#امام_حسین #کربلا #کوفه #قیام یک تحلیل خوب از رسول جعفریان دربارۀ فلسفۀ قیام امام حسین علیه‌السلام تاریخ خلفا (تاریخ سیاسی اسلام، ج ۲)، ص ۵۵۱-۵۵۸.

#امام_حسین #کربلا #محرم #خدا بسم الله الرحمن الرحیم ۱. امام حسین راه‌نُماست؛ راهی که خودْ عالم به آن است؛ راهی که آن را با پیمودنش به ما نشان داد؛ راهی که نهایتش شهادت بود. ۲. کسانی که خود را به دریای جذب حداکثری سیدالشهداء زدند، از ابالفضل العباس تا حبیب‌ابن‌مظاهر، راه را همان دیدند که امام پیمود و به همان بلایایی دچار شدند که امام دچار شد. ولی جذب حداکثری امام چند نفر را به خود جذب کرد؟ کمتر از ۲۰۰ نفر! چون امام راهش را قربانی جذب حداکثری نکرد؛ بلکه خود و مجذوبانش را قربانی آن راه کرد. ۳. امام خود را قربانی امری می‌نماید که از جانش مهم‌تر است. قربانی برای اطاعت خدا؛ نه قربانی برای شفا دادن، نه برای حال خوب مجالس، نه حتی قربانی برای شفاعت کردن. قربانی شد که هدف را نشان دهد ولی درنهایت باز هم عده‌ای نمی‌بینند، عده‌ای نمی‌خواهند ببینند و عده‌ای نمی‌خواهند دیده شود. ۴. مهم‌ترین آموزۀ کربلا: کشته شد تا با یزید بیعت نکند!