⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒
#زندگی_به_طعم_آلبالو 🍒
#پارت186
به پارکی رسیدم. نفس کم آورده بودم. روی صندلی نشستم و به چمن های سبز روبه رویم خیره شدم.
هیچکس من را باور نداشت، حتی خود آیهان!
شاید حق داشتند، شاید آتاناز حق داشت مرا قاتل خطاب کند، شاید من قاتل بودم. دروغ من باعث سکته کردن پیجک خانم شد، یعنی من الان قاتلم؟
حتی قورت دادن آب دهانم باعث نشد بغضم از بین برود.
هوای تازه با ریه هایم غریبه بود که اینگونه نفس کم می آوردم.
سرم را میان دست هایم گرفتم، نگاه بی تفاوت آیهان لحظه از یادم نمی رفت و هر بار بیشتر از قبل مرا در خود ویران می کرد.
سخت بود کسی که تو با تمام وجود باورش داری، باورت نداشته باشد، در اوج وقتی که می خواهی حرف بزند و از تو دفاع کند، خیلی خنثی و بی عکس العمل از کنارت بگذرد و طوری تو را نادیده بگیرد که خودت هم به وجود خودت شک کنی.
تا غروب را در پاک ماندم. گوشی ام چند بار زنگ خورد اما رمقی برای در آوردنش از جیب مانتویم را نداشتم.
هوا که قصد تاریک شدن را داشت، از جا بلند شدم و مسیر خانه را در پیش گرفتم.
وقتی که رسیدم، پاهایم دیگر جان نداشت. در آهنی را به داخل هول دادم و وارد اتاق کوچکی که از دار و ندار دنیا برایم مانده بود، شدم و خسته کفش هایم را پای در، درآوردم و بی حال روی قالی زبر دراز کشیدم.
گوشی که دوباره زنگ خورد، این بار بدون منتظر ماندن از جیب مانتویم بیرونش آوردم و با دیدن اسم علیرضا نفس عمیقی کشیدم و تماس را وصل کردم.
- بله؟
- کجایی تو دختر؟ این همه زنگ زدم، کم کم داشتم به درست بودن شماره شک می کردم.
کف دستم را روی پیشانی‌ام گذاشتم و برای رهایی از سوال و جواب هایش یک پاسخ کوتاه دادم:
- ببخشید، نشنیدم.
- حالا طوری نیست، کجایی؟
- خونه.
- برات کار پیدا کردم. کارش زیاد سخت نیست، میتونی دستیار یه مدلینگ بشی؟
#کپی_ممنوع_پیگرد_قانونی_دارد
@negin_novel
