🔰 هَـ۔ـمْسـٰایـه... 🎙📖 #حمیدرضا_برقعی همسایه سایه ات به سرم مستدام باد لطفت همیشه زخم مرا التیام داد . وقتی انیس لحظه ی تنهایی ام توئی تنها دلیل این که من اینجایی ام توئی . هر شب دلم قدم به قدم می کشد مرا بی اختیار سمت حرم می کشد مرا . با شور شهر فاصله دارم کنار تو احساس وصل می کند آدم کنار تو . حالی نگفتنی به دلم دست می دهد در هر نماز مسجد اعظم کنار تو . با زمزم نگاه دمادم هزار شمع روشن کننند هاجر و مریم کنار تو . تا آسمان خویش مرا با خودت ببر از آفتاب رد شده شبنم کنار تو . در این حریم ، سینه زدن چیز دیگری ست خونین تر است ماه محرم کنار تو . ما در کنار صحن شما تربیت شدیم داریم افتخار که همشهری ات شدیم . ما با تو در پناه تو آرام می شویم وقتی که با ملائکه همگام می شویم . بانو! تمام کشور ما خاک زیر پات مردان شهر نوکر و زن ها کنیزهات . زیباترین خاطره هامان نگفتنی ست تصویر صحن خلوت و باران نگفتنی ست . باران میان مرمر آیینه دیدنی ست این صحنه در برابر آیینه دیدنی ست . مرغ خیال سمت حریمت پریده است یعنی به اوج عشق همین جا رسیده است . خوشبخت قوم طایفه ، ما مردم قمیم جاروکشان خواهر خورشید هشتمیم . اعجاز این ضریح که همواره بی حد است چیزی شبیه پنجره فولاد مشهد ست . من روی حرف های خود اصرار می کنم در مثنوی و در غزل اقرار میکنم . ما در کنار دختر موسی نشسته ایم عمری ست محو او به تماشا نشسته ایم . اینجا کویر داغ و نمک زار شور نیست ما رو به روی پهنه ی دریا نشسته ایم . قم سال هاست با نفسش زنده مانده است باور کنید پیش مسیحا نشسته ایم . بوی مدینه می وزد از شهر ما، بیا ما در جوار حضرت زهرا نشست ایم

🔰قطار قم مشهد 📖 #حمیدرضا_برقعی باهمین چشم های خود دیدم، زیر باران بی امان بانو! درحرم قطره قطره می‌افتاد آسمان روی آسمان بانو صورتم قطره قطره حس کرده ست چادرت خیس می‌شود اما به خدا گریه های من گاهی دست من نیست مهربان بانو گم شده خاطرات کودکی ام گریه‌گریه در ازدحام حرم باز هم آمدم که گم بشوم من همان کودکم همان، بانو باز هم مثل کودکی هر سو می‌دوم در رواق تو در تو دفترم دشت و واژه ها آهو...گفتم آهو و ناگهان بانو... شاعری در قطار قم - مشهد چای می خوردو زیر لب می گفت: شک ندارم که زندگی یعنی، طعم سوهان و زعفران بانو شعر از دست واژه ها خسته است بغض راه گلوم را بسته است بغض یعنی که حرف هایم را از نگاهم خودت بخوان بانو این غزلْ گریه ها که می بینی آنِ شعر است، شعر آیینی زنده ام با همین جهان بینی، ای جهان من ای جهان بانو! کوچه در کوچه قم دیار من است شهر ایل من و تبار من است زادگاه من و مزار من است، مرگ یک روز بی گمان...