تو خواستی و دل، خواست و تمام وجود ما به تکاپو افتاد برای جاری‌بودنِ یاد و مهرِ تو در هر لحظه‌ی آن روزها؛ از دقیقه‌های آغوش‌ها، اشک‌ها، لبخندها و بدرقه‌ها، تا ساعت‌ها و روزهای هم‌رنگ و هم‌دل شدن، هم‌باور و هم‌مقصد شدن... که یعنی چیزی فراتر از هم‌مسیری... یاد گرفتیم و مدام یاد خودمان انداختیم که: «سفر مرا به تـو نزدیک‌تر نخواهد کرد» اگر نگاهم در دلنشینیِ راه جا بماند و اگر روی نقشه‌ی دل، کنار کرمان نوشته‌باشم: وصال! مدام زمزمه کردیم: «من راهیِ توام، ای مقصدِ درست!» و برای دست‌های خالی و وجود خالی ما، برای سرمای جان و تیرگیِ روح ما، کدام دست‌گیر و قوّت‌قلب و پشتوانه، بهتر از عاشق‌پیشه‌‌ترین دوست تو؟ آغوش چه کسی گرم‌تر از پروانه‌ی آتش‌گرفته‌ی تو؟ کدام روشنایی، تابنده‌تر از خورشیدِ لبخند محبّت تو؟ قطره‌قطره، دخترها و پسرهای گوشه گوشه‌ی استان، رود شدیم و جاری شدیم به سوی دریا. هفتـصد دلِ فراخوانده‌شده، به نیابت از ده‌هزار دلِ عاشق... به سمت «آن‌جا که عاشقان به آسمان پر کشیدند» . زمزمه‌‌ی مشترک؟ از حاج قاسم، حسین علیه السلام را می‌خواهیم و از حسین علیه السلام، مهدی عج را... پسران نسل قاسم #نسل-قاسم #قرار_گاه_نوجوانی_نسل_قاسم @nasleQasem_chb