سلام عیدتون مبارک🌹 جواب شما در خصوص اسمیه بودن جمله کان ناقصه و اسم و خبرش، صحیح نیست علاوه بر تصریحاتی که نحویون در خصوص فعلیه بودن جمل ناقصه دارند، تعریفاتی که ارائه کردند این است که اگر در صدر جمله یا اول آن فعل باشد، فعلیه است و اگر اسم باشد، اسمیه است و این را نگفته اند که باید رکن باشد. و اینکه فرمودید کان ناقصه صرفا زمان را به نسبت اضافه می‌کند و دلالتی بر حدث ندارد، این هم صحیح نیست دلایل متعددی بر وجود حدث در افعال ناقصه هست. (مثلا ابن مالک در شرح التسهیل ۱۰ دلیل می‌آورد). منشأ این اختلاف در وجه تسمیه افعال ناقصه مطرح می‌شود که عده ای گفتند علت ناقصه خواندن این افعال، تجرد آنها از حدث است. که این وجه رد می‌شود به این علت که وجود حدث در افعال ناقصه غیر کان واضح و غیر قابل انکار است (مثلا در صار زید قائما معنای صیرورت از حدث موجود در صار فهمیده می‌شود) و اگر این افعال حدث نداشتند که دیگر معنای کان و صار و أصبح و... تفاوتی نداشت چون طبق این مبنا فقط معنای زمان ماضی از هیئت افعال ماضی برداشت می‌شود و حدثی ندارند که بخواهد این افعال را از یکدیگر متمایز کند! پس وقتی در افعال ناقصه حدث هست در همه شان هست و نمی‌توان کان را از بین این افعال جدا کرد و حکم اختصاصی داد. احتمالا منشأ اشتباه این افراد این بوده که آمده اند و ام الباب افعال ناقصه یعنی کان را بررسی کردند و در کان واقعا ظاهرش این است که حدثی ندارد (طبق این تقریر مشخص می‌شود که کان هم حدث دارد و حدثش کَوْن است یعنی همان صرف الوجود و مفاد کان تامه) و آمده اند حکم کلی داده اند و گفته اند که افعال ناقصه حدث ندارند. پس در کان زید قائما، یک نسبت اصلی داریم که اسناد قائم به زید است و یک نسبت فرعی داریم که قائم متصف به صفت کَوْن می‌شود. البته آنچه گفته شد نگاه نحوی بود که جمله فعلیه می‌شود ولی از نگاه بلاغی (ثبوت و حدوث) می‌تواند متفاوت باشد و بحث اسمیه یا فعلیه بودن از منظر بلاغت باید جدا بحث شود. نظر یکی از اساتید بدوت تایید و رد درباره اسمیه یا فعلیه بودن جملات ناقصه جواب یکی از اساتید #تخصصی #مخصوص_اساتید @nahvekarbordi عضو شید 👈

📌تفاوت جمله‌ی معترضه و حالیه برخی راه‌کارهای تشخیص جملات حالیه از معترضه را بیان می‌کنیم: 1. جمله‌‌ی حالیه هیئت ذوالحال را هنگام وقوع حدث بیان می‌کند، لذا وجود جمله‌ی حالیه مقصود متکلّم است. امّا جمله‌ی معترضه برای بیان چیزی است که مقصود متکلم از انشاء جمله نیست. به عبارت دیگر جمله‌ی معترضه صرفاً جهت تأکید و یا برای بیان معنایی ـ تعظیم، تفسیر...ـ می‌آید که مقصود اصلی متکلّم نیست. 2. اصل در جمله‌ی حالیه این است که پس از عامل و ذوالحال بیاید بر خلاف جمله‌ی معترضه که بین اجزاء جمله می‌آید، لذا دیده می‌شود که جمله‌ معترضه بین مبتدا و خبر، موصول و صله، فعل و فاعل بیاید. 3. به جای جمله‌ی حالیه می‌توان حال مفرد قرار داد ولی در جمله‌ی معترضه جائز نیست. 4. جمله‌ی معترضه می‌تواند با «فاء»، «لن»، «سین» و «سوف» مقترن شود، امّا در جمله‌ی حالیه تنها اقتران به «واو» جائز است 5. جمله‌ی معترضه گاهی طلبی است، امّا جمله‌ی حالیه همواره خبری است. #مخصوص_اساتید نمی از یمی گوشه ای از مطالب کتب نحو کاربردی عالی @nahvekarbordi عضو شید 👈

السیره: فاعل ابو: نایب فاعل چنانچه اسم مفعول معنای ثبوتی داشته باشد، تبدیل به صفت مشبهة می شود و تنها ظاهر اسم مفعول را دارد در این صورت در صورت رفع اسم پس از خود، اسم مزبور فاعلِ صفت مشبهة است نه نائب فاعل، چرا که صفت مشبهة نائب فاعل نمی‌پذیرد. لذا «السیرة» فاعل است بر خلاف «زیدٌ مقتول أبوه» که «قتل» یک امر موقت و حدوثی است لذا «أب» نائب فاعل آن است. #مخصوص_اساتید @nahvekarbordi 👈کانال نحو کاربردی

. #مخصوص_اساتید و ارشد و دکتری «إن» شرط که لازم است با ورود به مضارع و ماضی آن را مجزوم می کند، در مضارع به صورت لفظی، مانند: «ان تشربْ أشربْ» و در ماضی به صورت محلی مانند: «ان ضربتَ ضربتُ» سوال این است با ورود «أن» ناصب بر مضارع لفظا منصوب میشود: «أن یشربَ»، آیا با ورود بر فعل ماضی می توان گفت محلا منصوب است؟ «رأیت أن ضربَ» اینجا جوابتون بفرستید👇 @ostad_shoo سه روز تا پایان جشنواره تخفیف ۲۵ درصدی کتب نحو کاربردی @nahvekarbordi عضو شید