واقعیت همین بود، گیجُ منگ بودم از چی صحبت می‌کرد؟ پشت سرِ هم می‌گفت؟ [ اوشاخلاریز بِچیزدی‌لر؟ ] پی‌درپی می‌گفتم من اهلِ این‌جا نیستم، حاج‌خانوم متوجه نمی‌شمُ آخرِ سر دستُ پا شکسته ترکی چسبوندم چفتِ همُ خوشُ بش کردم با پیرزنی که قطعاً دنیایِ متفاوتی داشت

بَه. صبحُ به خیر بدون

شبتونُ خوش بدونین

فردا از نوكِ قله می‌شنوین صدایِ این نرگسُ

این یه قلمُ پتانسیل‌م ارور می‌ده وُ خدا ول کن این لپِ قراضهٔ زوار در رفتهٔ مارو نزن به حسابِ زبونِ گلِگی اما نمی‌کشم جانِ تو خدایا، دست‌بوسیم. از محضرِ عالی‌قدر اجازهٔ رخصتُ می‌خوام. چارقدم بویِ مرطوبُ گرفت از بس چیکه‌چیکه اشك ریختم. خدانگهدار. - نرگس‌خاتون | نوشتم برایِ حالِ شما

نرگسِ آشُ لاش داره وا می‌ره

القصه که آره، داشتم می‌گفتم. شبتون به خیر.

دارم شرمندهٔ چشمایِ آقا مهدیِ باکری می‌شم.

روز دختر عروسیِ یکی‌تون بودُ همزمان تولدش. دخترا دارم روزشماری می‌کنم براتون*

همین الان‌ش پهنِ زمین‌م*