#دانشگاه #پژوهشگاه #بحران #هزینه بسم الله الرحمن الرحیم ابتذالی به نام دانشگاه و پژوهشگاه! ایام و ماه‌های بحرانی، ایامی‌اند برای درس گرفتن و آموختن؛ از بحران غزه تا بحران انتخابات. چیزی که همین روزها بسیار مرا تکان داد این بود که فهمیدم نهادهایی مانند پژوهشگاه یا دانشگاه و به‌طور کلی مراکز علمی علوم انسانی ما، تا چه اندازه بی‌فایده، مسخره و مزخرف‌اند. دستگاه‌هایی که پول می‌خوردند و ساده‌ترین مسئولیت‌های البته مورد نیاز را به دوش نمی‌کشند. واقعاً نباید از پژوهشگاه‌های علوم سیاسی انتظار داشته باشیم که مجموع اسناد مربوط به برجام را، از ابعاد مختلف و به ترتیب تاریخ، یک‌جا جمع کنند؟ برجامی که بیش از یک دهه افکار عمومی ایران را به خود مشغول کرده‌است و بحران‌های فراوانی را در پی خود آورده‌است؟ پس واقعاً این همه پژوهشگاه، از دانشگاه‌ها تا حوزه و از حوزه تا سپاه چه کار مفیدی می‌خواهند انجام دهند؟ پس چه زمانی می‌خواهند مسئله‌ای را حل‌وفصل کنند؟ تا کی باید ظریف کذاب و روحانی شیاد اینگونه با سخنان کذب بتازند و اندیشۀ مردم را به‌دست گیرند؟ حتی این کار را دانشجویان کارشناسی ارشد نیز می‌توانند در پایان‌نامۀ خود انجام دهند؛ چرا نباید به صورت یک پروژه در دانشگاه‌های ما تعریف شوند؟! این ناکارآمدی سر دراز دارد؟! چرا ظهور قدرت مقاومت در طوفان الاقصی و ظهور قدرت ایران در وعدۀ صادق اینگونه نادیده گرفته شده است و لوازم بین المللی، اقتصادی، جامعه شناختی و ... نادیده گرفته می‌شود؟ چرا مستندی وجود ندارد تا آن سیاست‌مدار بی‌افسار اینگونه به سیاست‌های ایران در محور مقاومت نتازد و این اتفاقات عظیم را با اصطلاحاتی مانند موشک‌پرانی به سخره نگیرد؟! مگر ما جامعه‌شناسان مسلمانی نداریم که فواید حجاب را با بررسی‌های میدانی در کشور‌های مختلف به گوش دانشجویان و مردم برسانند؟! اگر بخواهیم این مسائل کار نشده را بشماریم، واقعاً از بیکارگی و بطّالگی این نهادها قالب تهی می‌کنیم! متأسفانه برای این رخ‌دادهای مهیب اثری مستند وجود ندارد که هم سیاست‌مداران ما به آن مراجعه کنند تا چرند نگویند و هم اهل رسانه و هنر آن را مطالعه کنند تا مردم را با ابزارهای خود به آگاهی برسانند تا درنهایت مردم ما، قدر داشته‌های خود را بدانند. با این موارد که مواجه شدم، واقعاً توسعه نیافتگی و خاورمیانه‌ای بودن را احساس کردم. آخر تا این اندازه ناکارآمد؟! الحمدلله علی کل حال