چه زود رسید پاییز بازم...

من واقعا از برونگرا بودن خودم در عذابم. کاش انقد دلم نخواد همه چیو تعریف کنم :(

دلم می‌خواد از مجازی محو شم، جوری‌که انگار هیچ وقت وجود نداشتم.

‌ هیچ‌کس برای ENTJ قلبی متصور نمی‌شه. هیچ‌کس فکر نمی‌کنه اون‌که این‌قدر منطقیه، ممکنه شب‌ها از نبودن کسی، خفه شه. که اون‌که انقدر بلند فکر می‌کنه، توی سکوت خودش دفن شده. هیچ‌کس نمی‌دونه ENTJ چقدر تلاش کرده که دلش‌رو نگه داره و بگه: «صبر کن، الان وقت احساس نیست.» و دلش هربار شونه بالا انداخته: «آره... ولی دلتنگم.» محکم بودن درد داره. مخصوصاً وقتی هیچ‌کس نفهمه تو پشت اون قدرت، فقط دنبال یکی بودی که ببینه... هنوزم بچه‌ای. فقط بزرگ بازی می‌کنی.

ندارمت و هیچی خوشحالم نمیکنه صفر ضربدر هرچی میشه صفر.

دیدین انگار بعضی وقتا عمر یه چیزی تموم می‌شه؟ عمر غرغریات هم انگاری تموم شده و هرچقدرم تلاش کنم، دیگه نمیتونم حال و هواشو به اون روزای قدیم برگردونم. اینجا برای من مثل یه دفترچه خاطرات چهارساله‌اس و من نمیتونم پاکش کنم. ولی کرکره هاشو میدم پایین و تا وقتی که همه چیزو درست نکنم، برنمیگردم. مراقب خودتون باشین، شما بخشی از این دفترخاطرات چهارساله‌ی من بودین و من خیلی خوشحالم که این مدت همراهیم کردین🤍.