منم همینطور روباه.

ما آدمها میجنگیم تا مورد قبول باشیم، تا خاص باشیم. اگر احساساتت، افکارت و نوشته هات معمولی باشه دیگه جذاب نیستی، دیگه کسی تورو نمیخونه. اگر یه هنر خاص نداشته باشی، یه داستان جذاب نداشته باشی یا یه درامای خاص، نمیدونم در هر حال اگر نتونی توجه آدمارو جلب کنی فراموش میشی و شبیه یه تیکه کاغذ باطله یه گوشه رها میشی.

✨

👩🏻‍🦽

دعا کنین

اگه کسیو دارین که ازتون عکسای قشنگ بگیره ببوسینش.

مای باردِ مکعبی ، پلوی دم نکشیده، غذاهای عجیب غریب، قیمه نجفی خوشمزه، شایِ عراقیِ تلخ، پاهای تاول زده، یخمک های رنگی‌رنگی، چفیه‌ی خیسِ روی سر، عمود شماره‌ی ۳۱۱، تشک های گل‌گلی، مبیت، کبوترِ حرم امام حسین، آب پاش‌های بین‌الحرمین، دختر کوچولوی خادمِ موکب، استرسِ'حالِ مامان کی خوب میشه؟'، ساندویچ فلافل+دوغ پشتِ مسافرخونه، سوسک‌های مسافرخونه، نه خودم ساکو میارم، کتفِ بسته، شربتِ زغفرون، موتور سه‌چرخ، کاروانای شبیه خونی، له شدنِ ورودی حرم، بین الحرمین، ماهِ شبِ چهارده و آقای امام حسین عزیز> امسال ولی سهم من شده دیدن همه‌ی اینا از یه صفحه‌ی چند اینچی. دلتنگم.

پارسال همین موقعا تو بین الحرمین داشتم سعی میکردم ماه زمین و آسمونو تو یه قاب جا بدم حالا الان و این لحظه ها دارن چجوری میگذرن؟