• بزار از یه واقعیتِ تازه برات بگم .. دیروز حدودِ ساعتِ ⁶ شیشُ‌نیمِ عصر بود که تو شلوغی و همهمه یِ اوتوبوس تو مسیرِ برگشت از دانشگاه برایِ تروما از احوالم مینوشتم که اوتوبوس ایستاد ؛ ایستگاهِ دانشگاه آزاد بود و در که باز شد تو اوجِ عصبانیت از اینکه چرا دخترها یکم درک ندارن تا وقتی میبینن جا نیست سوار نشن و انقدر تو بغلِ ماها نیفتن سرم رو بلند کردم و چشم تو چشم شدم با دختری که تو ایستگاه نشسته بود و از دور شبیهِ تو بود ، انگار که پتگ خورده باشه تو سرم.

بد قفل شد نگاهمون به صورتِ هم .. اولین لحظه‌ای که به چشمم خورد تا وقتی درِ اوتوبوس بسته بشه و راه بیفته هر دو سه ثانیه سرمُ بلند میکردم تا ببینم‌ِش ، کارم احمقانه بود ؛ قلبم میخواست اون خودش باشه و عقلم نه و همین باعث میشد نتونم یه سره دقت کنم به چشم‌هاش تا مطمئن شم خودش بوده.

ولی اون تا چشم‌ِش از بیرونِ اوتوبوس و رو نیمکتِ ایستگاه بهم افتاد برنداشت نگاهِ‌ش رو ازم .. انگار تو صورتِ اخم‌آلودم و دست‌هام که مشغولِ تایپ کردن بودن دنبالِ یه نشونه یِ آشنا میگشت ؛ شاید اون مطمئن شده باشه منتها من نشدم ، آخه ماسک داشت و جدا از اینکه موهاش همرنگِ تو بود مجبور بودم با چشم‌هایِ ضعیفم به زور چشم‌هایِ عسلی‌ش رو تشخیص بدم.

-

- اما خودمونیم جانِ دلم ، شبیهِ خودت بود ؛ ولی پخته‌تر .. خانوم‌تر ❤️‍🩹 .

- من هواتُ دارم .

- 🧷 پنجشنبه ؛ شانزدهمِ اسفندماهِ هزارُ چهارصدُ سه ، اولین ملاقات با مهیارِ عزیزم .. عضوِ بامعرفتِ خانواده یِ تروما .

-

- من کنارتم .

- من حواسم بهت هست .

- من همراهتم .

دلم میخواد بیام راه بیفتم تو شهر ، اسمتُ صدا بزنم و پشتِ سرِ هم بگم دلم برات تنگ شده .. من هر جایِ این سرزمین پا میزارم به عطرِ تو آغشته‌ست ؛ بیا چشم‌هاتُ ببند و فقط یه بارِ دیگه بغلم کن.