#آیه_های_انتظار غربت‌آبادِ دیار آشنایی‌ها، بقیع! همدم دیرینۀ غم‌های ناپیدا، بقیع! در تو حتّی لحظه‌ها هم بی‌قراری می‌کنند ای تمام واژه‌های درد را معنا، بقیع! سنگ‌فرش کوچه‌هایت، داغ‌های سینه‌سوز شمع فانوس نگاهت، چشم خون‌پالا بقیع! تو بلور روشنایی‌های شهر یثربی چون نگینی مانده در انگشتر بطحا، بقیع! هم‌صدا با قرن‌ها مظلومی آل رسول حنجری کو تا در این غربت کند آوا، بقیع! وسعت غم‌های تو، دل‌های ما را می‌بَرَد تا خدا، تا عشق، تا تنهایی مولا، بقیع! قصّۀ مظلومی‌اش را با تو گفت آن شب که داشت در گلو، بُغض غریب ماتم زهرا، بقیع! در هجوم تیرگی‌ها، در شب سردِ سکوت حسرتی می‌بُرد خورشید جهان‌آرا، بقیع! سیل اشک دیده‌ها بگذار تا دریا شود این گره از چشم جان عاشقان بگشا بقیع! ای بهشت آرزو، گم‌کردۀ جان‌های پاک ای زیارتگاه یک عالم دل شیدا بقیع!.. ✍ جعفر رسول‌ زاده