🌿🌱🍂🍃 "محبّتِ عام" ⬅️ شما جراحی را در نظر بگیرید که انسانی است با وجدان کامل شغلی. این فرد، وقتی در حال عمل کردن مریض است، ذرّه‌ای کوتاهی نمی‌کند. این معنایش رفتار عادلانه است. همین پزشک وقتی بیمار زیر‌دستش شخص بیگانه‌ای است با وقتی که بیمارش فرزند خود اوست، هرچند در رفتار بیرونی‌اش فرقی حاصل نمی‌شود، امّا وقتی فرزند خود را عمل می‌کند، علاوه بر کارهای بیرونی که انجام می‌دهد، محبتی نیز در دل او می‌جوشد. انسان معنوی به محبتی می‌رسد که همۀ انسان‌ها را چون فرزند خود می‌بیند. کسی که می‌گوید: «عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست»، این یک تعبیر شاعرانه نیست، یعنی واقعاً محبّت می‌ورزد. به قول شیخ ابوالحسن خرقانی که می‌گفت: "اگر از ترکستان تا بلاد روم هر گاه خسی در پای کسی فرو برود، منم که رنج می‌کشم"، این یعنی یک محبّت عام. یا وقتی رابعه عدویه می‌گوید: "در روز قیامت بر در جهنم می‌ایستم و می‌گویم هر کسی را که می‌خواهید به جهنم وارد کنید، گناهش را بر دوش من بگذارید و او را رها کنید و من حاضرم برای گناهان همه عذاب بکشم"، هرچند به لحاظ متافیزیکی و اعتقادات دینی به شوخی شبیه باشد، امّا پشت این بیان، این اندیشه است که من از رنج کشیدن همه ي انسان‌ها، احساس رنج می‌کنم. چرا که همه ي انسان‌ها را دوست می‌دارم و حاضرم به‌جای همه آنها، عذاب جهنم را تحمّل کنم. پس همۀ تلاش یک انسان معنوی در مقابل انسان‌های دیگر، کاهش درد و رنج آنهاست. ✳️ #مصطفی_ملکیان "کتاب مشتاقی ومهجوری" https://eitaa.com/nameghalam