خوشنویسی یه اقیانوس بی انتهاست... هنرجو تو هرسطحی که باشه یه احساس رضایت نسبی به خطش داره چون خودش روبا قبلش مقایسه میکنه ولی وقتی استاد ایراداتش رو میگیره میفهمه که هنووووز چقدر جای کارداره... این جریان درتمامی دوره های خوشنویسی ادامه داره حتی ممتاز وفوق ممتاز واستادی... همیشه آدم تو یه حالت خوف و رجایی گیر کرده...که الان خوبم؟ خوب نیستم؟؟ و به نظرم این یکی ازقشنگ ترین حالت های خوشنویسیه... خط جدیدت روبایه خط قدیمی مقایسه میکنی و میگی به به چقدر پیشرفت کردم 😍 بعد یهو یادت میفته زمانی که همون خط قدیمی رو نوشتی هم چقدر احساس خوش خط بودن میکردی و الان نسبت به اون خط قدیمی حس شرمندگی داری😢😢😢پس ممکنه یه روزهم نسبت به خط الانت همین حس روپیدا کنی...😐🚶‍♀ و همین باعث میشه دست ازتلاش نکشی...تمرین کنی و تمرین کنی و تمرین کنی برای اینکه به جایی برسی که وقتی امروز یه چیزی رونوشتی فردا دیگه ازش ایراد نگیری...که البته فکرکنم این فقط درحد استاد امیرخانی باشه وبس😬😬دلم میخواد ازش بپرسم که الان دیگه ازخطشون راضی هستن یا هنوزم همین حس مارو دارن که همچنان میشه بهتر هم نوشت؟ اوایل که خوشنویسی روشروع کرده بودم یه استاد مهربونی داشتم که سایه شون مستدام🥰 خط پرایراد من رو که میدیدن ضمن اشاره به یه سری نکات بهم میگفتن خییییلی عالیه افرین احسنت...من تودل خودم میگفتم چرا واقعا من که این همه ایراد دارم... چندسالی که گذشت فهمیدم هنرجو درهررررر سطحی که باشه ایراداتی داره درهرحد خودش...اگه قرار باشه فقط ایراداتش گرفته بشه و تشویق نشه همون روز اول جا میزنه..وقتی میگفتن عالی یعنی در حد یه هنرجوی مبتدی ،عالیه 😄😄 #پیشرفت #خوف_و_رجا #خوشنویسی @nedayeghalam