دوباره حرفِ دلم در گلوی لعنتی است
تمام ترسم از این آبروی لعنتی است

شبی می آیم و دل می زنم به دریاها
و این بزرگترین آرزوی لعنتی است

زمین چه می شود... آه ای خدای جادوگر!
بگو چه در پیِ این کهنه گویِ لعنتی است

زمان به صلح و صفا ختم می شود، هرچند
زمین پر از بشرِ تندخوی لعنتی است

چگونه سنگ شوم وقتی عاشقم... وقتی
همیشه در دل من، های و هوی لعنتی است

به خود می آیم از آهنگ‌های تندِ نوار
که باز حاکی از «I love you» لعنتی است

بس است! شعر مرا ناتمام بگذارید
زمان، زمانه‌ی این آبروی لعنتی است...

خبـــــر بــــــه دورترین نقطه‌ی جهان برسد
نخواست او به منِ خسته بــی گمان برسد

شکنجه بیشتر از این؟ که پیش چشمِ خودت
کسی کــــــه سهمِ تو باشد به دیگران برسد

چه می کنی؟ اگر او را که خواستی یک عمر
بـــه راحتی کسی از راه نـاگهـــــــان برسد،...

رهــــــا کنی بــــــرود از دلت جــدا بـــــاشد
به آن کـــه دوست تَرَش داشته، به آن برسد

رهـــــــا کنی بروند و دو تا پرنده شوند
خبر بـــه دورترین نقطه‌ی جهان برسد

گلایـــه‌ای نکنی بغضِ خـویش را بخــــــوری
که هق هقِ تو مبادا به گوششان برسد

خدا کند کــه... نه! نفرین نمی کنم... نکند
به او کـــــــه عاشق او بوده‌ام زیان برسد

خدا کند فقط این عشق از سرم برود
خدا کند کــه فقط زود آن زمان برسد