به نام او؛ وارد کافه خلوت مارسی شد و به سمت دنج‌ترین قسمت آن حرکت کرد...شاید این کافه تنها جایی بود که حال ناپلئون را خوب می کرد! مردجوانی که ظاهراً کارشون کافه بود نزدیک شد.... ناپلئون قبل از اینکه گارسون سوالش را بپرسد گفت:«یک شراب قرمز فقط!» مرد جوان بی حرف از او دور شد. سیگاری از پاکت خارج کرد و آن را بین لبهایش قرارداد، آن را با فندکی که اوژنی‌اش فراموش کرده بود روشن کرد و پک عمیقی از آن کشید که دود غلیظ سیگار کل ریشه‌هایش را فراگرفت...سرفه‌ای کرد،چند روزی بود که به دود سیگار حساس شده بود ولی اهمیتی نداد و پک دیگر را عمیق تر کشید. گارسون با لیوانی شراب به سمتش آمد و با کمال احترام لیوان را روی میز قرار داد و دور شد. از پنجره‌ی بزرگ کافه به بیرون خیره شد....حتی هوای مارسی هم مانند ناپلئون غمگین شده بود! +از وقتی آمدی هوای مارسی ابری شد...عادتا همیشه هوای اینجا آفتابی بود! ناپلئون با شنیدن صدایی که ماه‌ها از آن محروم شده بود برای یک لحظه قلبش تپش را فراموش کرد. سر خود را با ترس بلند کرد و چشمانش را به چشمان پسری که بخاطر او شکسته بود قفل کرد و تنها یک سوال ذهنش را درگیر کرده بود... «ایا اوژنی‌اش هنوز او را دوست دارد!؟» با قلم ناپلئون بناپارت