🔰خواندن آیه « أَمَّنْ يُجِيبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ يَكْشِفُ السُّوءَ » (نمل/62) برای رفع اضطرار و گرفتاری 📝به قلم حجت الاسلام و المسلمین #فشکی آیات 60 تا 64 سوره نمل با تعبیر « أَمَّنْ » آغاز می شود. این پنج آیه به محاکمه و بازپرسی مشرکین می پردازد و روشنترین دلایل توحید را ذیل این پنج آیه بیان می کند. ⬅️آیه 62 این سوره که محل بحث می باشد این است « أَمَّنْ يُجيبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ يَكْشِفُ السُّوءَ وَ يَجْعَلُكُمْ خُلَفاءَ الْأَرْضِ أَ إِلهٌ مَعَ اللَّهِ قَليلاً ما تَذَكَّرُون‏ » و معنای آن به این صورت می باشد: (آيا آن شريكان بهترند) يا كسى كه (دعاى) شخص گرفتار و مضطر را هنگامى كه او را مى‏خواند، پاسخ مى‏دهد و آسيب و گرفتاريش را برطرف مى‏سازد، و شما را جانشينان (روى) زمين قرار مى‏دهد ؟ آيا با خداى يكتا معبودى هست؟ بسيار اندك متذكّر مى‏شويد. در تفاسیر و روایات مطلبی دال بر استحباب یا توصیه به خواندن این آیه در هنگام گرفتاری یافت نشد. و آن روایاتی که شامل این آیه می باشند برای توضیح و تفسیر آیه می باشد مثل تطبیق این آیه بر اهل بیت یا امام زمان عج الله و یا گفتن فضیلت امیرالمومنین و ... . بلکه آنچه در روایات ما آمده این است که امام صادق از مریضی شخصی به نام داود زُربی مطلع می شوند و به این شخص نامه ایی می دهند و ضمن توصیه های طبی به او می گویند که اینگونه خدا را صدا بزن : اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ بِاسْمِكَ الَّذِي إِذَا سَأَلَكَ بِهِ الْمُضْطَرُّ كَشَفْتَ‏ مَا بِهِ مِنْ ضُرٍّ، وَ مَكَّنْتَ‏ لَهُ فِي الْأَرْضِ، وَ جَعَلْتَهُ خَلِيفَتَكَ‏. رجوع شود به : http://noo.rs/77eD8 یا مثلا در کتاب طب الائمه نوشته دو برادر به نام‏هاى عبد الله و حسين، فرزندان بسطام بن شاپور زيات نيشابورى از محدثان شيعى قرن چهارم هجرى روایتی از امیرالمومنین برای رفع بیماری وجود دارد که در آن حضرت یک دعایی را توصیه می کنند که یک فرازی از آن به این صورت می باشد : يَا مَنْ‏ يُجِيبُ‏ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ يَكْشِفُ السُّوءَ رجوع شود به : http://noo.rs/YeTSi سید بن طاووس در دعای روز 23 ماه مبارک رمضان این تعبیر را می آورد : يَا مَنْ‏ يُجِيبُ‏ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ يَكْشِفُ‏ السُّوءَ رجوع شود به : http://noo.rs/k7wAI این تعبیر « يَا مَنْ‏ يُجِيبُ‏ الْمُضْطَرَّ» در دعاهای دیگر نظیردعای عرفه به نقل از امام صادق علیه السلام و دعاهای دیگر آمده که نقل آن خارج از حوصله این مختصر می باشد. 🔹البته به خواندن این آیه دقیقا با همین تعابیری که در قرآن آمده توصیه شده ولی این توصیه از جانب معصوم نمی باشد مثلا مرحوم مجلسی در کتاب زاد المعاد برای برآورده شدن حاجات بزرگ توصیه به خواندن 12هزار مرتبه این آیه با همین لفظ « أَمَّنْ يُجيبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُهُ » می نماید. رجوع شود به : http://noo.rs/DjZcG یا مثلا ابن کثیر از علمای اهل تسنن در تفسیر خود یک داستانی را نقل می کند که در آن شخصی در یک مهلکه ایی گرفتار می شود و ناگهان این آیه با همین تعبیر « أَمَّنْ يُجيبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ » بر زبانش جاری می شود و به حاجت خود می رسد. این می تواند به این معنا باشد که این آیه با همین تعبیر در لسان مردم جاری بوده. رجوع شود به : http://lib.eshia.ir/15394/3/383/%D8%A7%D9%84%D8%B1%D8%AD%D9%85%D9%86 🔸در پایان شایسته می باشد که ذکر کنیم ما توصیه های عام برای خواندن قرآن داریم لذا خواندن این آیه از باب عمل به این روایات می تواند باشد زیرا نفس خواندن این آیات اثر خود را دارد و تعریض به خداوند است که بنده اومضطر شده و نیاز به اجابت او دارد. رجوع شود به: http://noo.rs/L8IIO البته شاید بتوان گفت برای گرفتن حاجت به وسیله خواندن ذکر یا آیه ایی لزوما نیاز به توصیه از جانب معصوم نمی باشد زیرا آنچه که ما اعتقاد داریم این است خداوند متعال اجابت کننده همه حوائج است نه این آیات و اذکار و اشخاص و اگر اعتقاد به برطرف شدن حوائج توسط این اذکار یا اشخاص داریم میدانیم این اثر آنها به واسطه ی خداوند متعال است نه مستقلا و بنفسه لذا هر چیزی که بتواند وسیله ما برای رسیدن به خداوند متعال باشد مطلوب است خواه ذکر و آیه باشد خواه اهل بیت یا علمای دین و ... . ضمن اینکه توصیه های علمای دین مانند مرحوم مجلسی یا آیت الله جاودان و دیگر بزرگان برای خواندن این آیه به نیت رفع حوائج به نظر می رسد کافی باشد. رجوع شود (توصیه آیت الله جاودان) : https://www.aparat.com/v/OxhDN والله العالم 📎لینک دعوت به کانال اندیشکده مستعدان https://eitaa.com/joinchat/1079706013Ceed9a368e3 ❇️ عضو کانال اندیشکده مستعدان شوید

🔰 معنای «انا ابن الذبیحین» 📝به قلم حجت الاسلام و المسلمین #فشکی شماره اول در کتب فریقین روایتی از پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم با تعبیر «انا ابن الذبیحین» نقل شده است. [1] در تفسیر اینکه مراد پیغمبر صلی الله علیه و آله از این دو ذبیح چه کسانی هستند اختلاف نظر هست؛ منشا این اختلاف، تفاوت دیدگاه در مورد فرزدندی است که حضرت ابراهیم علیه السلام مامور به ذبح آن شدند؛ مشهور علمای شیعه قائل به ذبیح بودن حضرت اسماعیل [2] و مشهور علمای اهل تسنن قائل به ذبیح بودن حضرت اسحاق هستند[3] . ضمن اینکه روایاتی نیز وجود که جناب عبدالمطلب نیز فرزند خود یعنی عبدالله که پدر پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله می شود را ذبح کردند [4] کما اینکه در کتب سیره و تاریخ نیز این ماجرا به تفصیل بیان شده است؛ بنابراین سه احتمال برای معنای ذبیح وجود دارد: جناب اسماعیل ، جناب اسحاق و جناب عبدالله که به ناچار باید دو تن از آنها را برگزید. 💠شاید در ابتدای امر اینگونه به نظر برسد که این مطلب نیازی به بحث ندارد؛ زیرا برای شیعیان مسلم است که ذبیح جناب اسماعیل بوده و فرض ذبیح بودن جناب اسحاق مطرح نمی شود؛ پس دو ذبیح جناب اسماعیل و جناب عبدالله هستند؛ اما این بحث چند نکته اصلی دارد که به شکل مختصر بیان می شود: 1⃣ در برخی روایات وارده توضیحی درباره مراد از ذبیحین داده نشده، در دسته دیگری از روایات که ذبیحین را تفسیر کرده اند طبق ظاهر، مولف کتاب ذیل روایت توضیح داده و نه اینکه امام معصوم آن را تفسیر کرده باشند؛ وجه این ظهور آن است که تعابیری مانند اطراد و مجاز و ... در آنها وجود دارد، الا یک روایت که مروی از امام رضا علیه السلام است که حضرت در آن مراد از ذبیحین را جناب اسماعیل و جناب عبدالله بیان می کنند که با توجه به نکات بعدی تکلیف آن روایت مشخص می شود. البته حاکم نیشابوری یک روایت از معاوية بن ابی سفیان در کتاب مستدرک علی الصحیحین[5] می آورد که در آن پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله خودشان مراد از ذبیحین را جناب اسماعیل و جناب عبدالله معرفی می کنند که حال این روایت مشخص است. 2⃣ در رابطه با جریان ذبح جناب عبدالله توسط عبدالمطلب بین علما اختلاف وجود دارد؛ عده ای این واقعه را می پذیرند و آن را نشانه ایمان جناب عبدالمطلب می دانند. در نقطه مقابل عده ای آن را با ایمان عبدالمطلب در تقابل می دانند. از موافقین این ماجرا جناب ابن شهر آشوب است که می گوید عبدالمطلب عمل ذبح فرزند را از افضل قربات به خداوند میدانست؛ لذا این گونه نذر کرد[6]. علامه مجلسی در حیاة القلوب می نویسد که نذر فرزند به عنوان قربانی در شریعت حضرت ابراهیم سنت بوده و احتمال این وجود دارد که این مسئله به جناب عبدالمطلب الهام شده باشد [7]. آقای سبحانی در فروغ ابدیت آن را نشانه عزم راسخ و اراده قوی و پایبندی جناب عبدالمطلب به عهد و پیمان می داند [8]. آقای یوسفی غروی می گوید که ایمان عبدالمطلب سیر تکاملی داشته به طوری ایشان ابتداءً نام فرزندان خود را عبد مناف و عبد العزی می گذارد اما به تدریج ایمانش قوی می شود و بعد از دیدن نشانه های نبوت در نوه خود به حد اعلایی از ایمان می رسد. در ادامه ایشان می گوید که اگر این تصمیم جناب عبدالمطلب مانند تصمیم جناب ابراهیم نبود پیغمبر هرگز به آن افتخار نمی کرد [9]. از مخالفین این قضیه می توان آقای غفاری را نام برد که در حاشیه من لایحضر ایشان چندین اشکال به شرح ذیل به این قضیه وارد می کند.: الف) این مطلب را نمی توان به یک فرد عادی نسبت داد چه برسد به عبدالمطلبی که پیامبر بارها به ایشان افتخار کرده و بعد ایشان مطالبی را که دال بر عظمت شان جناب عبدالمطلب است را می آورد مانند روایاتی که در عظمت ایشان آمده، آن احکامی که ایشان در جاهلیت وضع کرده اند و اسلام نیز آنان را تایید کرده و داستان مقابله ایشان با اصحاب فیل. ب) اشکال دوم این است که متصور نیست همچنین شخصی با یک فعلی که در تمام شرائع منهی بوده و عقل حکم به قبح آن می کند بخواهد به خداوند متعال نزدیک بشود. ج) ضمن اینکه نذر فرزند برای قربانی یکی از سنت های بت پرستان بوده. د) این فرض که عبدالمطلب مامور به این امر بوده قابل قبول نیست؛ زیرا در تمامی روایات این بحث تصریح شده که ایشان نذر کرده و در جواب کسانی که او را منع می کردند ادعا نکرده که مامور به این کار بوده است. ه) اگر سند این روایات را بررسی کنید متوجه می شوید که این حدیث از مجعولات غیر امامیه می باشد که به منظور جرح جناب عبدالمطلب و نسبت دادن شرک به ایشان انجام شده است. موید این مطلب این است که بزرگان مفسرین عامی این ماجرا را ذیل آیه ی «وَ كَذلِكَ زَيَّنَ لِكَثِيرٍ مِنَ الْمُشْرِكِينَ قَتْلَ أَوْلادِهِمْ» (انعام/137) ، می آورند و یکی از مصادیق آن را جناب عبدالمطلب می دانند.[10] ادامه دارد ... ❇️ عضو کانال اندیشکده مستعدان شوید