نمیدونم سر از کجا در آوردم ، شمارشِ قدم‌هام از دستم رفت و ردِ فکرهامُ تو خیابون‌هایِ آشنایِ زیادی به جا گذاشتم.

◂ از کاپشنِ گرمِ عزیزم ممنونم 🫂 .

- مقصد ؟ کافه یِ همیشگی .. .

-

الان از تو حرف بزنم ؟! نه اصلا .. فعلا غمِ مهم‌تری از تو که خیلی وقته ترکم کردی دارم.

من .. عزیزِ ندیده‌ای رو ناراحت کردم و مشغولِ دردِ ناشی از اشتباهمم ؛ پس گفتن از تو ، باشه برا بعد.

- برایِ التیام‌ِش چیکار کنی ؟! حرفش هم نزن جانم ، دلم قبول نمیکنه مرهمی روش قرار بدم.

دارم دونه یِ غمِ چهل و هشت ساعتِ گذشته‌م رو میبرم بکارم تو گلدونِ کوچیکِ کافه یِ امنِ همیشگیم ؛ میخوام جوونه بزنه تا هر کسی رویِ صندلیِ کنارش نشست ، با دیدنش بگه وای خدایِ من .. چقدر کوچیک و سبزِ 🌱 .

• میخوام خودم بهش آب بدم و رشد کردنش رو ببینم تا وقتی بزرگ شد و سبز تر از امروز ، ریشه‌ش رو از خاک بیرون بیارم و به خودم ثابت کنم اونقدری هم که فکر میکردم قابلِ فراموش شدن نبود.

مدام مرور میکنم جز خوبی چه بر سرِ او آوردی .. فارغ از اینکه اصلا فرصتی برایِ جفا پیش نیامد و هر چه دستانم برایش بر واژه‌ها روانه کردند جز ابرازِ ارزشمندی و دوست داشتن به چیزِ دیگری آغشته نبود ؛ اشکالی ندارد میدانی مهم قلبِ آدمیست که احساس میکند.

ما که عادت کردیم به ترک شدن و از دور دوست داشتن ، زخمِ جامانده از عزیزِ ندیده هم به رویِ چشم.

-