعیتی و در اوج ضعف ظاهری بلند شوی و در خطبه ات  تمام آیات قران را به پدر و مادرت تطبیق بدهی و از سقیفه آغاز کنی و چنان همه‌ی دم و دستگاه معاویه و سابقینش را به در مقابل تاریخ به افتضاح بکشانی که معاویه بگوید:   وَ اللَّهِ مَا نَزَلَ الْحَسَنُ حَتَّى أَظْلَمَتْ عَلَيَّ الْأَرْضُ، وَ هَمَمْتُ أَنْ أَبْطِشَ بِهِ، ثُمَّ عَلِمْتُ أَنَّ الْإِغْضَاءَ أَقْرَبُ إِلَى الْعَافِيَةِ. بخدا قسم حسن از منبر پایین نیامد مگر اینکه دنیا برایم تاریک شد و تصمیم به قتلش گرفتم اما دیدم که «چشم پوشی»، به «دوری از خطر» نزدیکتر است! تو چنین مقتدر ِ مظلومی بودی، مولای من! ••─━⊱✦▪️✦⊰━─•• پی‌نوشت: خدا توفیق بدهد که بخوانیم این خطبه عجیب را در کنار خطبه غدیر و خطبه فدک ...! ••─━⊱✦▪️✦⊰━─•• 🖊: #محمدصادق_حیدری ••─━⊱✦▪️✦⊰━─•• #ابامحمد #امام_حسن @msnote

•••─━━⊱✦▪️﷽▪️✦⊰━━─••• ▪️انگار خودشان می‌دانستند که ماها یا بی‌پولیم یا بی‌توفیق یا شاید دل‌مان نمی‌آید وقتی به پابوسی پیامبر برویم که حرمش به دست ناصبی‌ها غصب شده باشد و سایه‌ی نجسِ پرچم نفاق به سر و صورت‌مان تازیانه بزند. می‌دانستند که به همین راحتی‌ها پای‌مان به مدینه باز نمی‌شود. ••─━⊱✦▪️✦⊰━─•• ▪️لابد بخاطر همین بوده که «زیارت پیامبر از دور» را یادمان داده‌اند. همان زیارتی که فقط یکی از فرازهایش، برای معنا کردن تمامی آیات غفران و وعده‌های رضوان کافی است: اللهم اجعل جوامع صلواتک ... علی محمّد عبدک .... *خازن المغفره* ••─━⊱✦▪️✦⊰━─•• ▪️یادمان داده‌اند که خزانه‌دار مغفرت خدا و منبع آمرزش الهی را صدا بزنیم؛ چون بدون او، دست هیچ بنی‌بشری به *مهربانی خدا* نمی‌رسد و درهای *توبه* به روی هیچ آدمی باز نمی‌شود و نوازش خدا هیچ دلی را گرم نمی‌کند. ••─━⊱✦▪️✦⊰━─•• ▪️این یک حدس ساده یا یک تخمین اولیه نیست؛ این معنایی است که باید از هنرمندانه‌ترین جملات خدا فهمید. این آیه‌ی شصت‌و چهارمِ سوره‌ی چهارم است که از سنگلاخ‌های سماجت انسان عبور کرده و به دل‌های ما در معرکه‌ی ظلمات الارض روشنایی داده تا «محور خلقت» را در لابه‌لای تاریخ گم نکنیم: و لو أنّهم اذ ظلموا جاءوک فاستغفروا الله و *استغفر لهم الرسول* لوجدوا الله *توابا رحیما* ••─━⊱✦▪️✦⊰━─•• پی‌نوشت: و فرمود: وَ إِذَا أُصِبْتَ بِمُصِيبَةٍ فَاذْكُرْ مُصَابَكَ بِرَسُولِ اللَّهِ ص فَإِنَّ الْخَلْقَ لَمْ يُصَابُوا بِمِثْلِهِ ابداً اگر به مصیبتی دچار شدی، به یاد مصیبت از دست دادن رسول الله بیفت که مخلوقات به هیچ مصیبتی مثل مصیبت ِ فقدان او دچار نشده اند... نشکو الیک فقد نبیّنا... ••─━⊱✦▪️✦⊰━─•• ▪️ ـ تقدیم به شهید یک و بیست دقیقه‌ی همه‌ی شب‌های جمعه؛ حاج قاسم سلیمانی که در وصیت‌نامه‌اش نوشت: خیمه، خیمه‌ی رسول الله است. اساس دشمنی جهان با جمهوری اسلامی، آتش زدن و ویران کردن این خیمه است. دور آن بچرخید. والله والله والله این خیمه اگر آسیب دید، بیت‌الله‌الحرام و مدینه حرم رسول‌الله و نجف، کربلا، کاظمین، سامرا و مشهد باقی نمی‌ماند؛ قرآن آسیب می‌بیند. ••─━⊱✦▪️✦⊰━─•• 🖊: #محمدصادق_حیدری #رسول_اکرم #پیامبر #حضرت_محمد ص #حاج_قاسم #قاسم_سلیمانی @msnote