#داستان_پرواز نخستین پرواز در سال ۲۳۸هـجری قمری یعنی بیش از ۱۲۰۰ سال پیش توسط دانشمند مسلمان، #عباس_بن_فرناس انجام گرفت. عباس در شنل گشادی که با بست‌های چوبی سخت و سفت شده و شکل بال به خود گرفته بود از مناره مسجد بزرگ قرطبه پایین پرید. این شنل در حکم بال‌های او بود و باعث می‌شد که در هوا سُر بخورد؛ مانند کسی که با چتر در هوا حرکت می‌کند یا کایت سوار است. تلاش عباس ناموفق بود اما سقوطش آن قدر آرام و آهسته اتفاق افتاد که در نتیجه آن او به‌طور جزئی صدمه دید. این اقدام عباس بن فرناس دستکم یکی از نمونه‌های اولیه پریدن با چتر نیز به‌شمار آمده‌است. منابع غربی او را به اشتباه و قطعا از روی کینه و عقده و فقط به خاطر مسلمان بودن اولین خلبان در تاریخ جهان و به قدمت بیش از ۱۲۰۰ سال، به جای عباس بن فرناس،«آرمن فیرمن» نامیده‌اند. عباس بن فرناس را می‌توان از جمله کسانی دانست که از تجربیات خود درس می‌گیرند. او برای اصلاح و بهبود ساخته‌های بعدی اش بسیار تلاش می‌کرد. شاهدان عینی بسیاری نقل کرده‌اند و در بسیاری آثار متعلق به سده‌های میانه آمده است که ماشین پرنده عباس بن فرناس، ماشینی با بال‌های بزرگ بوده‌است. در حدود ۱۲۰۰ سال پیش، او در سن هفتاد سالگی با ماشین پرنده‌اش که از ابریشم و پر عقاب ساخته شده بود پرواز کرد. عباس بن فرناس در منطقه‌ای در اطراف قرطبه در اسپانیای تحت تسلط جهان اسلام، از تپه‌ای نزدیک کوهستانی به نام «جبل العروس» (کوه عروس) بالا رفت. در این زمان پس از آنکه عباس بن فرناس آخرین دست کاری‌ها و اصلاحات را روی ماشین پرنده اش انجام داد جمعیت بزرگی از مردم گرد آمدند تا شاهد پرواز او باشند. عباس در حالی که لباسی شبیه پر و بال پرندگان به تن داشت در مقابل جمعیت ظاهر شد. لباس او از جنس ابریشم بود و با پرهای عقاب پوشیده شده بود. عباس بن فرناس این پرها را با رشته‌های محکم ابریشم به لباس ابریشمین خود محکم کرده بود. او در مقابل مردم ایستاد و در حالی که به تکه کاغذی که در دست داشت نگاه می‌کرد توضیح داد که چگونه برای پرواز با بال‌هایی که روی دستانش قرار می‌گرفت، برنامه‌ریزی کرده‌است: «اکنون که از شما خداحافظی می‌کنم با هدایت این بال‌ها به سمت بالا و پایین، من می‌توانم همچون پرندگان در آسمان بالا روم. اگر همه چیز خوب پیش برود، پس از مدتی بالا رفتن در هوا می‌توانم در نهایت امنیت به سوی شما بازگردم». او تا ارتفاع درخور توجهی بالا رفت و در حدود ده دقیقه هم در اوج ماند اما پس از آن، به زمین سقوط کرد و بالها و یکی از مهرهایش شکست. پس از این حادثه، عباس بن فرناس به اهمیت نقش دُم در پرواز پی برد. او می‌دید که پرندگان هنگام فرود آمدن روی ریشه دمشان فرود می‌آیند و انجام دادن این کار برای ابن فرناس بنا به دلایلی امکان‌پذیر نبود. همه هواپیماهای امروزی نخست روی چرخ‌های عقبشان فرود می‌آیند و این نشان می‌دهد که نظر ابن فرناس در این زمینه کاملاً درست و جلوتر از زمان خود بوده‌است. یکی از شاهدان عینی واقعه پرواز عباس بن فرناس در گزارشی می‌نویسد: «او تا مسافت درخور توجهی مانند پرندگان پرواز کرد اما بی‌آنکه بخواهد در محلی که پروازش را از آنجا آغاز کرده بود، فرود آمد و پشتش به شدت صدمه دید. او نمی‌دانست که پرندگان روی دم هایشان فرود می‌آیند و برای همین، فراموش کرده بود برای لباس پرواز خودش دمی تهیه کند. !» قرن‌ها پیش از آنکه لئوناردو داوینچی طرح‌ها و نقاشی‌هایش در زمینه پرواز ترسیم کند و نخستین پرواز برادران رایت تحقق پذیرد، دانشمند جهان اسلام یعنی عباس بن فرناس به تجربیاتی از این قبل دست زده بود. «راجر بیکن در یک کتاب دست‌نویس، به ماشین پرنده عباس بن فرناس اشاره کرده‌است بیکن در سال ۱۲۶۰ میلادی در اثر خود به نام «توانایی‌های شگفت‌انگیز هنر و طبیعت»، به زبان انگلیسی گفته است: برای پریدن وسیله‌ای وجود دارد که من نه خودم آن را دیده‌ام و نه کسی را می‌شناسم که این وسیله را دیده باشد اما نام مردی آگاه و تحصیل کرده را می‌دانم که چنین وسیله‌ای را ساخته است.» گفته شده است که راجر بیکن در قرطبه، زاده و در سرزمین پدری عباس بن فرناس، تحصیل می‌کرده است و احتمالاً توضیحات دربارهٔ سازوکار پرواز پرندگان و تشابه آن با ماشین پرنده ابن فرناس را از نوشته‌های معاصران مسلمان خود در اسپانیا اقتباس کرده‌است. آثار یادشده بدون هیچ نشانه‌ای ناپدید شده‌اند. به یاد داشته باشیم بیشترین اختراعات بشری در اختیار دانشمندان جهان اسلام بوده است که با حیله و زرنگی جهان غرب، الگوبرداری و به تاراج و یغما رفته است. نام نخستین خلبان جهان در بیش از ۱۲۰۰ سال پیش را فراموش ننماییم. خلبان عباس بن فرناس‌، افتخار جهان اسلام و همه بشریت به دلیل طرح ایده پرواز است. https://eitaa.com/nobarannews