امیرمؤمنان در یکی از خطبه های نهج‌البلاغه که به بلیغ ترین و شیواترین بیان، به ترسیم شگفتی ها و زیبایی های خلقت طاووس می پردازد و از ناز کردن و خرامیدن و عشوه گری و جلوه گری آن سخن می گوید، با اشاره به موضوع زشتی پاهایش می فرماید ‌: فَإِذَا رَمَى بِبَصَرِهِ إِلَى قَوَائِمِهِ زَقَا مُعْوِلًا بِصَوْتٍ يَكَادُ يُبِينُ عَنِ اسْتِغَاثَتِهِ وَ يَشْهَدُ بِصَادِقِ تَوَجُّعِهِ ...؛ #طاووس با همه زیبایی هایش، وقتی نگاهش به پاهای خودش می افتد، ناله سر می دهد، استغاثه می کند، ناله ای که نشان دهنده درد و رنج اوست، چرا که پاهای نازکش همچون پای خروس است، زشت و بد اندام که از تیزیِاستخوانِ ساق او خارَکی خُرد سر زده است. 📚نهج‌البلاغه، خطبه ۱۶۵. ♦️ این نگاه عیب بین، نوعی توازن ایجاد می کند تا برخورداران از کمال ها و جمال ها، دچار غرور نشوند و از عیوب خود غافل نگردند. این نکته سبب شده شاعران در سروده های ادبی خود از آن استفاده کنند. صائب تبریزی در شعرش می گوید: با وجود صد هنر، بر عیب خود دارم نظر بال طاووسی نمی گرداند از پا، فارغم ┄┅═✧❁💠❁✧═┅┄ #نهج_البلاغه_الگو_رفتار #نهج_البلاغه_خوانی #کپی_با_لینک_مجاز_است ╭•┅•🔸────•┅•╮ 💠 @nahjmolaali ╰•┅•────🔹•┅•╯