2. در نگاهی عمیق‎تر، روش زمینه‎سازی در ایجاد اقبال به قرآن، از درک نیاز به این کتاب به‌عنوان منشور هدایت به استقامت شخصیت (تکویر 7/ 26 تا 28)، آغاز می‎شود. اما کسی به این درک می‎رسد که پیش‎تر، طالب هدایت به راهی باشد که شخصیت وی را قوام دهد (حمد 5/ 6)، و کسی طالب چنین هدایتی است که از خواب غفلت، بیدار، و نگران شکوفایی استعدادهای خویش شده، و نقش بینش و گرایش‎های تاریک را در شقاوت خود درک کرده، و انذارهای پروردگار را در این امر، جدی گرفته باشد (مدثر 4/ 36 تا 56) و کسی انذار پروردگار را جدی می‎گیرد که محمد را به رسالت باور کرده (مزمل 3/ 15) و نسبت میان خود با پروردگار را درک کرده باشد، به‎گونه‎ای که وی را مالک تنبیه و تشویق خود بداند (قلم 2/ 34 و 35) و کسی به این نقش پروردگار توجه می‎کند، که اصولاً وی را پروردگار و صاحب‎اختیار هستی و خود در تکوین و تشریع بشناسد و فقر خود و هستی را به پروردگار احساس کرده باشد. (علق 1/ 1 تا 7). این روش از بررسی مباحث مطرح شده درسوره‎های تکویر، حمد، مدّثّر، مزمل، قلم و علق و دقت در ارتباط نظام‎وار آن‌ها به‌دست می‎آید. به عبارت دیگر، روش انس با قرآن، ایجاد انگیزه در مخاطب است و بدون آن، تضمینی برای ارتباط ماندگار با قرآن وجود ندارد. #موضوعـمقاله ما در اینجا می نگاریم 👇👇👇 https://eitaa.com/mtamhid