سخنرانی حجت‌ الاسلام محسن قرائتی با موضوع تفسیر سوره بقره - آیه‌ ۲۵۵ اللَّهُ لَا إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ الْحَيُّ الْقَيُّومُ ۚ لَا تَأْخُذُهُ سِنَةٌ وَلَا نَوْمٌ ۚ لَهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ ۗ مَنْ ذَا الَّذِي يَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلَّا بِإِذْنِهِ ۚ يَعْلَمُ مَا بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ ۖ وَلَا يُحِيطُونَ بِشَيْءٍ مِنْ عِلْمِهِ إِلَّا بِمَا شَاءَ ۚ وَسِعَ كُرْسِيُّهُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ ۖ وَلَا يَئُودُهُ حِفْظُهُمَا ۚ وَهُوَ الْعَلِيُّ الْعَظِيمُ خدای یکتاست که جز او خدایی نیست، زنده و پاینده است، هرگز او را کسالت خواب فرا نگیرد تا چه رسد که به خواب رود، اوست مالک آنچه در آسمانها و زمین است، که را این جرأت است که در پیشگاه او به شفاعت برخیزد مگر به فرمان او؟ علم او محیط است به آنچه پیش نظر خلق آمده و آنچه سپس خواهد آمد و خلق به هیچ مرتبه از علم او احاطه نتوانند کرد مگر به آنچه او خواهد، قلمرو علمش از آسمانها و زمین فراتر، و نگهبانی زمین و آسمان بر او آسان و بی‌زحمت است، و او والا مرتبه و با عظمت است. به مناسبت وجود کلمه‏ «کرسى» در آیه، رسول اکرم (ص) این آیه «آیةالکرسى» نامید. در روایات شیعه و سنى آمده است که این آیه به منزله‏ قلّه قرآن است و بزرگترین مقام را در میان آیات دارد. همچنین نسبت به تلاوت این آیه سفارش بسیار شده است، از امام على (ع) نقل کرده ‏اند که فرمود: بعد از شنیدن فضیلت این آیه، شبى بر من نگذشت، مگر آنکه آیةالکرسى را خوانده باشم. در این آیه، شانزده مرتبه نام خداوند و صفات او مطرح شده است. به همین سبب آیةالکرسى را شعار و پیام توحید دانسته‏ اند. هر چند در قرآن بارها شعار توحید با بیانات گوناگون مطرح شده است، مانند: «لااله الاّ اللّه»، «لااله الاّ هو»، «لااله الاّ انت»، «لااله الاّ انَا»، ولى در هیچ کدام آنها مثل آیةالکرسى در کنار شعار توحید، صفات خداوند مطرح نشدهاست. صفات خداوند دو گونه ‏اند، برخى صفات، عین ذات او هستند و قابل تجزیه از ذات الهى نمى‏ باشند. مانند: علم، قدرت و حیات. امّا برخى صفات که آنها را صفات فعل مى‏ نامند، مربوط به فعل خداوند است، مثل خلق کردن و عفو نمودن. منشأ اینگونه صفات، اراده الهى است که اگر بخواهد خلق مى‏ کند، ولى درباره‏ صفات ذات این را نمى‏ توان گفت که اگر خداوند بخواهد مى ‏داند و اگر نخواهد نمى‏ داند. اگر بخواهیم صفات ذات را تشبیه کنیم، باید بگوئیم عالم و قادر بودن براى خداوند، نظیر مخلوق بودن براى انسان است. هرگز صفت مخلوق بودن از انسان جدا نمى‏ شود، همانگونه که هرگز صفت علم از خداوند جدا نمى‏ شود. کلمه «اله» درباره هر معبودى بکار مى ‏رود، خواه حقّ و یا باطل، «أفرایت مَن اتّخذ الهه هواه» ولى کلمه «اللّه» نام ذات مقدّس الهى است. معبودانِ غیر از خدا، از آفریدن مگسى عاجزند؛ «لن یخلقوا ذباباً» و آنان که به پرستش غیر خدا مى‏ پردازند، از بلنداى توحید به دره‏هاى خوفناک سقوط مى‏ کنند. «ومن یشرک باللّه فکانّما خرّ من ‏السماء فتخطفه الطّیر» «لااله الاّ اللّه» اوّلین صفحه شناسنامه هر مسلمان است. اوّلین شعار و دعوت پیامبر اسلام (ص) نیز با همین جمله بود: «قولوا لااله الاّ اللّه تفلحوا» همچنان که فرمود: «من قال لااله الاّ الله مخلصاً دخل الجنّة واخلاصه بها ان تحجزه لااله الاالله عمّا حرمّ اللّه» هرکس خالصانه شعار توحید سر دهد، وارد بهشت مى‏ شود و نشان اخلاص او آن است که گفتن «لااله الاّ اللّه» وى را از حرام هاى الهى دور سازد. امام صادق (ع) فرمودند: «قول لااله الاّاللّه ثمن الجنة» گفتن «لااله الاّ اللّه» بهاى بهشت است. همچنان که امام رضا (ع) در حدیث قدسى نقل کرده ‏اند: «کلمة لا اله ‏الاّاللّه حصنى» کلمه‏ ى توحید، دژ مستحکم الهى است. آرى، توحید، مایه ‏ى نجات و رستگارى انسان است. البتّه همانگونه که مى‏ گویند هرکس به دانشگاه یا حوزه علمیه قدم گذاشت، دانشمند شد. یعنى به شرط اینکه تمام دروس لازم را بخواند. گفتن «لااله الاّ اللّه» نجات دهنده است، امّا با داشتن شرایطش که در جاى خود بدان اشاره خواهد شد. اعتقاد به توحید، همه ‏ى قدرت‏ ها و جاذبه‏ ها را در چشم انسان کوچک و حقیر مى‏ کند. نمونه ‏اى از آثار تربیتى توحید همین است که مسلمانان در برابر پادشاهان و صاحبان قدرت سجده نمى‏ کردند. در دربار نجاشى پادشاه حبشه، پناهندگان مسلمان گفتند: «لانسجد الاّ للّه» ما به غیر خدا سجده نمى ‏کنیم. دحیه کلبى یکى دیگر از مسلمانان در کاخ قیصر روم، سجده نکرد و در جواب کاخ نشینان گفت: «لااسجد لغیراللّه» من براى غیر خداوند سجده نمى ‏کنم. آرى، توحید انسان را تا آنجا بالا مى ‏برد که حتّى بهشت و دوزخ نیز براى او مطرح نمى‏ شود. امامان معصوم علیهم السلام نیز براى تربیت چنین انسان ‏هایى تلاش مى‏ کردند. على (ع) فرمودند: «لاتکن عبد غیرک و قد جعلک اللّه حراً»، بنده دیگرى مباش که خداوند تو را

آزاد آفریده است. لازم است مسلمانان هر روز و در هر جا با صداى بلند، اذان بگویند و فریاد آزادى از بندگى خدایان دروغین و طاغوت‏ ها را سر دهند. و گوش نوزادان خود را قبل از هر صدایى، با طنین توحید «لااله الاّ اللّه» آشنا سازند. «هوالحىّ» در فراز هفتادم دعاى جوشن کبیر، حىّ بودن خداوند را اینگونه مطرح مى‏ کند: «یا حیّاً قبل کلّ حىّ، یا حیّاً بعد کلّ حىّ، یا حىّ الذّى لیس کمثله حىٌّ، یا حىّ الذّى لایشارکه حىٌّ، یا حىّ الذّى لایحتاج الى حىّ، یا حىّ الذّى یمیت کلّ حىّ، یا حىّ الذّى یرزق کلّ حىّ، یا حیّا لم یرث الحیوة من حىّ، یا حىّ الذى یحیى الموتى، یا حىّ یا قیّوم» آرى، خداوند زنده است، قبل از هر زنده ‏اى و بعد از هر زنده ‏اى. در زنده بودن، وى را نظیر و شریکى نیست و براى زنده ماندن، نیازمند دیگرى نیست. او زندگان را مى‏ میراند و به همه زنده‏ ها روزى مى‏ بخشد. او زندگى را از زنده ‏اى دیگر به ارث نبرده، بلکه به مردگان نیز زندگى مى‏ بخشد. او زنده و پا برجاست. معناى حیات درباره ذات پروردگار با دیگران فرق مى‏ کند و مانند سایر صفات الهى، از ذات او جدایى ناپذیر است و در آن فنا راه ندارد؛ «و توکّل على الحىّ الّذى لایموت» او در حیات خویش نیازمند تغذیه، تولید مثل، جذب و دفع، که لازمه حیات موجوداتى همچون انسان و حیوان وگیاه است، نیست. «یا حىّ الذى لیس کمثله حىّ» «القیّوم» «قَیّوم» از ریشه‏ «قیام»، به کسى گفته مى‏ شود که روى پاى خود ایستاده و دیگران به او وابسته هستند. کلمه‏ «قیّوم» سه مرتبه در قرآن آمده است و در هر سه مورد در کنار کلمه «حَىّ» قرار دارد. قیام او از خود اوست، ولى قیام سایر موجودات به وجود اوست. و مراد از قیّومیّت پروردگار، تسلّط و حفاظت و تدبیر کامل او نسبت به مخلوقات است. قیام او دائمى و همه جانبه است، مى ‏آفریند، روزى مى‏ دهد، هدایت مى‏ کند و مى‏ میراند و لحظه‏ اى غافل نیست. هر موجود زنده ‏اى براى ادامه‏ ى حیات، نیازمند منبع فیض است. همچون لامپى که براى ادامه‏ روشنى، نیاز به اتصّال برق دارد. تمام موجودات براى زنده شدن باید از «حىّ» تغذیه شوند و براى ادامه‏ ى زندگى باید از «قیّوم» مایه بگیرند. امام على (ع) مى‏ فرماید: «کلّ شى‏ء خاضع له و کلّ شى‏ء قائم به» هر چیزى تسلیم او و هر چیزى وابسته به اوست. [نقل کرده‏ اند که در جنگ بدر رسول خدا (ص) مکّرر در سجده مى‏ گفتند: «یا حىّ یا قیّوم» «لاتأخذه سنةٌ و لانوم» امام صادق (ع) فرموده ‏اند: «ما من حىّ الاّ و هو ینام خلا اللّه وحده» هیچ زنده ‏اى نیست مگر اینکه مى‏ خوابد، تنها خداوند از خواب به دور است. خداوند حىّ است و نیازمند خواب و چُرت نیست. خواب، زنده‏ ها را از خود منقطع مى‏ کند تا چه رسد به دیگران، ولى خداوند خواب ندارد و همواره بر همه چیز قیّومیّت دارد. «له ما فى السموات و ما فى الارض» مالک حقیقى همه چیز اوست و مالکیّت انسان در واقع عاریتى بیش نیست. مالکیّت انسان، چند روزه و با شرایط محدودى است که از طرف مالک حقیقى یعنى خداوند تعیین مى‏ شود. حال که همه مملوک او هستند، پس چرا مملوکى مملوک دیگر را بپرستد؟ دیگران نیز بندگانى همچون ما هستند؛ «عباد امثالکم» طبیعت، ملک خداست و قوانین حاکم بر آن محکوم خداوندند. اى کاش انسان‏ ها هم از مِلک او و هم از مُلک او بهتر استفاده مى‏ کردند. اگر همه چیز از خدا و براى خداست، دیگر بخل و حرص چرا؟ آیا خداى خالق، ما را رها کرده است؟ «أیحسب الانسان ان یترک سدى» امام کاظم (ع) از در خانه‏ شخصى بنام «بُشر» مى ‏گذشت، متوّجه سر و صدا و آواز لهو و لعبى شدند که از خانه بلند بود. از کنیزى که از آن خانه بیرون آمده بود پرسیدند صاحبخانه کیست؟ آیا بنده است؟! جواب داد: نه آقا، بنده نیست آزاد است. امام فرمود: اگر بنده بود این همه نافرمانى نمى‏ کرد. کنیز سخن امام را وقتى وارد منزل شد به صاحبخانه باز گفت. او تکانى خورد و توبه کرد. از امام صادق (ع) نقل شده است که فرمود: اوّلین درجه تقوا و بندگى خدا آن است که انسان خودش را مالک نداند. «من ذا الذى یشفع عنده» مشرکان، خداوند را قبول داشتند؛ «لئن سئلتهم من خلق السموات و الارض لیقولنّ اللّه» ولى بت‏ها را شفیع مى‏ دانستند: «ویقولون هؤلاء شفعاء» آیةالکرسى، این پناهگاه موهوم را در هم مى‏ کوبد و مى‏ گوید: کیست که بدون اجازه‏ ى او بتواند شفاعت کند؟ نه تنها هستى براى اوست، کارآیى هستى نیز با اذن اوست. با خیال و توهم شما، مخلوقى شفیع دیگرى نمى‏ شود. شفاعت در قیامت وجود دارد، ولى با حساب و کتاب و با اذن خداوند. اگر از کسى عملى سر مى ‏زند، با اذن و اراده خداوند بوده و قیّوم بودن او خدشه بردار نیست تا بتوان در گوشه اى دور از خواست او کارى صورت داد. شفاعت آن است که یک موجود قوى به موجود ضعیف یارى برساند. مثلاً در نظام آفرینش، نور، آب، هوا و زمین، دانه‏ گیاه را یارى مى ‏کنند تا به مرحله درخت برسد. در نظام کیفر و پاداش

نیز، اولیاى خدا گنهکارى را یارى مى ‏رسانند تا نجات یابد. ولى هرگز این امدادها نشانه‏ ى ضعف خداوند و یا تأثیرپذیرى او نیست. زیرا خود اوست که مقام شفاعت و اجازه آن را به اولیاى خود مى‏ دهد. و اوست که نظام آفرینش را به نوعى آفریده که وقتى دانه در مسیر رستن قرار گرفت، با نور و هوا و خاک رشد مى ‏کند. به هر حال عوامل مادّى و کمک‏ هایى که انسان از مخلوقات مى‏ گیرد، در پرتو اذن اوست و در چهار چوب قوانینى است که او حاکم کرده است. به همین دلیل افرادى از شفاعت شدن محرومند؛ «فما تنفعهم شفاعة الشافعین» چنانکه نور، حرارت، آب و خاک، دانه ‏اى را رشد مى‏ دهند که قابلیّت رشد داشته باشد. حساب شفاعت از حساب پارتى ‏بازى و توصیه‏ هاى بى‏ دلیل دنیوى در جوامع فاسد، جدا است. شفاعت، براى جلوگیرى از یأس و ناامیدى و ایجاد پیوند مردم با اولیاى خداست. شفاعت، پاداشى است که خداوند به اولیاى خود مى‏ دهد و بهره‏ گیرى از آن در روز قیامت، تجسّمى از بهره ‏گیرى انسان، از نورِ علم و هدایت انبیا و اولیا در دنیاست. شفاعت کننده، قدرت مستقلى در برابر قدرت خداوند نیست، بلکه پرتوى از اوست و مقام شفاعت مخصوص کسانى است که او بخواهد. لذا نباید بت پرستان با شعار؛ «هؤلاء شفعائنا» خیال کنند که بهره‏ مند از شفاعت خواهند شد. یادآورى این نکته لازم است که عبادت غیر خداوند شرک است، ولى دعوت و خواندن غیر خدا، همه جا شرک نیست. جملات: «یدعوک»، «یدعوکم»، «یدعون»، «ندع» و «دعاء الرسول» که در قرآن آمده است، هیچ یک با شرک ربطى ندارد. لکن هر دعوتى ارزشمند نیست، بیمار اگر پزشک را صدا زند، حقّ است و اگر فالگیر را صدا زند باطل است. «یعلم ما بین ایدیهم و ما خلفهم» خداوند همه واقعیّات را مى‏ داند و شفاعت نزد پروردگار، تلاش براى اثبات بى‏ گناهى شخصى نیست، بلکه شفاعت، تلاش براى نجات و عفو است. آگاهى خدا باید موجب شود که اندکى انسان حیا کند، او از درون سینه‏ ها خبر دارد و از رازهاى پنهانى و آشکار با خبر است، از درون رحم مادران خبر دارد که نوزاد پسر است یا دختر. علم روز قیامت و اندازه هر چیزى را مى‏ داند. در حالى که علم ما انسان‏ ها محدود است. ما صدا را تا حدّى مى‏ شنویم، دیدنى‏ ها را تا حدودى مى‏ بینیم، اسرار را نمى‏ دانیم، مگر آن قسمتى را که خداوند اراده کند و اجازه دهد. «وسع کرسیّه السّموات والارض ولایؤده حفظهما و هوالعلى العظیم» در روایتى از امام صادق (ع) آمده است: مراد از «عرش»، علومى از خداوند است که انبیا و رسل را به آنها آگاه کرده است ولى «کرسى»، علومى هستند که آنها را هیچ کس نمى‏ داند. برخى «کرسى» را کنایه از قدرت و حکومت خدا مى‏ دانند که آسمان‏ ها و زمین را در برگرفته است. با آنکه جهان بس وسیع است و زمین نسبت به آن همچون حلقه انگشترى در بیابان، ولى با همه اینها حفظ و نگهدارى آنها براى خداوند سنگین نیست. آیة الکرسى به مردم مى‏ فهماند که خداوند نه تنها مالکِ عالَم و عالِم به تمام مملوک ‏هاى خود است، بلکه سراسر هستى با همه‏ مخلوقاتش، تحت سلطه و قدرت اوست. و مردم قدرت نامحدود خالق را با قدرت مخلوق مقایسه نکنند. زیرا خستگى، از عوارض ماده است، امّا توانایى خداوند عین ذات اوست. «ان ربّک هو القوى العزیز» حضرت على (ع) مى‏ فرماید: خداوند را، نه گذشت زمان پیر و فرسوده مى ‏کند و نه خود دگرگون گشته و تغییر مى‏ یابد. آرى، توجّه به قدرت نامحدود خداوند، در روح مؤمن آرامش ایجاد مى ‏کند و مؤمن با آن خویشتن را در مصونیّت و امان مى‏ یابد. هر یک از صفات خدا: قَیّوم، حَىّ، علیم، قَدیر و عظیم، نقش سازنده‏اى در تربیت انسان دارد. زیرا بهترین مکتب آن است که به پیروان خود امید و عشق بدهد، سرنوشت و آینده آنان را روشن کند و پیروانش نیز بدانند که هر لحظه زیر نظر هستند، لغزش هایشان قابل عفو است و حاکم آنان مهربان است. خلاصه آنکه خدایى سزاوار پرستش است که زنده و پابر جا و نستوه باشد، گرفتار ضعف و خستگى و دچار خواب و چرت نگردد، احدى بدون اراده او قدرت انجام کارى را نداشته باشد. همه چیز را بداند و بر همه چیز احاطه و تسلّط داشته باشد. این چنین خدایى مى‏ تواند معبود و محبوب باشد و به چنین خدایى مى‏ توان توکّل کرد و عشق ورزید و به او امیدوار بود. خدایى که قرآن اینگونه معرفى مى‏ کند، با خداى انجیل و تورات تحریف شده قابل مقایسه نیست. آن کسانى که در بن‏ بست‏ هاى تنگ و تاریک نظام مادّى جهان گرفتار شده‏ اند، چگونه مى‏ اندیشند؟ «الحمدللّه الّذى هدانا لهذا و ما کنّا لنهتدى لولا ان هدانا اللّه» چون در طبع انسان، ابتدا حالت رِخوت و چُرت پیدا مى‏ شود، سپس خواب مى‏ آید، قرآن هم کلمه ‏ى »سِنَة« را مقدّم بر »نَوم« بکار برده است. امام صادق (ع) فرمودند: «نحن الشافعون» ما هستیم آنهایى که اذن شفاعت دارند. تفسیر نورالثقلین، یعلم ما یلج فى الارض و ما یخرج منها و ما ینزل من السّماء« سبأ، »ان تخفوا ما فى صدورکم او تبدوه یعلمه

اللّه« سوره آل‏ عمران، »وعنده مفاتح الغیب« انعام، »یعلم السّر واخفى« سوره طه، »انّه علیم بذات الصدور« سوره هود، »یعلم خائنة الاعین و ما تخفى الصدور« سوره غافر، بل له ما فى السموات و الارض کلّ له قانتون« سوره بقره، و »ان یشأ یذهبکم و یأت بخلق جدید« ابراهیم پیام ها ۱- هیچ موجودى جز او، ارزش معبود شدن ندارد. «لااله الاّ هو» ۲- حیات واقعى و ابدى و همه‏ حیات‏ هاى دیگر از آن اوست. «الحىّ» ۳- همه چیز دائماً به او بستگى دارد و لحظه‏ اى از تدبیر اوخارج نیست. «القیوم» ۴- همه چیز از اوست.«له ما فى السموات...» ۵ - نه تنها هستى از اوست، کارایى هستى نیز از اوست. «من ذا الّذى یشفع» ۶- با خیال و توهّم شما، چیزى شفیع و واسطه نمى‏ شود. «من ذا الّذى» ۷- احدى از او مهربان‏تر نیست. علاقه و مهربانى هر شفیعى از اوست. «الاّ باذنه» ۸ - خداوند بر همه چیز و در همه حال آگاه است، پس از گناه در برابر او حیا کنیم. «یعلم مابین ایدیهم وما خلفهم...» ۹- او بر همه چیز احاطه دارد، ولى دیگران بدون اراده او حتّى به گوشه ‏اى از علم او احاطه ندارند. «لا یحیطون بشى‏ء من علمه» ۱۰- حکومت و قدرت او محدود نیست. «وسع کرسیّه» ۱۱- حفاظت هستى براى او سنگین نیست. «ولایؤده» ۱۲- کسى که از هستى حفاظت مى‏ کند، مى ‏تواند ما را در برابر خطرات حفظ کند. «حفظهما» و لذا براى حفاظت، سفارش به خواندن آیة الکرسى شده است. منبع: پایگاه درس هایی از قرآن @n20011🌹💧

#داستان زیبا و آموزنده درباره مادر ﭘﯿﺮﻣﺮﺩی ﺑﻨﺎﻡ ﺣﻴﺰﺍﻥ ﺍﻫﻞ ﻳﻤﻦ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﺎﺩﺭ ﭘﯿﺮﺵ نگهدﺍﺭﯼ ﻣﯿﮑﺮﺩ.ﺭﻭﺯﯼ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﮐﻮﭼﮑﺶ ﺑﻨﺎﻡ ‏(ﻏﺎﻟﺐ‏) ﭘﯿﺶ ﺍﻭ آﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺗﻮ ﺳﻨﺖ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﺧﻮﺩﺕ ﻧﯿﺎﺯ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﺍﺭﯼ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﺮﺍﻗﺒﺖ ﮐﻨﺪ! ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻣﺎﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺒﺮﻡ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺣﺎﻻ ﻧﻮﺑﺖ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﯼ ﮐﻨﻢ ﻭ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮐﻨﻢ. ﺣﯿﺰﺍﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﮔﻔﺖ ﻫﺮﮔﺰ ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻧﯿﮑﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﻡ ﺍﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻧﻤﯿﺪﻫﻢ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﻣﯿﺮﻭﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ! ﮔﻔﺖ ﻫﺮﮐﺎﺭﯼ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﯽ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﺪﻩ. ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ ﺑﻪ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﮐﺮﺩ ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﻗﺎﺿﯽ ﻣﺎﺕ ﻭ ﻣﺒﻬﻮﺕ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺣﯿﺰﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺣﻀﺎﺭ ﮐﺮﺩ ﻭ آﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺼﯿﺤﺖ ﮐﺮﺩ ﺑﺎ ﻫﻢ ﮐﻨﺎﺭ ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺣﯿﺰﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﺍﺯ ﻣﺎﺩﺭﺕ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﯼ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﺣﺎﻻ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﺕ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﯼ ﮐﻨﺪ ﻭﻟﯽ ﺣﯿﺰﺍﻥ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﮑﺮﺩ. ﺩﺭ ﺍﺧﺮ ﻗﺎﺿﯽ ﮔﻔﺖ ﻣﺎ ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻧﯿﻢ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻨﯿﻢ. ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺎﺩﺭﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﯿﺎﻭﺭﯾﺪ ﺗﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮﺩ.ﺟﻠﺴﻪ ﺑﻌﺪﯼ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺭﺍ ﺩﺭﻭﻥ ﯾﮏ ﮐﺎﺭﺗﻮﻥ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺘﯽ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺣﻤﻞ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. ﻗﺎﺿﯽ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺳﻮﺍﻝ ﮐﺮﺩ ﻣﺎﺩﺭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﭘﺴﺮ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ ﺣﯿﺰﺍﻥ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺳﺎﻝ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﯼ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻻﻥ ﺧﻮﺩﺵ ﭘﯿﺮ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻧﯿﺎﺯ ﺑﻪ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﯼ ﺩﺍﺭﺩ… ﭘﯿﺶ ﭘﺴﺮ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ ﺑﺎﺷﻢ. ﺩﺭ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﭘﺴﺮ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ ﺭﺍﯼ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺣﯿﺰﺍﻥ ﺍﻧﭽﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺸﺪﺕ ﻣﯿﮕﺮﻳﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﯾﺸﺶ ﺧﯿﺲ ﺷﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ… ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺭﺿﺎﯼ ﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻣﻘﺎﻡ ﻭﺍﻻﯼ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﻭﮔﺮﻧﻪ ﻣﺎﺩﺭﺷﺎﻥ ۲۰ ﮐﯿﻠﻮ ﻭﺯﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﮐﻞ ﺩﺍﺭﺍﯾﯽ ﺍﺵ ﯾﮏ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮﻱ ﺍﺯ ﻣﺲ ﺑﻮﺩ! ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﮐﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺍﻣﺎﻥ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﺷﺪﻩ ﯾﺎ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﮐﻪ ﻣﺴﻦ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﯾﻨﭽﻨﯿﻦ حرﯾﺺ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭﺵ… @n20011🔰

#ویدیو 💚پیروزی مردی از تبار پیامبر(ص) مبارکباد🎊🎉🍰🍰🌹🌹👏👏 به نهضت آمرین بپیوندید👇 http://eitaa.com/joinchat/1655439360C3ac9fe7eda این پیام را منتشر کنید...

توضیحات کامل درباره کاشت ناخن ــــــ💅 #ناخن #کاشت_ناخن @n20011👈

سـ🌸ـلام روزتون پراز خیر و برکت 🌸 امروز یکشنبه ☀️ ٣٠ خرداد ١۴٠٠ ه. ش 🌙 ٩ ذیعقده ١۴۴٢ ه.ق 🌲 ٢٠ ژوئن ٢٠٢١ ميلادى

#تلاوت قرآن کریم #بقره آیه ۲۵۶ @n20011🌹💧

#تفسیر قطره ای قرآن کریم #بقره آیه ۲۵۶ @n20011🌹💧

سخنرانی حجت‌ الاسلام محسن قرائتی با موضوع تفسیر سوره بقره - آیه‌ ۲۵۶ لَا إِكْرَاهَ فِي الدِّينِ ۖ قَدْ تَبَيَّنَ الرُّشْدُ مِنَ الْغَيِّ ۚ فَمَنْ يَكْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَيُؤْمِنْ بِاللَّهِ فَقَدِ اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَىٰ لَا انْفِصَامَ لَهَا ۗ وَاللَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ در دين هيچ اجبارى نيست. و راه از بيراهه بخوبى آشكار شده است. پس هر كس به طاغوت كفر ورزد، و به خدا ايمان آورد، به يقين، به دستاويزى استوار، كه آن را گسستن نيست، چنگ زده است. و خداوند شنواى داناست. ایمان قلبى با اجبار حاصل نمى‏ شود، بلکه با برهان، اخلاق و موعظه مى‏ توان در دل ها نفوذ کرد، ولى این به آن معنا نیست که هر کس در عمل بتواند هر منکرى را انجام دهد و بگوید من آزادم و کسى حقّ ندارد مرا از راهى که انتخاب کرده ‏ام بازدارد. قوانین جزایى اسلام همچون تعزیرات، حدود، دیات و قصاص و واجباتى همچون نهى از منکر و جهاد، نشانه آن است که حتّى اگر کسى قلباً اعتقادى ندارد، ولى حقّ ندارد براى جامعه یک فرد موذى باشد. اسلامى که به کفّار مى‏ گوید: «هاتوا برهانکم ان کنتم صادقین» اگر در ادّعاى خود صادقید، برهان و دلیل ارائه کنید. چگونه ممکن است مردم را در پذیرش اسلام، اجبار نماید؟ جهاد در اسلام یا براى مبارزه با طاغوت‏ ها و شکستن نظام هاى جبّارى است که اجازه تفکّر را به ملّت‏ ها نمى‏ دهند و یا براى محو شرک و خرافه‏ پرستى است که در حقیقت یک بیمارى است و سکوت در برابر آن، ظلم به انسانیّت است. مطابق روایات، یکى از مصادیق تمسک به «عروة الوثقى» و ریسمان محکم الهى، اتصال با اولیاى خدا و اهل‏بیت علیهم السلام است. رسول اکرم (ص) به حضرت على (ع) فرمودند: «انت العروة الوثقى». پیام ها ۱- دینى که برهان و منطق دارد، نیازى به اکراه و اجبار ندارد. «لااکراه فى الدین» ۲- تأثیر زور در اعمال و حرکات است، نه در افکار و عقاید. «لااکراه فى الدین» ۳- راه حقّ از باطل جدا شده، تا حجّت بر مردم تمام باشد. روشن شدن راه حقّ، با عقل، وحى و معجزات است. «قد تبیّن الرشد من الغى» اسلام دین رشد است. ۴- دین، مایه‏ رشد انسانیّت است. «قد تبیّن الرشد من الغى» ۵ - اسلام با استکبار سازش ندارد. «یکفر بالطاغوت» ۶- تا طاغوت‏ ها محو نشوند، توحید جلوه نمى ‏کند. اوّل کفر به طاغوت، بعد ایمان به خدا. «فمن یکفر بالطاغوت ویؤمن باللّه» ۷- کفر به طاغوت و ایمان به خدا باید دائمى باشد. «یکفر، یؤمن» فعل مضارع نشانه‏ى تداوم است. ۸- محکم بودن ریسمان الهى کافى نیست، محکم گرفتن هم شرط است. «فقد استمسک بالعروة...» ۹- تکیه به طاغوت‏ ها و هر آنچه غیر خدایى است، گسستنى و از بین رفتنى است. تنها رشته‏ اى که گسسته نمى‏ گردد، ایمان به خداست. «لا انفصام لها» ۱۰- ایمان به خدا و رابطه با اولیاى خدا ابدى است. «لاانفصام لها» ولى طاغوت‏ ها در قیامت از پیروان خود تبّرى خواهند جست. ۱۱- ایمان به خدا و کفر به طاغوت باید واقعى باشد، نه منافقانه. زیرا خداوند مى ‏داند و مى‏ شنود. «واللّه سمیع علیم» منبع: پایگاه درس هایی از قرآن @n20011🌹💧

#سؤالات_شما ⁉️سؤال سلام بر شما؛ اگه برای کاری نذر کرده باشیم، صیغه نذر خونده و گفته باشیم مثلاً اگه تا فلان زمان حاجتم روا شد، نذر رو ادا می‌کنم؛ ولی وقتش سر رسید و حاجت روا نشد، آیا باید نذر رو ادا کرد؟ مرجع تقلید: رهبری. ✅ پاسخ 🌸با سلام و تشکر از ارتباط شما 🌸 درصورتی‌که تا اون #زمان_معیّن به حاجتتون نرسین، عمل به نذر #واجب_نیست. ❄️أللّهُمَّ صَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمًَدٍ وَعَجِّلْ فَرَجَهُم

میكس عكسهای حرم امام رضا با آهنگی بسیار زیبا @n20011

#حکایت🔰 #پیش‌نماز جوانی با چاقو وارد مسجد شد و گفت: بین شما کسی هست که مسلمان باشد؟ همه با ترس و تعجب به هم نگاه کردند و سکوت در مسجد حکم‌فرما شد. بالاخره پیرمردی با ریش سفید از جا برخاست و گفت: آری من مسلمانم. جوان به پیرمرد نگاهی کرد و گفت: با من بیا. پیرمرد به دنبال جوان به راه افتاد و با هم چند قدمی از مسجد دور شدند. جوان با اشاره به گله گوسفندان به پیرمرد گفت: می‌خواهم تمام آنها را قربانی کنم و بین فقرا پخش کنم و به کمک احتیاج دارم. پیرمرد و جوان مشغول قربانی کردن گوسفندان شدند و پس از مدتی پیرمرد خسته شد و به جوان گفت که به مسجد باز گردد و شخص دیگری را برای کمک با خود بیاورد. جوان با چاقوی خون آلود به مسجد بازگشت و باز پرسید: آیا مسلمان دیگری در بین شما هست؟ افراد حاضر در مسجد که گمان کردند جوان پیرمرد را به قتل رسانده نگاهشان را به پیش‌نماز مسجد دوختند. پیش‌نماز رو به جمعیت کرد و گفت: چرا نگاه می‌کنید؟ به عیسی مسیح قسم که با چند رکعت نماز خواندن کسی مسلمان نمی‌شود. @n20011🔰

با آل علی هرکه در افتاد ور افتاد @n20011✨

سـ🌸ـلام روزتون پراز خیر و برکت 🌸 امروز دوشنبه ☀️ ٣١ خرداد ١۴٠٠ ه. ش 🌙 ١٠ ذیعقده ١۴۴٢ ه.ق 🌲 ٢١ ژوئن ٢٠٢١ ميلادى

#تلاوت قرآن کریم #بقره آیه ۲۵۷ @n20011🌹✨

#تفسیر قطره ای قرآن کریم #بقره آیه ۲۵۷ @n20011🌹💧