قامت میبندم به نمازش الله اکبر.. ✨ (فاطمیه) (مهدی رسولی)

#فاطمه‌سلام الله علیها در روایات ۱-در روایات برای نام فاطمه علیهاالسلام سه معنا ذکر فرموده اند. معنای اول یعنی فاطمه و پبروانش از اتش جدا شده اند ۲- پیامبر فرمود : ((یا سلمان حب فاطمه ینفع فی مائه مواطن ایسرها الموت و القبر و المحشر و المیزان و الصراط والمحاسبه)) محبت فاطمه زهرا در ۱۰۰ جا مفید است که راهترین ان صد موطن مرگ و قبر محشر میزان و عبور از پل صراط و هنگام محاسبه اعمال است. ۳- البته این به ان معنا نیست که محب‌ حضرت زهرا اهل گناه باشد واهل عبادت نباشد‌باز هم از این مواهب برخوردار است بلکه به این معناست که باید تاسی به حضرت زهرا در اعمال و رفتار کند تا بین او و آتش فاصله بیفتد. ۴-امام حسن مجتبی می فرماید مادرم حصرت زهرا هر شب سحرها بیدار بود و مشغول نماز خواندن و مناجات با پروردگار متعال بود و شبهای جمعه تمام شب را تا صبح مشغول نماز و عبادت بود. در احوالات حضرت فاطمه علیها السلام وارد شده که آنقدر به نماز وعبادت ایستاده بود که پاهای مبارکش ورم کرده بود.

☘ ذکر عظیم و شریف نادعلی 🖌 ناد علی صحیح اینگونه است : نادِ علیاً مُظْهِر العَجائِبْ تَجِدهُ عَوناً لَكَ في النَوائِبْ كُلُّ هَمٍّ و غَمٍّ سَيَنْجَلي بِوِلايَتِكَ ياعليُ ياعليُ ياعلي ☀️

💠#مسلمان شدن به بركت نام فاطمه💫 يكى از ذاكرين نقل كرده در محضر آية الله العظمى سيد محمد هادى ميلانى (معاصر حقير) بودم . يك مرد و زن آلمانى همراه دختر خود وارد شدند، پس از تعارفات معمول گفتند: ما آمده ايم به شرف اسلام نايل شويم ، آية الله ميلانى فرمودند: علت چه چيز است ؟ آن مرد عرض كرد: پهلوى دخترم كه در محضر شما نشسته در حادثه اى شكست و استخوانهايش خورد شد، چنان كه پزشكان از معالجه او عاجز شدند و گفتند: بايد عمل شود، ولى عمل ، خطرناك است . دخترم راضى نشد و گفت : اگر در بستر بميرم بهتر از آن است كه در زير عمل از دنيا روم . به هر حال او را به خانه آورديم . ما يك خدمتكار ايرانى داريم كه او را ((بى بى )) صدا مى زنيم ، دخترم به او گفت : من تمام اندوخته مالى خود را راضى هستم بدهم كه صحت به من برگردد، اما فكر مى كنم بايد ناكام و با دل پر غصه بميرم . بى بى گفت : من يك طبيب را سراغ دارم كه مى تواند تو را شفا دهد. گفت : حاضرم تمام پول و موجوديم را به او بدهم . بى بى گفت : تمام آنها براى خودت باشد، بدان من علويه ام و جده من زهرا(سلام الله عليها) است كه پهلوى او را به ظلم شكستند، تو با دل شكسته و اشك جارى بگو: يا فاطمه زهرا، مرا شفا ده . دخترم با دل شكسته شروع كرد به صدا زدن و از آن بانوى معظمه يارى خواستن . بى بى هم در گوشه خانه با گريه مى گفت : ((يا فاطمه زهرا، اين بيمار آلمانى را با خود آورده ام و شفاى او را از شما مى خواهم . مادر جان ! كمك كن و آبروى مرا نگه دار.)) آن مرد اضافه كرد: من هم از ديدن اين واقعه در گوشه حياط منقلب شدم و گفتم : اى فاطمه پهلو شكسته ! ديدم دخترم قدرى ساكت شد، ناگاه مرا صدا زد و گفت : پدر! بيا كه دردم ساكت شده . جلو رفتم و ديدم او كاملا شفا يافته . گفت : الان در بحر بودم ، بانوى مجلله اى نزدم آمد و دست به پهلويم كشيد. گفتم : شما كيستيد؟ فرمود: من همانم كه او را مى خوانى . دخترم برخاست و راحت شد و دانستم كه اسلام حق است . حالا به ايران آمده ايم و به خدمت شما رسيده ايم تا مسلمان شويم . مرحوم ميلانى (ره ) و حاضرين از اين معجزه مسرور شدند و شهادتين و ساير امور اسلامى را به او آموختند و آنان با نورانيت اسلام رفتند. منبع: ۳۶۰ داستان از فضايل مصائب و كرامات فاطمه زهرا (س)

سـ🍁ــلام روزتون پراز خیر و برکت 🗓 امروز  چهارشنبه ☀️  ٨   آذر   ١۴٠٢   ه. ش 🌙  ١۵   جمادی الاول    ١۴۴۵  ه.ق  🌲 ٢٩    نوامبر   ٢٠٢٣    ميلادی

#تلاوت‌قرآن‌کریم #اعراف‌آیه۱۷۶ @n20011💧🌷

#تفسیرقطره‌ای قرآن کریم #اعراف آیه ۱۷۶ @n20011💧🌷

💠تفسیر نور (محسن قرائتی)💫 وَ لَوْ شِئْنا لَرَفَعْناهُ بِها وَ لكِنَّهُ أَخْلَدَ إِلَى الْأَرْضِ وَ اتَّبَعَ هَواهُ فَمَثَلُهُ كَمَثَلِ الْكَلْبِ إِنْ تَحْمِلْ عَلَيْهِ يَلْهَثْ أَوْ تَتْرُكْهُ يَلْهَثْ ذلِكَ مَثَلُ الْقَوْمِ الَّذِينَ كَذَّبُوا بِآياتِنا فَاقْصُصِ الْقَصَصَ لَعَلَّهُمْ يَتَفَكَّرُونَ «اعراف آیه176» و اگر مى‌خواستيم، (قدر وارزش) او را به وسيله‌ى آيات (و علومى كه به او داده بوديم) بالا مى‌برديم، ولى او به زمين (و مادّيات) چسبيد و از هوس خود پيروى كرد. پس مَثَل او مَثَل سگ است كه اگر به آن حمله كنى دهان باز كرده و پارس مى‌كند و زبان بيرون مى‌آورد و اگر او را واگذارى، باز چنين مى‌كند (هميشه دهان دنياپرستان باز است،) اين، مَثَل كسانى است كه آيات مارا تكذيب كردند. پس اين داستان را (برايشان) بازگو، باشد كه بينديشند. نکته ها در اين آيه، چون كلمه‌ى «أرض» در برابر رفعت معنوى قرار گرفته، مراد از آن مسائل حقير، مادّى و دنيوى است. پيامبر صلى الله عليه و آله فرمودند: كسى كه علم و معلوماتش زياد شود، امّا هدايت‌يابى او بيشتر نشود، آن علم سبب دورى بيشتر او از خداوند شده است. «1» قصّه‌هاى قرآن بر پايه‌ى حقّ و حقيقت استوار است و براى دلدارى و ثبات قدم پيامبر صلى الله عليه و آله و اهل ايمان، نا اميدى دشمنان و وسيله‌ى موعظه و تذكّر مؤمنان بود «2» و مايه‌ى عبرتى براى خردمندان است. «3» «1». بحار، ج 2، ص 37. «2». هود، 120. «3». يوسف، 111. جلد 3 - صفحه 222 پیام ها 1- پايبندى به آيات الهى، سبب تقرّب به خداوند و مقامات والاست. «لَرَفَعْناهُ بِها» 2- در عين حاكميّت اراده و خواست خداوند بر جهان، انسان مختار وآزاد است. وَ لَوْ شِئْنا لَرَفَعْناهُ بِها وَ لكِنَّهُ أَخْلَدَ إِلَى الْأَرْضِ‌ ... 3- خواست خداوند، بر پايه‌ى عملكرد خودماست. «وَ لَوْ شِئْنا لَرَفَعْناهُ بِها وَ لكِنَّهُ أَخْلَدَ إِلَى الْأَرْضِ وَ اتَّبَعَ هَواهُ» آرى، رسيدن به مقام قرب، مشروط به پرهيز از دنياگرايى و هوس است. 4- مردم غافل، به چهار پايان مى‌مانند، ولى دانشمند دنياپرست، مثل سگ حريص است. «كَمَثَلِ الْكَلْبِ» 5- دانشمند بى‌عمل، منفور است. كَمَثَلِ الْكَلْبِ إِنْ تَحْمِلْ عَلَيْهِ يَلْهَثْ‌ ... 6- اسير دنيا، هرگز آرامش ندارد. «إِنْ تَحْمِلْ عَلَيْهِ يَلْهَثْ أَوْ تَتْرُكْهُ يَلْهَثْ» انسان حريص هر چه داشته باشد، باز هم دندان طمعش بزرگ است، زيرا دنياپرستى و حرص، نهايت ندارد. 7- علاقه‌ى به دنيا و هواپرستى، انسان را نسبت به امور ديگر بى‌تفاوت مى‌كند. إِنْ تَحْمِلْ‌ ... أَوْ تَتْرُكْهُ‌ ... 8- علماى دين اگر دنياگرا شدند، در صدد تكذيب آيات الهى و گرايش به كفر قرار مى‌گيرند. أَخْلَدَ إِلَى الْأَرْضِ‌ ... كَذَّبُوا بِآياتِنا 9- سرنوشت علما و دانشمندان فريب خورده، بايد مايه عبرت و انديشه‌ى مردم باشد. (در آيه‌ى قبل آمد: «وَ اتْلُ»، در اينجا مى‌خوانيم: «فَاقْصُصِ»). 10- داستان‌نويسى و داستان‌سرايى بايد در مسير رشد فكرى انسان باشد، نه تخدير و سرگرمى. قصّه‌گويى جهت‌دار، كار انبياست. «فَاقْصُصِ الْقَصَصَ لَعَلَّهُمْ يَتَفَكَّرُونَ» تفسير نور(10جلدى)، ج‌3، ص: 223 @n20011💧🌷

●━━━━━━─────── ⇆ㅤ ◁ ㅤ❚❚ ㅤ▷ㅤ ↻ |⇦• اصول حاکم بر زندگی حضرت زهراء (سلام‌الله‌علیها) 👤 حجةالإسلام #رفیعی #فاطمیه

#صله_رحم ❓صله رحم در چه صورت واجبه؟ ❓صله رحم حتما باید حضوری باشه؟ ❓اگه طرف مقابل فرد گناهکاری باشه بازم صله رحم واجبه؟ ┏━━ °•🌼🍂•°━━┓

💠 مانع بودن لاک ناخن پا 💬 سوال: خانمی که ناخن انگشتان پا را لاک زده، برای وضو و غسل چه وظیفه ای دارد؟ ✅پاسخ: برای غسل: همه مراجع: باید ناخن تمام انگشتان پا را پاک کند. 🔹 برای وضو: اگر تنها یک انگشت - و لو انگشت کوچک پا - را برای مسح پاک کند، کافی است. 🔹آیت الله مکارم: بنابر احتیاط واجب، تنها به انگشت کوچک نمی توان اکتفا کرد. (یعنی کفایت نمی کند که فقط ناخن انگشت کوچک پا را پاک کند و آن را مسح نماید؛ بلکه باید ناخن یکی دیگر از انگشتان پا را پاک و بر آن مسح کند) 📚منبع: امام: تحریر الوسیله، وضو، بعد م 15؛ رهبری: اجوبه الاستفتائات، س 111؛ سیستانی، نوری، مکارم، فاضل و اراکی: عروه الوثقی، الوضو، فصل فی افعال الوضو، م 49؛ وحید، تبریزی، خویی: منهاج الصالحین، الوضو، الفصل الاول، کیفیه الوضو، م 95؛ صافی، گلپایگانی: هدایه العباد، وضو، م 108؛ توضیح المسائل 16 مرجع، ج 1، م 252. >>> بر گرفته از کتاب «احکام کاربردی؛ وضو، غسل، تیمم»، اسماعیل زارعی، ص 33. #احکام #احکام استاد صالحی💎 •┈┈••✾••┈┈•

#حکایت روایت شده است که امیرالمؤمنین علیه السلام روزى در مسجد نشسته و با اصحاب و یاران خود گرم گفتگو بودند. در آن لحظه، مرد عربى در آستانه در مسجد ایستاده، از مرکب خود پیاده شد و صندوقى را که همراه آورده بود، از روى اسب برداشت و داخل مسجد آورد.به حاضران سلام کرد و نزدیک آمد و دست على علیه السلام را بوسید، و گفت: مولاى من! براى شما هدیه‏اى آورده‏ام و صندوقچه را پیش روى امام نهاد. امام درِ صندوقچه را باز کرد. شمشیرى آب‏دیده در آن بود. در همین لحظه، عباس علیه السلام که نوجوانى نو رسیده بود، وارد مسجد شد. سلام کرد و در گوشه‏اى ایستاد و به شمشیرى که در دست پدر بود، خیره ماند. امیرالمؤمنین علیه السلام متوجه شگفتى و دقت او گردید و فرمود: فرزندم! آیا دوست دارى این شمشیر را به تو بدهم؟ عباس علیه السلام گفت: آرى! امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود: جلوتر بیا. عباس علیه السلام  پیش روى پدر ایستاد و امام با دست خود، شمشیر را بر قامت بلند او حمایل نمود. سپس نگاهى طولانى به قامت او نمود و اشک در چشمانش حلقه زد. حاضران گفتند: یا امیرالمؤمنین! براى چه مى‏گریید؟ امام پاسخ فرمود: گویا مى‏بینم که دشمن پسرم را احاطه کرده و او با این شمشیر به راست و چپ دشمن حمله مى‏کند تا این که دو دستش قطع مى‏گردد. ✍محمد على ناصرى، مولد العباس بن على (ع) قم، انتشارات شریف الرضى، ۱۳۷۲ ش، ص ۶۱ و ۶۲٫