#هنر فرو بردن خشم و گذشت از خطای دیگران: بسیاری از حوادث سخت و ناگوار، جنگ های ویرانگر و فتنه های خانمان سوز از غضبی نابجا و خشمی بی مورد نشأت گرفته است و به همین جهت است که عالمان اخلاق و انسان شناسان بیدار و هشیار را از شعله ور شدن این چنین آتش و غضبی بیمناک ساخته است، خشم و غضب اگر در راستای حکم عقل وبه موازات عمل به وظایف دینی و شرعی نباشد، فروغ خردورزی و تابش دینداری و دین مداری را در نهاد آدمی خاموش می سازد. امامان معصوم(علیه السلام) همواره با رفتار صحیح و الهی خود بهترین روش را در خصوص ناملایمات دیگران و جلوگیری از قوه خشم به منصه ظهور رسانیده اند.[4] در منابع روایی روایت بسیار زیبای در گذشت و بزرگواری امام موسی(علیه السلام) نقل شده است: « روزی امام کاظم(ع) بر مرکب سوار شده و به مزرعه آن مرد رفتند و او را در مزرعه یافتند و چون کنار او رسیدند، از مرکب پیاده شدند و با گشاده‌رویى و بزرگوارى از او پرسیدند: چقدر براى این مزرعه خرج کرده‌اى؟ گفت: صد دینار. فرمود: چقدر امید سود دارى؟ گفت: غیب نمى‌دانم. فرمود: گفتم چقدر امیدوار هستى؟ گفت: امید ۲۰۰ دینار سود دارم. حضرت ۳۰۰ دینار به او مرحمت فرمودند و فرمودند زراعت هم از آن خودت، خدا به تو آنچه به آن امید دارى خواهد رسانید. آن شخص برخاست و سر آن گرامى را بوسید و از او خواست که از گناهان و جسارت‌هاى وى در گذرد. امام تبسمى فرمودند و بازگشتند ... . روز بعد، آن مرد در مسجد نشسته بود که امام کاظم(ع) وارد شدند. آن مرد تا نگاهش به امام افتاد، گفت: «الله اعلم حیث یجعل رسالته»؛ خدا بهتر مى‌داند که رسالت خویش را به چه کسانى بدهد. دوستانش با شگفتى پرسیدند، داستان چیست، قبلا از او بد مى‌گفتى؟ او دوباره امام را دعا کرد و دوستانش با او به ستیزه برخاستند ... امام با یارانى از خود که قصد قتل او را داشتند فرمود: کدام بهتر است، نیت شما یا اینکه من با رفتار خویش او را به راه آوردم؟»[5] پی نوشت ها: [1]. ترجمه إثبات الوصیة،متن،ص۳۵۶، ترجمه الإرشاد،ص۵۵۹، ترجمه إثبات الوصیة،متن،ص:۳۵۶. [2]. تاریخ بغدادی: ج13، ص27و 31؛ منهاج البراعة في شرح نهج البلاغة (خوئى): ج‏16، ص145. [3]. الإرشاد في معرفة حجج الله على العباد، ج‏2،ص232. [4]. فرهنگ صفات، عباس اسماعیلی یزدی: ص642. [5]. تاریخ بغداد، ج ۱۳، ص ۲۸/ ارشاد مفید، ص ۲۷۸