واقعاً برام ناراحت‌کننده بود یه تیکه‌ش رو تو اکسپلور شنیدم خیلی ناراحت کننده بود مخصوصاً اون‌جا که می‌گه '' می‌گیره دردم " ولم کنید بذارید گریه‌هامو بکنم

این‌که من می‌گم گریه، گریه‌هام اشکی نیستن. من خیلی دارم گریه می‌کنم ولی چیزی مشخص نیست. نمی‌دونم احتمالاً تجربه‌ش کردید. خلاصه که سگ بخوره همچین گریه‌هائی رو.

داشتم فکر می‌کردم چقدر خستم. از گفتن خستم هم خستم از بازگو دلیل خستگی هم خستم. می‌شه من رو رو تنظیمات کارخانه تنظیم کرد؟

به عنوان یک‌دانه نرگس که قبلاً اسم چنل تلگرامیش "نرگس شف" بوده باید بگم من شیفته‌ی خلق کردنم. هر خلق کردنی؛ خلق کردن پاراگرافا، عکسا، مزه‌ها. چند روزه آشپزخونه قلمرو منه، ته‌چین، قرمه‌سبزی، خورش کرفس با ته‌دیگ سیب‌زمینی زعفرانی و ماکارونی رو هم تو همین چند روز خلق کردم بین صدای ریزریز شدن پیازها و بوی سبزیِ در حال تفت، بیشتر از همیشه زنده‌ام. حتی برای پیازها که سریع‌تر و یک‌دست‌تر نگینی کنم یه میون‌بر زدم. با قل زدن غذا جون می‌گیرم. انقدر خوش می‌گذره که یادم می‌ره حتی عکس خلق کنم. وقتی بزرگ شدم دلم می‌خواد مامان باشم با دست‌پخت خوبانه و خوشمزه‌آنه.

به نظرم این‌که یه عدّه ریتمیک یه کاری رو اجرا می‌کنن و نسل به نسل این کار ادامه پیدا می‌کنه خیلی چیز جالبیه. من دلم خواست این ریتم رو به هم بریزم. هیچی دیگه خواستم بگم من کیک تولد رو امسال بر نگزیدم، من چای تولد رو برگزیدم. صرفاً نه برای این‌که مانور بدم رو چای. واقعاً علاقه‌مه. ‌ ‌من امسال شمع رو کیک رو فوت نمی‌کنم. چایی لب‌سوزم رو فوت می‌کنم. در نهایت من نرگسم؛ بنده‌ی تجربه‌های بانمکانه و نو

به عنوان یکدانه بانوی تازه متولد باید بگم که این خانمی که من باشم چائیم رو فوت کردم، یه بوس سمت خدا فرستادم و در طول این ۳۶۵ روزی که داشتم هم آدم جالبی بودم. برای تشکّر از خودم در روزهای آتی حتماً( تاکید زیادم رو حتماً) بریز و بپاش می‌کنم. در حال حاضر رسماً لِول آپ شدم. برنامه‌م برای سالی که در پیش دارم با محوریت چای اجباری کیک اختیاری هست. نقطه سر خط. 5.22

دوتا ژانر مخالف و متضاد رو خیلی هستم. درود درود