جبرئیل از عرش پایین آمد و با اشک گفت لایَتیم الّا رُقیّه لاشَهید الّا حُسین (ع).. @Neveshtehaidel

💔 @Neveshtehaidel

🔳 مراسم شیر خوارگان حسینی ▫️ آقایان شالبافان، حسینی نژاد، زمانی، اسدالهی #حرم‌مطهر‌حضرت‌معصومه @Neveshtehaidel

😭😭💔💔 لالایی اصغرم لالا😭 گل نیلوفرم لالا😭

وا شد گره از مشکل ما وقتی که ده مرتبه گفتیم الهی به رقیه🥲💔 #حضرت_رقیه @Neveshtehaidel

می‌زنم‌سیلۍبه‌‌صورت‌‌تاڪمۍدرڪش‌‌ڪنم چون‌‌شنیدم‌ بۍهوا‌سیلۍزدند‌بردخترت…💔 @Neveshtehaidel

کودکانم نذر چشمان علی اصغرت ای فدایت خواهرت رد مکن این هدیه ام را جان زهرا مادرت ای فدایت خواهرت . #شب_چهارم_محرم @Neveshtehaidel

امشب یکم از هیئت حسن بن علی (ع) بذارم براتون؟

من ام وهبم.... مسیحیه آره اصل و نصبم وهب غلام حسین بن علی من کنیز کنیز زینبم...‌❤️🥺

عاشق شوید که زندگی به عشق است عشق دلدار من عشق شد یار من عشق یعنیییی حسن😍❤️

┄┅═🍃🌷🍃═┅┄ 📚 «چایت را مـن شیرین می کـنم» ⏪ بخش ۱۱۱: حسام دستانم را میان انگشتانش گرفت تا در ازدحام جمعیت، از او جدا نشوم. من در مکانی قرار داشتم که میلیون‌ها عاشق را، یک جا میهمانی می داد. بعد از کمی پیاده‌روی پرفراز و نشیب، مقابل گروهی از جوانان سیاهپوش ایستادیم. حسام آرام دستم را رها کرد و وارد جمعیتشان شد. اکثرشان او را به آغوش کشیدند و با لهجه ای خاص، جویای احوالش شدند. به طرفم برگشت. _ بانو جان! این برادرها از موکب علی بن موسی الرضا هستن. از مشهد اومدن از بچه های گل روزگارن. یکی از جوان ها که ظاهراً مسئول موکب بود به سراغمان آمد. سلامی به من گفت و با ادب و صمیمیتی خاص، کم و کیف ماجرا را برای حسام توضیح داد. _ سیدجان! همه چی ردیفه. ساعت یازده و نیم حرکت می کنیم. خواهرا رو اون ور جمع کردیم تا برادرها دورشون حلقه بزن. ان شاء الله شما و خانمتون هم تشریف می آرین دیگه؟ حسام سری به نشانه ی تأیید تکان داد و پچ پچی کنار گوش جوان گفت. سپس جمعیتی از خانم ها را نشانم داد. کمی تردید و اضطراب، در چشمانش موج می زد. _ سارا جان! خانمم! مطمئنی که می تونی بری داخل؟ حالت بد نشه! فشار جمعیت خیلی زیاده ها. مجالی نداشتم. لبخندی زدم و با روی هم گذاشتن پلک هایم اطمینان را به قلبش تزریق کردم. خانم ها در چند صف، چسبیده به هم ایستادند. طنابی به دورشان کشیده شد و زنجیره ای فاصله دار از آقایان، اطرافشان را گرفتند. یکی از آن مردها حسام بود که پشت سرم ایستاد. باز هم طنابی به دور مردها کشیده شد و مجدداً زنجیره‌ای از مردان جوان، دور حسام و دوستانش تشکیل شد. شور عجیبی وجود داشت. هیچ چشمی، جز حرم یار را نمی‌دید و دلبری نمی کرد. تمام نفس ها عطر خدا را داشت و بس! خیلی کند حرکت می‌کردیم و به جلو می رفتیم. حسام نفس به نفس، حالم را جویا می‌شد و من از پس اشکِ عشق می دیدم حضور پروردگار را. سیل مشتاقان و دلدادگان، به حدی زیاد بود که مسیر چند دقیقه ای را چند ساعت طی نمودیم. ساعت یازده و نیم به داخل حرم قدم گذاشتیم و ساعت سه ی نیمه شب به ضریح رسیدیم. چشمم که به ضریح افتاد، نفسم بند آمد. بیچاره کفتاران داعش که تمام هستیشان را به لجن کشیده بودند. مگر می شد نام انسان را به یدک کشید و از علی و اولاد او تنفر داشت؟ اشک امانم نداد و صدای ناله و زاری زُوار التیامی می شد بر روح ترک خورده ام. این جا یعنی انتهای دنیا. این جا همه حکم ماهیانی را داشتند که سینه می کوفتند، برای صید شدن و حسین، رئوف ترین شکارچی دنیا بود. ماندنمان به دقیقه هم نکشید که مسیر گام‌های آراممان، به طرف خروجی دیگر حرم متمایل شد. چند مرتبه فشار جمعیت، قصد از هم پاشیدن دیوار مردان را داشت و موفق نشد. به سختی، از حرم خارج شدیم. کاروانیان گوشه ای ایستادند و بعد از تشکر و دعایی جانانه برای جوانان متولی، از هم جدا شدند. حسام با دوستانش خداحافظی کرد و مرا به گوشه‌ای از سرای حسین برد. گوشه ای از بین الحرمین، شانه به شانه ی هم رو به گنبد طلایی بر زمین نشستیم. _ حالت خوبه بانو؟ اذیت نشدی؟ اون جا همه ی حواسم پی تو بود که یه وقتی مشکلی پیش نیاد. مگر می شود کربلا باشد، حسین باشد، اربعین باشد، و حال کسی خوب نباشد؟ گفتم: _ حسام بازم من رو می آری کربلا؟ چشمانش زیباتر شده بود. _ نه که این دفعه من آوردمت! آقا بطلبه، دنیا هم نمی تونه جلودار بشه. همون طور که بنده تمام زورم رو زدم تا دانیال برت گردونه و شما افتخار هم صحبتی ندادی! حالا بیا یه زیارت عاشورا بخونیم. یه دعایی بکنی واسه ما بلکه حاجت روا بشیم. زیارت عاشورایی کوچک، از جیب روی سینه اش بیرون آورد میان هر دومان گرفت. خواند و من در موج نواها، عاشقانه تر از قبل، اسیرش شدم. چه قدر مشتاق بود این دل، برای شنیدن نجواهای خدا گونه‌اش. سراپا گوش شدم و جان سپردم به شنیدن. موج آوازش پر بغض بود و سوزدار. حسام چه آرزویی داشت که این گونه پتک می‌شد بر سرم؟ پا به پای گریه های قورت داده اش، اشک شدم و زار زدم. چه قدر این مرد، هوایش ملاحت داشت. زیارت که تمام شد دستانش را رو به گنبد بالا برد و با چشمانی بسته چیزی زیر لب نجوا کرد. سر به زیر، گوشه ی چادر مرا به بازی گرفت و پر از حزن صدایم زد. _ سارا خانم! شما پیش آقا خیلی عزیزی، حاجتم رو ازش بگیر! با بغض پرسیدم: _ من؟ چه جوری آخه؟ سرش را بالا گرفت و چشم به حرم دوخت. نگاه از چهره‌اش برنداشتم اشک روان از کنار صورتش را دیدم. _ سخت نیست؛ فقط یه آمین از ته دلت بگو! ⏪ ادامه دارد... ................................. @Neveshtehaidel

بسم الله الرحمن الرحیم ☘

قهرمان زینب❤️🥺 به به به.... #حاج‌حسن‌شالبافان @Neveshtehaidel

تا مرا در خون نبینی راضی از خود نیستم حر پشیمان آمده، ای بهترین آقا ببخش!🥺 @Neveshtehaidel

خب رفقای امام حسینی😁 یواش یواش پولاتونو آماده کنید که واسه موکب شهدای مدافع حرم میخایم پول جمع کنیم😁 خرج امام حسین کنید که هزار برابر بشه براتون... موکب شهدای مدافعان حرم شهرستان طارم تو مرز مهران انشاالله واسه ایام اربعین برپا میشه... پولاتونو آماده کنید که خرج امام حسین کنید🥺❤️

امام حسنی ها..‌. امشب هیئت حسن بن علی رو از دست ندید امشب شب امام حسنه🥺🥺❤️ امشب باید جون بدیم... جون بدیم واسه آقامون....

رسیده وقت علمداری ابن الحسن(ع)🥺🖤 #شب‌پنجم‌محرم #عبدالله‌بن‌حسن(ع) @Neveshtehaidel

امشب همه مهمون سفره ی امام حسنیم امشب جلو در هیئت ها هم امام حسن هست و هم امام حسین... امشب شب پسر ارباب کریممونه... حاجت نگیری باختی🥺💔

📲السلام علی عبدالله بن الحسن #ارسالی‌شما @Neveshtehaidel

خیلی وقتا شده رفقا واسم فیلم و کلیپ و شعر از امام حسن فرستادن.... گفتن اسم امام حسن میاد یاد تو میوفتیم.... اینجاست که باید گفت ما را بشناسید به نام حسنی ها..

تا شود راضی ز اعمالم خدا، گفتم حسن❤️ باز شد درهای رحمت زود تا گفتم حسن❤️ مظهر جود خداوند است معصومین ولی وقت حاجت خواستن من ابتدا گفتم حسن مرحم درد گدایان چیست؟ جز نام کریم❤️ هر زمان دل شد به دردی مبتلا گفتم حسن🥺 بهترین توشه در این عالم دعای فاطمه است خواستم سهمی برم از این دعا گفتم حسن❤️ نام او راه رسیدن به حسبن بن علیست پس برای رفتن تا کربلا گفتم حسن🥺 اربعین فریاد زائرهاست لبیک حسین گریه کردم یاد قبرش بی صدا گفتم‌حسن😭 خاک عالم بر دهانم هر زمان دیدم زنی ناگهان افتاد بین کوچه ها گفتم حسن😭😭 @Neveshtehaidel

مثل یک صاعقه تکبیرِ حسن می‌آمد یازده ساله ترین شیرِ حسن می‌آمد بر تن از پیرهن خویش کفن ساخته است او حسینیه‌ای از خشتِ حسن ساخته است رگِ گردن متورم شده یعنی لبیک مُشتهایش متراکم شده یعنی لبیک یازده جرعه‌ی ناب از یَمِ حیدر خورده است خوب پیداست که بر غیرتِ او برخورده است دست حق بر درِ خیبر بخورد می‌فهمند به رگ غیرت او بَر بخورد می‌فهمند او یتیمی است که نعلین ندارد حتی فکر صد خُم در آن بین ندارد حتی او نمی‌دید که خاری به کف پایش بود دامن پیرهنش زیر قدمهایش بود چند باری به زمین خورد ولی باز دوید تا که زهرا به زمین خورد علی باز دوید خیره چشمانِ تَرَش رو به همان منظره بود دورِ گودال فقط دایره در دایره بود همه با خاطره‌ی بغضِ علی جمع شدند حلقه در حلقه به یک نقطه ؛ ولی جمع شدند حلقه‌ها تنگ‌تر از تنگ‌تر از قبل شده قلب‌ها سنگ‌تر از سنگ‌تر از قبل شده باید از بینِ همه رد بشود می‌داند نه محال است مردد بشود می‌داند… رد شد از حلقه‌ی پیرانِ عصازن و سپس از وسطِ جمعیتی سنگ به دامن نه فقط سنگ که چوب و شن و آهن بعد از آن سخت دوید از دو سه تا حلقه‌ی اسبان سواری وصدای نفس و شیهه و کوبیدن سُم‌ها همه‌سو هولِ قدم‌ها وعَلَم‌ها به خودش گفت کمی مانده برو از وسط اینهمه جامانده برو پیش می‌رفت ولی حلقه‌ی یک لشکر شد متراکم متراکم متراکم‌تر شد داشت از بین همین فاصله‌ها رد می‌شد از دل هلهله‌ها، هروله‌ها رد می‌شد رد شد از حلقه‌ی سرنیزه و از حلقه‌ی شمشیر و کمانگیر و کف پاش پُر از خون و تَنِ کوچک مجروح دوید و لب گودال رسید و ته گودل چه دید و… که سنان بود و سنان داشت نیزه‌ای فاتحه خوان داشت حرمله غرقِ عرق چشم بر آن نیمه‌ جان داشت آخرین تیر خودش را به کمان داشت مادری موی کَنان سینه زنان پیش عمو بود ولی قدِ کمان داشت پدرش بود عمو بود پدرش بر سر او بود… پسر اُفتاد سر اُفتاد چه بد بال و پر اُفتاد تنی روی تن اُفتاد حسن اُفتاد راه یک تیرِ سه‌شعبه به دو حنجر اُفتاد ناله‌ای بین گلو بود که زهرا غش کرد او در آغوش عمو بود که زهرا غش کرد کاش جبریل جراحات دو تَن را می‌بست کاش می‌شد که علی چشم حسن را می‌بست باز از خاک حسن مادر خود را برداشت شمر تا کُندترین خنجر خود را برداشت… #حسن_لطفی @Neveshtehaidel

┄┅═🍃🌷🍃═┅┄ 📚 «چایت را مـن شیرین می کـنم» ⏪ بخش ۱۱۲: پلک روی هم گذاشتم. با تمام وجود «آمین» گفتم و دعا کردم برای برآورده شدن آرزوی عشقم. مردی که آرامش، زندگی و آسایش را دست و دلبازانه به من هدیه داد. چشم باز کردم و نگاهم را به سمتش چرخاندم، متبسم و مهربان، تماشایم می کرد. _ شک ندارم که گرفتیش! اشکم را پاک کردم. _ نمی خوای بگی چه چیزی از امام حسین می خوای؟ سرش را پایین انداخت و انگشتر عقیقش را به بازی گرفت. _ بانو! می دونی چه قدر دوستت دارم؟ ساکت ماندم. اولین بار بود که این جمله را صریح از دهانش می شنیدم. نگاه فراری اش را، به صورتم انداخت. _ اون قدر زیاد که گاهی می ترسم. اون قدر عمیق که وقت دعا و خواستن از خدا آمین آرزوم رو با صدای لرزون و کم جون می گم. اما مهر خلوص امشبت کارم رو راه انداخت. ترسی در جانم دوید و لرزی به صدایم انداخت. _ مگه چی می خوای از خدا؟ آرزوت چیه امیر مهدی؟ لبخند زد و کلامش تنم را لرزاند. _ شهادت! زبانم خشک شد. من آمین گوی دعای شهادت معشوقم بودم؟ کاش زمان می ایستاد، دوست داشتم فریاد بزنم، تا خود خدا بدوم که غلط کردم، آرزویش را برآورده نکن. اگر او برود، من هم می روم. فقط اشک ریختم و حسام، زبان بازی کرد برای آرام شدنم، اما آرام نبودم. بدون حسام چه طور نفس بکشم؟ وقتی «الله اکبرِ» اذان صبح در فضا پیچید، چشم بستم و با تمام وجود، از خدا خواستم که دعایم را پس می گیرم. از فقیرنواز کربلا خواستم که حسام من به سلامت راهی ایران شود و من بی خیال بیماری ام، عروسی به پا کنم و رخت سفید بپوشم. حس گول خورده ای را داشتم که تمام زندگی اش را باخته. آن قدر زار زدم که حسام، پا به پایم اشک ریخت و طلب بخشش کرد. اما من کودکانه به رسم دلخوری و قهر، مُهر بر دهان زدم و بی جواب گذاشتم، کرور کرور عاشقانه هایش را. بعد از نماز صبح و در اوج صبوری، بابت بی محلی هایم مرا به هتل رساند. دلخور و ناراحت داشتم به داخل هتل می رفتم که مچم را میان پنجه های گرمش قفل کرد. _ سارا خانم! بانو جان، می دونم دلخوری. قهری. یه دقیقه صبر کن. از جیب شلوارش جعبه ای کوچک و قرمز بیرون آورد. _ پام که رسید به کربلا، برات خریدمش. یه انگشتره. همه جا تبرکش کردم. به جبران اون حلقه ها که انتخاب هیچ کدوممون نبود و شما خانمی کردی. البته می دونم زیاد خوش سلیقه نیستم. انگشتر را از جعبه بیرون آورد. از گوشه ی چشم نگاه کردم؛ یک نگین سبز و درخشان بر پاشنه ای نقره‌ای می‌درخشید. دست راستم را بلند کرد و انگشتر را بر انگشتم نشاند. _ وقتی فهمیدم داری می آی کربلا، دادم اسم عملیاتیم یعنی «حسام» رو پشت نگینش بکنن تا همین جا بهت بدم. یادگاری من و شب اربعین. دستم را میان پنجه‌هایش فشرد و نوازش کرد. سر به زیر انداخت و بغض صدایش، قلبم را به آتش کشید. _ حلالم کن بانو! جملاتش سینه ام را سنگین می کرد و نفسم را سنگین‌تر. نمی‌توانستم پاسخ بدهم، حسی پر از دوست داشتن وجودم را می‌سوزاند. همان لحظه، دانیال آمد، میانمان قرار گرفت و دستهایش را بر شانه هایمان گذاشت. بغض امانم را بریده بود. خداحافظی سردی، حواله ی مرد روزهای عاشقی ام کردم و قدم برداشتم تا از آن دو جدا شوم. نگاهم به چشمان خسته اش افتاد؛ پر از غم بودند و خسته. قدم تند کردم و بی توجه به دانیال، روی پله های ورودی مهمانسرا ایستادم. نمی دانم چرا، اما دلم هوای تماشا داشت. چرخیدم تا یک بار دیگر ببینمش. صورتش زیبا و معصوم بود، با ریشی که حالا بلندتر از قبل، آشفتگی اش را به نمایش می‌گذاشت. خستگی در مویرگ های چشمانش موج می زد. دلم لرزید، برای لبخند مظلومانه اش. غم چهره اش آوار شد بر خرابه های قلبم. کاش دنیا می ایستاد. نگاهم را که دید، تبسمش جان گرفت. پا جفت کرد و دست کنار شقیقه اش گذاشت برای احترامی نظامی. با غروری بچگانه باز هم رو گرفتم از دلبری هایش. ⏪ ادامه دارد... ................................. @Neveshtehaidel