به انسان خطاب می‌شود که؛ يَا أَيُّهَا الْإِنْسَانُ مَا غَرَّكَ بِرَبِّكَ الْكَرِيمِ الَّذِي خَلَقَكَ فَسَوَّاكَ فَعَدَلَكَ فِي أَيِّ صُورَةٍ مَا شَاءَ رَكَّبَكَ آخر چی شد؟ تو همهٔ #غرور ت را برای خدا گذاشتی. آخرش چی جواب می‌توانیم بدهیم. ما نسبت به زنمان ذلیلیم. نسبت بچه‌مان، تو صورتمان می‌زنند می‌گوییم بیا اینور را بزن، نسبت به بچه، نسبت به #دوست ، خدا شاهد است، ذلیلیم. نسبت به همه کس ذلیلیم. خواریم هیچ باکمان نیست. مَا غَرَّكَ بِرَبِّكَ الْكَرِيمِ همه غرورهایت را در برابر او گذاشتی این نکته خیلی عجیب است که رب #عظیم تو... کریمان تعلیم می‌دهند. وقتی بر تو خطابی را می‌کند توبیخی را می‌کند تو بتوانی بهش بگویی غَرَّنِي كَرَمُكَ غَرَّنی سَترُکَ المُرخی عَلیّ خدایا اگر تو من را مفتضح می‌کردی، اگر گوشم را می‌پیچیدی، اگر مثل بقیه که از من بدی می‌دیدند سر چوب می‌کردی، اگر تو به من فرصت نمی‌دادی، خدایا شاهد است به عزت خودت که من هیچ گناهی حتی در حضور تو هم نمی‌کردم ولی این #پوشش تو، اینکه تو به من پوشش دادی این من را مغرور کرد. می‌گوید اگر گناه می‌کنم نه به‌خاطر این است که تو را دست کم کردم، نه... اَخَفُّ الْمُطَّلِعِينَ عَلَىَّ، (بی‏‌مقدارترین آگاهان) بَلْ لِأَنَّكَ يَا رَبِّ خَيْرُ السَّاتِرِينَ، (بلکه پروردگارا از این جهت‏ بود که تو بهترین پرده‏‌پوشی) وَأَحْكَمُ الْحاكِمِينَ ، وَأَرحَمُ الْرَّاحِمين؛ (و حاکم‏‌ترین حاکمان، و کریم‏‌ترین کریمانی)... #استاد_علی_صفایی_حائری #عین_صاد

✳️ خود را خرج چه کرده‌ای؟ 🔻 دقت کنیم که #عمر خود را، #هستی خود را در این #دنیا خرج چه چیزی کرده‌ایم؟! ما مضطرّیم و داریم خودمان را خرج می‌کنیم. از سرمایه‌های ما بی‌بروبرگرد دارد خرج می‌شود. این‌طور نیست که اگر خرج نکنیم، چرخ این عالم متوقف شود؛ که از لحظه‌ها و ایام ما می‌گذرد. ۳۸، ۳۹، ۴۰ سال از عمر ما گذشته، خیال می‌کنیم که لحظه‌ای است. جدّاً گذشت، و چیزی ته دستمان باقی نمانده است. بچه‌های دیروز بودیم و پیرهای امروز شده‌ایم. فردا هم خاکیم، خاک! و ای کاش خاک بودیم؛ «يَا لَيْتَنِي كُنْتُ تُرَابًا»؛ چون خاک #رویشی دارد و از آن چیزی سبز می‌شود. اما آتش می‌گیریم؛ ابولهبیم و از نسل #ابولهب شده‌ایم. گویا که با #ابوتراب پیوندی نداشته‌ایم! 👤 #استاد_علی_صفایی_حائری 📚 از کتاب #فوز_سالک 📖 صفحات ۵۹ و ۶۰ #⃣ #سلوک #معاد

✅تو شروع نکرده‌ای، او تو را صدا زده! ✍ نکته‌ی اول در «سلوک» همین است که بفهمی تو شروع نکرده‌ای؛ او تو را صدا زده و تو را می‌خواهد. تو هنگامی که در میان تمام دعوت‌کننده‌ها قرار گرفتی و با گوش دلت شنیدی که نفْس تو را می‌خوانَد، شهوت، غضب و اوهام تو را می‌خوانند، دنیا تو را می‌خواند، ماشین‌ها و موتورها تو را می‌خوانند، استخرها و توپ‌ها تو را می‌خوانند، غذاها و رنگارنگ‌ها تو را می‌خوانند... در این هنگام که ازدحام دعوت‌ها را دیدی و اقتدار دعوت حق را در میان تمامی دعوت‌ها یافتی که او بی‌نیاز، تو را می‌خوانَد تا به تو ببخشد و دیگران می‌خوانند تا از تو بگیرند، چگونه می‌توانی لبیک نگویی و به سوی او نیایی؟ 👤 #استاد_علی_صفایی_حائری 📚 از کتاب نامه‌های بلوغ 📖 صفحات ۵۹ و ۶۰