شرح و تفسیر نامه 57
به یارى من بشتابید
امام(علیه السلام) با این نامه مى خواهد به اهل کوفه در برابر وسوسه هاى ابو موسى اشعرى اتمام حجت کند
و تمام راه هاى عذر را در برابر عدم شرکت در میدان جمل به روى آنها ببندد.
بدیهى است امام(علیه السلام) افزون بر دارا بودن مقام عصمت خود را در این قضیه کاملا محق مى دانسته است، چرا که قاطبه مسلمین جز گروه بسیار اندکى با او بیعت کرده بودند و طلحه و زبیر هم جزء بیعت کنندگان بودند و سپس بیعت را شکسته و آتش نفاق را روشن ساخته بودند، بنابراین امام به هر دلیل صاحب حق بود و مظلوم، نه ظالم و ستمگر
آنچه در تعبیر بالا آمده فقط براى این است که هرگونه وسوسه شیطانى را از آنها بزداید.
درست همانند چیزى که در قرآن مجید از زبان پیغمبر اکرم(صلى الله علیه وآله) در برابر مشرکان آمده است که مى فرماید: «(وَإِنّا أَوْ إِیّاکُمْ لَعَلى هُدًى أَوْ فِى ضَلال مُّبین); و ما یا شما در (طریق) هدایت یا در گمراهى آشکار هستیم».
به همین دلیل امام براى جلب توجّه مردم کوفه (که در حیرت و سرگردانى وسوسه هاى ابو موسى به سر مى بردند) نهایت تواضع و حزم نفس را به خرج داده
امام(علیه السلام) با این سخن اثبات مى کند که سکوت و کناره گیرى از این جریان در هر حال گناه است، زیرا یا ترک یارى مظلوم است و یا عدم مقابله با ظالم.
این سخن یادآور حدیثى است که از پیغمبر اکرم(صلى الله علیه وآله) نقل شده که فرمود: «برادر دینى ات را یارى کن خواه ظالم باشد یا مظلوم.
اصحاب عرضه داشتند: اگر مظلوم باشد باید یارى اش کنیم ولى اگر ظالم باشد چگونه؟ فرمود: او را از ظلم و ستم باز مى دارید (این است یارى او)».
http://eitaa.com/joinchat/1114374154C3a90a19db7
#شرح_نامه57
#به_مردم_کوفه
شرح مختصر نامه 57
به یارى من بشتابید
امام(علیه السلام) با این نامه مى خواهد به اهل کوفه در برابر وسوسه هاى ابو موسى اشعرى اتمام حجت کند
و تمام راه هاى عذر را در برابر عدم شرکت در میدان جمل به روى آنها ببندد.
بدیهى است امام(علیه السلام) افزون بر دارا بودن مقام عصمت، خود را در این قضیه کاملا محق مى دانسته است، چرا که قاطبه مسلمین جز گروه بسیار اندکى با او بیعت کرده بودند و طلحه و زبیر هم جزء بیعت کنندگان بودند و سپس بیعت را شکسته و آتش نفاق را روشن ساخته بودند، بنابراین امام به هر دلیل صاحب حق بود و مظلوم، نه ظالم و ستمگر
آنچه در تعبیر بالا آمده فقط براى این است که هرگونه وسوسه شیطانى را از آنها بزداید.
درست همانند چیزى که در قرآن مجید از زبان پیغمبر اکرم(صلى الله علیه وآله) در برابر مشرکان آمده است که مى فرماید: «(وَإِنّا أَوْ إِیّاکُمْ لَعَلى هُدًى أَوْ فِى ضَلال مُّبین); و ما یا شما در (طریق) هدایت یا در گمراهى آشکار هستیم».
به همین دلیل امام براى جلب توجّه مردم کوفه (که در حیرت و سرگردانى وسوسه هاى ابو موسى به سر مى بردند) نهایت تواضع و حزم نفس را به خرج داده
امام(علیه السلام) با این سخن اثبات مى کند که سکوت و کناره گیرى از این جریان در هر حال گناه است، زیرا یا ترک یارى مظلوم است و یا عدم مقابله با ظالم.
این سخن یادآور حدیثى است که از پیغمبر اکرم(صلى الله علیه وآله) نقل شده که فرمود: «برادر دینى ات را یارى کن خواه ظالم باشد یا مظلوم.
اصحاب عرضه داشتند: اگر مظلوم باشد باید یارى اش کنیم ولى اگر ظالم باشد چگونه؟ فرمود: او را از ظلم و ستم باز مى دارید (این است یارى او)».
#نامه57
http://eitaa.com/joinchat/1114374154C3a90a19db7
#شرح_نامه57
#به_مردم_کوفه