#امان_از_درد_دوری_درد_فراق #در_فراق_کربلا_دلگویه_مازنی #امام_حسین_س اَمـان از درد دوری درد فـراق من ایران دَرمِه حسین جان تِه عراق چیکار بَکِتِه این تنگ هایتِه دلّـه؟ هَمَش گیرنه تِه کربلای سراغ تِه اون باغبونی کـه اَتـا روزه پَرپَر بَینِه تِه گُل تَش بَیتِه تِه باغ تِه ازبس که بِلا بَدی حسین جان تِه سرگذشت بَزو مِه سینه ره داغ چه دردی دارنه دلتنگی و دوری کـه مثـل تـازیـانـه زَنّـه شِـلّاق حسین تِه کربلا چه کربلاعه؟ هـمه دل وِنِـوِسّـه مفـتلاعـه تاکربلا گِمه ازسر شونه هوش ناله ی زینب انگار اِنـه بگوش تا کربلا گمه دل بُونِه کباب از اصغر اصغر هاکِردنـه رباب تا کربلا گِمه تَش گیرنه سینه یاد اِنه مَشک وعباس وسکینه کربلا بَــوتِمه غم تازه بَیّـه اُونجه ای که یتیم بَیّـه رقیه کربلا بَوتِمو دل زَنّـه بال بال بُورده اونجه که زینب شِیّه ازحال حسین بی تِه مِه دل درهاج وواجه تِـه کرب وبلا مِـه دردِ علاجه تِه اون شش گوشه کعبه ی بلاره که بُونه طواف هاکنم دِواره؟ هـرکِه تِـه گدا بُونه پادشاهه بی حسین مثلِ گُم بَکرده راهه مِـره فـراقِ کـربـلا بَـکوشته مِه تَن ره شِلاقِ واری بَروشته کِه بُونه کربلا نصیب بَهووم? زائـرِ شِه شاه غریب بَهووم حسین تِه بین الحرمین بِهشته خدا بهشتِ بُوتِه اُونجه بِشته مِن تِه بهشتِ لاله گونِ قرون تِه خیمه گاه وتِه وَچونِ قرون کربلا هرکِه شُونِه کِنّه احساس مظلومیِ امام حسین و عباس همه گِنّه دِوای دردِ دوری صبوری هَسّه تابه کِه صبوری مِه دل تنگومِه دل تنگومِه دل تنگ حسین حسین بَهییه مِه دلِ وَنگ گِـذر بـه گِـذرِ کـربلا دَرده خدا این دَرده اَمِه جان دَکِرده چَـنّه غـم دارنـه تَـلِّ زینبـیّه زینـب اُونـجه بِـلاهـا بَکِشـیّه خواخِرِچِشِ پیش بِـرار ره زُونِه زینب شِه سَرره رُوشتِه اُونجه بِـیّه خـدا هـاکِـنِه حقیقت نـداره حسین دَس وپازو زینب بَدیّـه هیچی دُونّـی کِجه زینب بَمرده? تا بَدیّـه ذوالجناح خـون آشـیّه حسینِ سـرکه بُـورده نیزه بالا دیـگه کـربـلا قیـامـت بَهـیّه چیکار هـاکِـردِنِه بـا نَعلِ تازه کـه سکینه بـابـا ره نِشـناسـیّه خداچه صبری به زینب هِداعه کـه کـوه صبر وِنِه پَلی گِداعه عاشوراکاش که کربلا دَهیبُوم فـدای ابـاعـبدالله بَهیـبُوم مِه تَن پُر بَهیبوکاش جای نیزه مِه سَرهم بُوردِ بُو بالای نیزه آرزوی شهادت دَره مــِه دل تَرسِمه بَمیرم بُورم زیــرِ گِل حسین تِره به جان علی اکبر الهی «مداح» تِسّه بَوّه پَرپَر شعر:علی اکبراسفندیار«مداح»