❇️هنگام بیماری تو شفایم می‌بخشی❇️ #کرونا #بستن_حرم_حضرت_علی_علیه_السلام #توسل انسان خداشناس و موحّد، همه رخ‌دادهای عالم هستی را به اراده و اذن خدا می‌داند از این رو پیوسته تکیه‌گاهش خداست و به او توکل می‌کند. «تکیه و توکل بر پروردگار جهانیان» قطعا به معنای چشم‌پوشی و استفاده نکردن از ابزار و اسباب برای رسیدن به اهداف نیست بلکه برعکس این ابزار و اسباب، به فرمان الهی، زمینه‌ساز اجرای اراده خدا و برآورده شدن خواسته‌های بندگان خدا شده‌اند. روایت شده که پیامبری از بنی اسرائیل بیمار شد. گفت: «معالجه نمی کنم تا خدا بی واسطه دوا، عافیتم بخشد.» ناخوشی‌اش طولانی شد. خدا به او وحی فرستاد که «به عزت و جلال خودم قسم تا به دوایی که گفته‌اند معالجه نکنی، تو را شفا نمی دهم.» وقتی با استفاده از دوا به درمان رسید، وحی آمد که : «می خواستی با توکل خود، حکمتم را باطل کنی! چه کسی غیر از من در دواها و گیاهان منفعت و خاصیت قرار داده؟»(1) توکل بر خدا یعنی 👈اولا در تاثیرگذاری و استفاده درست از این ابزار و اسباب نیازمند توفیق الهی هستیم و 👈ثانیا آن جا که ابزار و اسباب ناتوان شده یا علم بشر از دست‌یابی به آن عاجز است، همچنان پرشور و پرامید به او تکیه می‌کنیم. ✅جایگاه اولیاء خدا و حجت‌های او که «بإذن الله»، دستگیری کرده و شفا می دهند نیز چنین است. اگر بنا به تشخیص متخصصین لازم شد، حرم‌های مطهر چند روزی بسته شود یا از ضریح مقدس ایشان فاصله بگیریم، به جایگاه ابزار و اسباب مادی توجه کرده‌ایم؛ در عین حال که با توسل و پناهندگی به معصومین علیهم‌السلام که واسطه فیض الهی‌اند، اداره جهان را به اراده و قدرت حکیمانه خدا دانسته و به آن دل‌بسته و امیدواریم. چنانچه معلم توحید - ابراهیم علیه‌السلام - وقتی یک تنه در برابر قوم بت پرستش ایستاده بود، «پروردگار جهانیان» را این گونه معرفی کرد: «همان كه مرا آفريده و همواره هدایتم مي كند. همان كه مرا طعام داده و سيرابم می كند. و چون بيمار شوم او شفايم می بخشد. همان كه مرا می ميراند سپس زنده می گرداند. همان كه اميد دارم گناه مرا در روز جزا ببخشايد.»(2) علی فیروزه‌چی طلبه سطح چهار حوزه علمیه خراسان (1) معراج السعادة – ص 785 (2) سوره شعراء، آیات 77-82