حاج میرزا جواد ملکی ره یکی از دوستان و نزدیکان مرحوم حاج میرزا جواد آقا ملکی تبریزی میگوید: مرحوم ملکی شبها که برای تهجد و نماز شب به پا میخاست، ابتدا در بسترش مدتی صدا به گریه بلند میکرد؛ سپس بیرون می آمد و نگاه به آسمان میکرد و آیات (إِنَّ فِي خَلْقِ السَّماواتِ وَالْأَرْضِ وَاخْتِلَافِ اللَّيْلِ وَالنَّهَارِ لَآيَاتٍ لِأُولِي الْأَلْبابِ [آل عمران ۱۹۴ - ۱۹۴]) را می خواند و سر به دیوار میگذاشت و مدتی گریه میکرد و پس از تطهیر نیز کنار حوض، مدتی پیش از وضو می نشست و میگریست. خلاصه از هنگام بیدار شدن، تا آمدن به محل نماز و خواندن نماز شب، چند جا می نشست و برمی خاست و گریه سر میداد و چون به مصلایش میرسید، دیگر حالش قابل وصف نبود. 🌃#نمازشب_در_سلوک_علما 📚رساله لقاءالله، ص۱۲۸، پانوشت

حاج میرزا جواد ملکی ره یکی از دوستان و نزدیکان مرحوم حاج میرزا جواد آقا ملکی تبریزی میگوید: مرحوم ملکی شبها که برای تهجد و نماز شب به پا میخاست، ابتدا در بسترش مدتی صدا به گریه بلند میکرد؛ سپس بیرون می آمد و نگاه به آسمان میکرد و آیات (إِنَّ فِي خَلْقِ السَّماواتِ وَالْأَرْضِ وَاخْتِلَافِ اللَّيْلِ وَالنَّهَارِ لَآيَاتٍ لِأُولِي الْأَلْبابِ [آل عمران ۱۹۴ - ۱۹۴]) را می خواند و سر به دیوار میگذاشت و مدتی گریه میکرد و پس از تطهیر نیز کنار حوض، مدتی پیش از وضو می نشست و میگریست. خلاصه از هنگام بیدار شدن، تا آمدن به محل نماز و خواندن نماز شب، چند جا می نشست و برمی خاست و گریه سر میداد و چون به مصلایش میرسید، دیگر حالش قابل وصف نبود. 🌃#نمازشب_در_سلوک_علما 📚رساله لقاءالله، ص۱۲۸، پانوشت t

🌱حاج میرزا جواد ملکی ره 🌱یکی از دوستان و نزدیکان مرحوم حاج میرزا جواد آقا ملکی تبریزی میگوید: مرحوم ملکی شبها که برای تهجد و نماز شب به پا میخاست، ابتدا در بسترش مدتی صدا به گریه بلند میکرد؛ سپس بیرون می آمد و نگاه به آسمان میکرد و آیات (إِنَّ فِي خَلْقِ السَّماواتِ وَالْأَرْضِ وَاخْتِلَافِ اللَّيْلِ وَالنَّهَارِ لَآيَاتٍ لِأُولِي الْأَلْبابِ [آل عمران ۱۹۴ - ۱۹۴]) را می خواند و سر به دیوار میگذاشت و مدتی گریه میکرد و پس از تطهیر نیز کنار حوض، مدتی پیش از وضو می نشست و میگریست. خلاصه از هنگام بیدار شدن، تا آمدن به محل نماز و خواندن نماز شب، چند جا می نشست و برمی خاست و گریه سر میداد و چون به مصلایش میرسید، دیگر حالش قابل وصف نبود. 🌃#نمازشب_در_سلوک_علما 📚رساله لقاءالله، ص۱۲۸، پانوشت