خمیر بازی زرد زیر دستان پسرک و روی صفحۀ زرد کش می‌آید و می‌گوید :«مار درست کردم!» چیز عجیبی نیست . به هر کس یک گلوله خمیری بدهی بالفور «مار»درست می‌کند. اساساً اولین پیشنهاد ذهنِ آدم معمولی‌ها بعد از دیدن خمیر بازی، «درست کردن مار» است. من امّا چون مربّیِ کودکم ، نباید بدون شگفتی از مار پسرک رد شوم. با حیرت می‌گویم:«آره! مار درست کردی! خیلی بامزه‌س!» انگار که تا حالا مارِ خمیری ندیده باشم . گرم ِتعامل بچه‌های دیگر می‌شوم و پسرک و مارش لحظاتی فراموش می‌شوند. وقتی سر بلند می‌کنم،نقطه نقطه هایی با نی روی پیکر مار نقش بسته و توده‌ای سرخ،زیرِ تنش جا خوش کرده . پسرک می‌گوید :«یک مار خال‌خالی که غذا خورده» این شد! خمیر ها با خلاقیتِ بکری قاطی شده بودند که سازه را از یک «مار ِمعمولی» و سازنده را از یک «آدمِ معمولی» ، متمایز می‌کرد. می‌گویم:«اون قرمزه چیه زیر دلش؟» می‌گوید:«شکمشه! یه عالمه غذا خورده. کیکی و شیرینی و بستنی و از این چیزا » می‌گویم :«پس حتما رفته بوده تولد» چشم‌های پسرک می‌خندد و یکی از بچه ها می‌گوید :«کاش ما هم دعوت بودیم خانوم!» #نسل_شازده_کوچولوها_ادامه_دارد 🌻خانه مادر و کودک نهال @nahal_mobasher