ای آنکه دوست دارمت، اما ندارمت
بر سینه می‌فشارمت، اما ندارمت... 

ای آسمان من که سراسر ستاره ای
تا صبح می‌شمارمت، اما ندارمت

با صفا کن ز گلِ عشق و محبت جان را
  شاد کن با گل لبخند دل یاران را

دام بردار که دنیا نشود رامِ کسی
بهر این خوانِ طمع، تیز مکن دندان را

قانع اَر لقمه‌ی نانی به کف آرد شاد است
نکند پیروی از بهر دو نان، دونان را

گولِ وسواسِ شیاطین نخورد عقلِ سلیم
زیرک از حسن عمل رَمی کند شیطان را

کاخِ بیداد شود با دم آهی بر باد
کم نگیری شررِ آهِ دلِ سوزان را

تا مطیع هوس و نفس نگردد یوسف
می خرد بر تن خود رنج و غم زندان را

در قفا باد خزانست فراموش مکن
ای که از باد بهاری بنوازی جان را

خرقه و جامه‌ی تزویر ز تن بیرون کن
تا که از لوث گنه پاک کنی دامان را

ذات بد بِه نشود آهن ناپخته مکوب
جُست باید ز طریق دگرش درمان را

یک کلام است فقط حرف من و ختم کلام
حاکم و قاضی خود کن همه جا وجدان را

جز خدا دادرسی نیست، به ذاتش سوگند
  وای اگر دست نگیرد من سرگردان را

آنچه با تجربه آموخت «مقدم» این است
که وفــایی نکند مُلکِ جهان انسـان را