#مزار شهید
مدتي پيکر پاک و مطهر ميثم پس از شهادتش بر سر داربود. ابن زياد براي اهانت بيشتر به ميثم اجازه نداد که بدن مقدس او را فرود آورده و به خاک بسپارند; به علاوه مي خواست با استمرار اين صحنه، زهر چشم بيشتري از مردم بگيرد و به آنان بفهماند که سزاي مدافعان و پيروان علي(ع) چنين است، ولي غافل از آن بود که شهيد، حتي پس از شهادتش هم، راه نشان ميدهد، الهام مي بخشد، اميد مي آفريند و مايه ترس و تزلزل حکومتهاي جور و ستم است، او اولين مسلماني بود که به هنگام قتل بر دهانش لگام زده شد.
هفت تن از مسلمانان غيور و متعهد که از همکاران او و خرمافروش بودند، اين صحنه را نتوانستند تحمل کنند که ميثم شهيد، همچنان بالاي دار بماند; با هم، هم پيمان شدند تا پيکر شهيد را برداشته و به خاک بسپارند. براي غافل ساختن ماموراني که به مراقبت از جسد و دار مشغول بودند، تدبيري انديشيدند و نقشه را به اين صورت عملي ساختند که: شبانه در نزديکيهاي آن محل، آتشي افروختند و تعدادي از آنان بر سر آن آتش ايستادند.
نگهبانان، براي گرم شدن به طرف آتش آمدند، در حالي که چند نفر ديگر از دوستان شهيد، براي نجات پيکر مقدس «ميثم» از آتش دور شده بودند. طبيعتا، ماموران که در روشنايي آتش ايستاده بودند، چشمشان صحنه تاريک محل دار را نميديد. آن چند نفر، خود را به جسد رسانده و آن را از چوبه دار باز کردند و آن طرفتر در محل برکه آبي که خشک شده بود دفن نمودند.
صبح شد. ماموران جنازه را بر دار نديدند; خبر به «ابن زياد» رسيد. ابن زياد ميدانست که مدفن او مزار هواداران علي(ع) خواهد شد. از اين رو جمع انبوهي را براي يافتن جنازه ميثم، مامور تفتيش و جستجوي وسيع منطقه ساخت، ولي آنان هرچه گشتند، اثري از جنازه نيافتند و مايوس گشتند.
اينک مزار شهيد يک مشهد است و به شهادت ايستاده است. گواه پيروزي حق و شاهد رسوايي و نابودي باطل است. در سرزمين عراق در محلي ميان نجف اشرف و کوفه، بارگاهي است که مدفن «ميثم تمار» است. بر سنگ مزارش نام ميثم به عنوان يار و مصاحب علي - عليه السلام نوشته شده است.
«ميثم» يکپارچه تلاش و اشتياق بود. در راه تثبيت حق و روشن نگاه داشتن مشعل حق و ارزشهاي اصيلي که به خاموشي ميگراييد، جان بر کف و شهادت طلب بود. او با وارستگي و ايماني استوار و جهادي پايدار، رهروي راستين در مسير حق بود; مجاهدي سرشار از اخلاص و تجسمي والا از عقيده و جهاد بود.
سزاوار است که جويندگان حق و پويندگان راه پاکي که ميثم به انجام رسانيد، به آن يگانه اقتدا کنند و در انديشه و کردار و در فکر و عمل، گام، جاي گام او بگذارند.که او «اسوه» بود.
و پيروي از اسوه هاي کمال، وظيفه کمال جويان است.شهيدان، اينگونه در تداوم راهشان توسط پيروان وفادار، به حيات جاويد مي رسند.سلام خدا و فرشتگان وپاکان بر «ميثم تمار»، که هنوز هم چراغي روشن بر سر راه انسانيت است، نور ميدهد و «راه» مي نمايد.
@n20011🔰
#حضرت احمد بن موسی و مهاجرت به ایران
حضرت احمد بن موسی با کاروانی پرتعداد که تا 15 هزار نفر نیز در منابع تاریخی تخمین زده شده، به ایران آمد. درباره انگیزه های این سفر دو علت عمده ذکر شده است. برخی علت این سفر را خون خواهی امام رضا(علیه السلام) و جنگ با ایرانیان ذکر کرده اند.(10) اما به نظر نمی رسد این احتمال صحیح باشد؛ چرا که در منابعی دیگر، ذکر شده که حضرت احمد بن موسی، حرکت شان را به سوی ایران، در زمان حیات امام رضا(ع) و برای دیدار با آن حضرت آغاز کردند و حتی برای این سفر از مأمون نیز اجازه گرفتند.(11)
هر چه بود، وقتی که احمد بن موسی و همراهانش به نزدیکی شیراز رسیدند، «قتلغ خان»، حاکم عباسی شهر، در هشت فرسخی شهر خودش را به آنها رساند و از شهادت امام رضا(علیه السلام) مطلع شان کرد. این خبر تأثیر سوء بسیار عمیق و محسوسی بر روحیه کاروان همراهان احمد بن موسی گذاشت و باعث پراکندگی شان گشت. اما حضرت احمد، همراه با نزدیکان خود وارد شهر شد و در آنجا طی جنگی به شهادت رسید.(12)
رازمخفی ماندن #مزار حضرت احمد بن موسی برای چند قرن
تاریخ وفات یا شهادت احمد بن موسی در منابع تاریخی به سختی قابل یافتن است اما برخی نویسندگان معاصر تاریخ وفات را حدود ۲۰۳ قمری که همزمان با شهادت امام رضا(علیه السلام) است، ذکر نموده‌اند.(13)
مزار احمد بن موسی تا سالها، یعنی تا اواخر قرن چهارم و اوایل قرن پنچم مخفی بود و تا آن زمان گزارشی درباره آن وجود نداشته است(14) و درباره زمان و چگونگی کشف شدن آن، گزارش های تاریخی متفاوتی وجود دارد. به گزارش «ریاض الانساب» و «بحر الانساب»، این مزار در قرن چهارم در زمان عضدالدوله دیلمی، یکی از امرای خاندان شیعه آل بویه در ایران، کشف شد. با این حال منابع دیگری از کشف شدن این مزار در قرن های هفتم و هشتم هـ ق خبر داده اند.(15)
درباره اینکه چگونه انتساب این مزار به آن حضرت ثابت شده؟ گفته شده که پیکر مطهر او در قبر سالم بوده و از روی نگین انگشترش که منقوش به عبارت «العزّة لله احمد بن موسی» بوده، پی به هویتش برده شده است.(16) در جمع بندی بین این دو نظر شاید بتوان گفت که ظاهرا این قبر یک در زمان عضدالدوله کشف شده اما بر اثر مرور زمان و وقوع حوادث احتمالی همچون زلزله، از دیده ها مخفی گشت و دوباره در قرن هفتم، آشکار گردید.