#مستند_داستانی_امنیتی_عاکف_سری_سوم @kheymegahevelayat #قسمت_صد_و_نود_و_نه وقتی ماشین و دیدم، اول دور و بَرَم و کنترل کردم. همه جا رو زیر نظر گرفتم. تمام جوانب امنیتی رو مدنظر قرار دادم. انقدر وسواسانه با مسائل امنیتی برخورد میکردم که حتی به عاصف هم شک داشتم. نمیدونم این جمله درست هست یا نه، اما بزارید بگم. من آدم زُمختی هستم و سخت به کسی اطمینان میکنم... دلیلشم اینه که کار امنیتی شوخی بردار نیست و هر لحظه ممکنه زیر پات و خالی کنند. حتی از کسانی که توقع نداری در شرایطی مثل اتفاقات مربوط به پارکینگ فرودگاه در کشور عراق برای دستگیری نسترن و تماس عاصف با من برای رفتن به سمت پارکینگ، انقدر شک داشتم که حتی اگر پدر شهیدمم از داخل قبر می اومد بیرون و میگفت فلان کار و انجام بده من به پدرمم شک میکردم.. چون در کار امنیتی به احدی اطمینان نمیکنم از جایی که در این پرونده باگ وجود داشت، وَ حتی من به حاج کاظم شک داشتم، دیگه پس عاصف جای خودش و داشت. دوتا فرضیه به ذهنم رسید: عاصف توسط نسترن و عوامل سرویس دشمن دستگیر شده و با این تماس سوری خواستن من و بکشونن سمت خودشون تا کار نیمه تمام هتل نورالعباس و تمام کنن وَ فرضیه دوم که پذیرشش برام سخت بود این بود که «باگ پرونده میتونه عاصف باشه.» حتی فکر کردن به این موضوع برام اذیت کننده بود. اما راستش در کار امنیتی و اطلاعاتی چنین مواردی زیاد هست، پس تعجب نکنید بگذریم اطرافم و پایش کردم، اسلحم و آروم گرفتم دستم و بعدش گذاشتم داخل جیب کاپشنم. همینطور که اسلحه داخل جیبم بود دستم و بردم روی ماشه تا درصورتی که اتفاقی پیش اومد، بزنم اون نفر و سوراخ سوراخش کنم از بین بعضی آدم ها رد شدم.. هر لحظه احتمال میدادم اتفاقی بیفته.. به آدم هایی که از اطرافم رد میشدن شک داشتم. همینطور که موبایلم دستم بود و روی گوشم، عاصف گفت: «رسیدی.. چندقدم دیگه بیای میرسی به ماشین مورد نظر آهسته و شمرده_شمرده به سمت خودرو گام بر می‌داشتم! وقتی رسیدم، نرفتم کنار درب خودرو.. رفتم روبروی خودرو نزدیک کاپوت ماشین ایستادم تا داخل اتوموبیل رو کنترل کنم! دیدم واقعا عاصف با نسترن هستند و دام نیست. وقتی فهمیدم دام نیست آروم رفتم کنار درب ماشین ایستادم و درو باز کردم فورا روی صندلی جلو نشستم... وقتی نشستم دکمه رو زدم درب ماشین و قفل کردم.. نسترن وقتی منو دید وحشت کرد منم معطل نکردم، همین که نشستم در و قفل کردم، نگاهی به نسترن انداختم، نقابش و از صورتش زدم بالا دیدم خودشه، دستم و مشت کردم یه دونه محکم زدم به دهنش بهش گفتم: +آشغال خیال کردی میتونی در بری؟ دیدم داره از لبش خون میاد چون دستاش بسته بود چندبرگ دستمال گرفتم دهنش و پاک کردم.. موی سر و ریش مصنوعی رو از سرو وصورتم برداشتم، نگام کرد.. با درد گفت: _تو شوهر همونی نیستی که اومده بودید پاساژ؟ خندیدم گفتم: +هه بدبخت، پس چی داخل اون مرکز ولوم انگلیس یاد گرفتی؟ اون زن همکارم بود. همسرم نبود. همسرم بخاطر خیانت امثال تو الآن در بستر بیماری هست، وَ عاقبتش شده عین کسانی که هر لحظه منتظر مرگ هستند یه هویی دست عاصف و روی شونه هام حس کردم.. عین یه برادر که یعنی ادامه نده وَ از مرگ همسرت چیزی نگو به نسترن گفتم: میبرمت ایران، آدمت میکنم به عاصف گفتم: +دستبند اصلی رو بده تیغ موکت بُرُ از جیبم در آوردم دستبند پلاستیکی رو از دستان نسترن توسلی پاره کردم، بعدش دستبند اصلی رو زدم و دستاش و از پشت بستم عاصف به چشماش چشم بند زد، بعدش دوباره نقاب و زد به صورت نسترن، پنجه انداخت چادرش و محکم گرفت دور دستش قفل کرد با تمام قدرت نسترن و از بین دوتا صندلی و روی کنسول کشید سمت صندلی عقب کنار خودش وقتی عاصف نسترن رو به سختی کشید روی صندلی عقب بهش گفت: خانوم نسترن، سرت و ببر کف ماشین کوچیکترین حرکت اضافی نمیتونی بکنی، اما یه وقت بخوای جفتگ بندازی، با همین دستام کارت و تموم میکنم فورا رفتم نشستم پشت فرمون، بلافاصله از فرودگاه خارج شدیم.. حالا دیگه یه نفس راحت کشیده بودم.. رفتیم سمت یک مکان خلوت، وقتی دیدم خطری احساس نمیکنم خبر خروج افشین به سمت آمریکارو کد کردم برای داخل ایران تا بچه های داخل ایران به عواملمون در آمریکا خبر بدن تا اون و زیر نظر بگیرن بنابرملاحظاتی که حالا در ادامه میخونید، دستگیری نسترن توسلی رو دیگه اعلام نکردم. اما به صورت رمز برای داخل ایران سربسته و طوری که سرگردان باشن، نوشتم: «غزال تیز پای روزگار آخر به صید ما فتاده / بساط سور و ساتی گستران مهمان نمیخواهی؟» چنددقیقه بعد رمز فرستادند: «بیا به سمت علی عاقبت بخیر شوی / مرو به راه دگر، چون که آتش است و خطر» فهمیدم باید برم سمت فرودگاه نجف خیلی ترافیک بود. از طرفی هم خطرناک بود! چون نسترن همراه ما بود، وَ ممکن بود هر لحظه اتفاقات بدی بیفته وَ عوامل سرویس دشمن فهمیده باشن، آماده هرگونه اتفاقی بودیم.