دارم دونه یِ غمِ چهل و هشت ساعتِ گذشته‌م رو میبرم بکارم تو گلدونِ کوچیکِ کافه یِ امنِ همیشگیم ؛ میخوام جوونه بزنه تا هر کسی رویِ صندلیِ کنارش نشست ، با دیدنش بگه وای خدایِ من .. چقدر کوچیک و سبزِ 🌱 .

• میخوام خودم بهش آب بدم و رشد کردنش رو ببینم تا وقتی بزرگ شد و سبز تر از امروز ، ریشه‌ش رو از خاک بیرون بیارم و به خودم ثابت کنم اونقدری هم که فکر میکردم قابلِ فراموش شدن نبود.

مدام مرور میکنم جز خوبی چه بر سرِ او آوردی .. فارغ از اینکه اصلا فرصتی برایِ جفا پیش نیامد و هر چه دستانم برایش بر واژه‌ها روانه کردند جز ابرازِ ارزشمندی و دوست داشتن به چیزِ دیگری آغشته نبود ؛ اشکالی ندارد میدانی مهم قلبِ آدمیست که احساس میکند.

ما که عادت کردیم به ترک شدن و از دور دوست داشتن ، زخمِ جامانده از عزیزِ ندیده هم به رویِ چشم.

-

- لحظه یِ کاشتنِ اون دونه چی رو پخش بود .. 🎧 .

چیزی که هر بار با تماشایِ دونمون یادش میفتم میدونی همون چیزیِ که بی‌اندازه سخت بود برام گفتن‌ِش ، اینکه بمونی ؛ بمون خب چی میشه مگه ؟! دلِ من همین الان هم برات تنگ شده .. کاش بمونی.

- همین 🫀 .

• بزار از یه واقعیتِ تازه برات بگم .. دیروز حدودِ ساعتِ ⁶ شیشُ‌نیمِ عصر بود که تو شلوغی و همهمه یِ اوتوبوس تو مسیرِ برگشت از دانشگاه برایِ تروما از احوالم مینوشتم که اوتوبوس ایستاد ؛ ایستگاهِ دانشگاه آزاد بود و در که باز شد تو اوجِ عصبانیت از اینکه چرا دخترها یکم درک ندارن تا وقتی میبینن جا نیست سوار نشن و انقدر تو بغلِ ماها نیفتن سرم رو بلند کردم و چشم تو چشم شدم با دختری که تو ایستگاه نشسته بود و از دور شبیهِ تو بود ، انگار که پتگ خورده باشه تو سرم.

بد قفل شد نگاهمون به صورتِ هم .. اولین لحظه‌ای که به چشمم خورد تا وقتی درِ اوتوبوس بسته بشه و راه بیفته هر دو سه ثانیه سرمُ بلند میکردم تا ببینم‌ِش ، کارم احمقانه بود ؛ قلبم میخواست اون خودش باشه و عقلم نه و همین باعث میشد نتونم یه سره دقت کنم به چشم‌هاش تا مطمئن شم خودش بوده.

ولی اون تا چشم‌ِش از بیرونِ اوتوبوس و رو نیمکتِ ایستگاه بهم افتاد برنداشت نگاهِ‌ش رو ازم .. انگار تو صورتِ اخم‌آلودم و دست‌هام که مشغولِ تایپ کردن بودن دنبالِ یه نشونه یِ آشنا میگشت ؛ شاید اون مطمئن شده باشه منتها من نشدم ، آخه ماسک داشت و جدا از اینکه موهاش همرنگِ تو بود مجبور بودم با چشم‌هایِ ضعیفم به زور چشم‌هایِ عسلی‌ش رو تشخیص بدم.