شنیدید میگن : سالی که نکوست از بهارش پیداست ضرب المثل بالا در مواقعی به کار می رود که در انجام کاری از ابتدا مشخص است که چه اتفاقی می افتد و در واقع شروع کار پایان آن را نشان می دهد. این ضرب المثل به خاطر وضع آب و هوا در فصل بهار بوجود آمده است. اگر در فصل #بهار بارندگی خوب و کافی باشد می گویند سال خوبی است اما اگر بارندگی نباشد و هوا خشک و گرم باشد می گویند سال خوبی نیست و در واقع می گویند: سالی که نکوست از بهارش پیداست. در ادامه ی این ضرب المثل جمله‌ی دیگری هم هست که این‌روزها کمتر از آن استفاده می‌شود و بیشتر مثل یک ضرب‌المثل جداگانه کاربرد دارد: سالی که نکوست ازبهارش پیداست، ماستی که تُرشه از تغارش پیداست قسمت دوم این #ضرب_المثل هم، مثل بخش اول ، همان معنا را دارد. درگذشته که ماست را در تغار "ظرف سفالی بزرگی که در آن ماست نگه می داشتند" درست می کردند ، اگر ماست بد بود و چربی اضافه پیدا کرده بود، هم ارزان‌تر بود و هم باید فقط در تغار نگهداری و فروخته می شد و قیمت کمی داشت و خریداران چندانی جز ‏افراد فقیر و #تهیدست نداشت. بنابراین تغاری بودن ماست به معنی بد بودن آن بود. به جمع ما بپیوندید http://eitaa.com/joinchat/345899012Cfc1b7bcd50

📖 #ضرب_المثل اصطلاح مرا به خیر تو امید نیست شر مرسان را شاید شنیده باشید به این معناست: اگر نفع نمی‌رسانی، لااقل مزاحمت و دردسر هم ایجاد نکن. این مثل در واقع بخشی از شعر یکی از حکایت های گلستان سعدی است که در باب چهارم آن آمده است و شنیدن آن خالی از لطف نیست. یكی از شعرا پیش امیر دزدان رفت و او را ثنا گفت، امیر دزدان دستور داد جامه آن بینوا را از تنش بركشیدند و از ده بیرون كردند. شاعر برهنه و بخت برگشته در سرما می رفت تا خود را به سرپناهی برساند، که سگان آن آبادی به ناگهان به دنبال او افتادند، خواست تا سنگی بردارد و سگ ها را با آن از خود دور کند اما زمین یخ بسته بود و سنگ از زمین کنده نمی شد در همان حال زار شاعر گفت: این حرامزاده مردمان هستند كه سنگ را بسته و سگ را گشوده اند. امیر دزدان از دور این سخن بشیند و بخندید و گفت: ای حكیم از من چیزی بخواه ، گفت: جامهٔ خود را خواهم اگر از روی كرم انعام فرمایی امیدوار بود آدمی به خیر كسان مرا به خیر تو امید نیست شر مرسان ┈┈┈┈┈┈┈┈┈ همراه ما باشید با نکته های ناب http://eitaa.com/joinchat/345899012Cfc1b7bcd50

‍ ‌#ضرب_المثل 📚من نوکر سلطانم، بادنجان باد دارد. بلی.... ندارد. بلی. این اصطلاح امروزه بیشتر به این صورت به کار می‌رود: من ندیم سلطانم نه ندیم بادنجان. این مثل را در مورد افراد چاپلوس به کار می‌بردند که برای خوش‌آمد اربابان خود هر چه آنها بگویند تایید میکنند و کار زشت خود را اینچنین توجیه می‌کنند. می‌گویند روزی در اوج گرسنگی برای سلطان محمود بورانی بادنجان آوردند. هنگام تناول، سلطان میگفت بادنجان نیک چیزیست. ندیمش در مدح بادنجان سخن گفت. سلطان پس از سیر شدن گفت: بادنجان مضرات زیادی دارد. ندیم نیز در باب مضرات بادنجان کلی سخن گفت. سلطان به او گفت: مردک، پس همین زمان در مدح بادنجان چه میگفتی؟ ندیم پاسخ داد: من ندیم سلطانم، نه ندیم بادنجان. در روایت دیگری آمده دبیر ناصرالدین شاه برای وزیر قصه می‌کرد که دیروز در خانه فلان‌الدوله بودیم. سفره‌ای بزرگ گسترده بودند. وزیر به واسطه عداوت با آن شخص سخن دبیر را قطع کرد و گفت: مرده‌شوی او را ببرند با سفره‌اش. ... دبیر بلافاصله پاسخ داد: بلی قربان. همین‌طور است. سفره بدان بزرگی گستردند ولی فقط دو کاسه اشکنه گذاشتند. ❖ کانال نُکتِه هایِ ناب eitaa.com/joinchat/345899012Cfc1b7bcd50

#ضرب_المثل زمان نادر یکی از استانداران او به مردم خیلی ظلم می کرد . و مالیات های فراوان از آن ها می گرفت. مردم به تنگ آمده و شکایت او را نزد نادر بردند. نادر پیغامی برای استاندار فرستاد . ولی او همچنان به ظلم خود ادامه می داد. وقتی خبر به نادر رسید، چون دوست نداشت کسی از فرمانش سرپیچی کند، همه ی استانداران را به مرکز خواند . دستور داد استاندار ظالم را قطعه قطعه کنند و از او آشی تهیه کنند . بعد آش را در کاسه ریختند و به هر استاندار یک کاسه دادند. و نا در به آنها گفت: " هر کس به مردم ظلم و تعدی کند، همین آش است و همین کاسه #همین_آش_است_وهمین_کاسه https://eitaa.com/noktehayenab