- سال‌ها گذشته اما ردِ شکستگی و جایِ نبودنت ، یه قسمتی تهِ وجودم هنوز هم همونقدر عمیق و غیرِ قابلِ ترمیمِ.

آره اوکی میدونم هممون یه شکست هایِ ارتباطی ای در طولِ زندگیمون داریم که هرگز فراموش نمیشن ؛ منتها چیزی که روزمره یِ من رو مختل کرده اینِ که با وجودِ ترس از رو به رو شدن باهات ، چشمام همه جا دنبالت میگردن.

چون یه درمانگر تو درونم فعاله که هیچ جوره زورم نمیرسه ساکتش کنم و هر لحظه اون تروماهایِ لعنتی رو میکوبه تو صورتم.

به کسی احتیاج دارم که واقعا پیشم باشه ، که وقتی سرم رو برمیگردونم بتونم ببینمش.

تمامِ وقتم تنهام و همش حس میکنم دیوارها دارن به سمتم میان ؛ دیوارهایِ خونه ، دیوارهایِ کلاس و دانشگاه ، دیوارهایِ کافه ، دیوارهایِ کتابخونه و بخصوص اتاقم که حسابی به افکارم آلوده شده.

- و الان هم شیشه هایِ اوتوبوس ... .

هر جایی که قرار بگیرم حس میکنم فقط چند ثانیه زمان لازمه تا نفسم بگیره از ماجراهایی که تو سرم جریان داره.