«میدانم چرا هیچگاه یادِ من نیستی. من زخمی بر روحت به یادگار نگذاشتم که با هر تلنگری یادم بیفتی. انسان به زَخمها بیشتر میاندیشد تا مَرهمها...»
از دو رنگی های مردم خستهام
حق با تو بود..
باده پنهان در قبا دارند و قرآن در بغل؛