📜 برخوردهای آزاردهنده!
▫️ما وقتى مى‌بينيم رفيقمان ضعفى دارد يا حرف‌هايى مى‌زند كه مفسده دارد، به او ناسزا مى‌گوييم؛ او هم به ما ناسزا مى‌گويد و همين‌طور ناسزاها رد و بدل مى‌شود!
▫️ درحالى‌كه بايد بررسى كنيم كه كسرى او چيست؟ چه چيز باعث شده اين كلمات را بگويد؟ و حالا كه گفته، ما چه بايد بگوييم.
وقتى او به ما ناسزا مى‌گويد، آيا ما هم ناسزا بگوييم؟ يا نه، ساكت شويم و بگذاريم و برويم؟!
▫️ يا بدون اينكه به او ناسزا بگوييم، چنين بگوييم:
اين حرفى كه زدى اشتباه است! مؤمنى كه به تو تذكرى مى‌دهد، براى آن است كه اين حرف‌هايى كه مى‌زنى، بوى قورمه‌سبزى مى‌دهد و دامنمان را آلوده مى‌كند!
▫️ديگر منتظر جوابش هم نباشيم و صحبت را قطع كنيم. وقتى او مى‌خواهد توضيح دهد و بگويد كه نه اين‌طور نيست؛ اِعراض كنيم. اصلاً مسئله، در خود اِعراض از قضيه، جا مى‌افتد.
▫️ما بايد اين پختگى‌ها در معاشرت‌ها را ياد بگيريم تا عين بچه‌ها عمل نكنيم!
▫️گاهى با خودم مى‌گويم خدايا همين‌طور كه ما از دعواى بچه‌ها آزار مى‌بينيم، انبياى تو از جمع‌هاى ما آزار مى‌بينند! چون صحبت‌ها و برخوردهايمان، بدون تأمل است و محبت و وِداد در آن نيست!
✍🏻 عین‌صاد
📚 #جمع_ها_و_حاصل_جمع_ها | ص ۸۷
#️⃣ #متن #بریده_کتاب #تربیت
📜 اسیرِ پوچی‌ها
✍🏻 عین‌صاد
❞ انسان براى مسأله‌اى بالاتر از شكل گرفتن و تكامل يافتن بايد بكوشد، چون تنها اين كافى نيست كه شكل بگيريم و در ابعاد وسيع ماده و معنا تكامل پيدا كنيم، زيرا با اين تكامل يافتن، مسأله‌ى بن‌بست و عبث و پوچى زودتر پيش مى‌آيد و عميق‌تر، مطرح مى‌گردد.
كسى كه بهترين ماشين را و شكل گرفته‌ترين وسيله‌ها را و تكامل يافته‌ترين مركب‌ها را با خود دارد مسأله‌ى بن‌بست و ترافيك و محدوديت‌ها را بيشتر احساس مى‌كند و عميق‌تر مى‌فهمد.
انسانى كه در دو بُعد ماده و اخلاق شكل گرفته و به تكامل رسيده، اما جهت ندارد و راه ندارد، به بن‌بست و عبث و پوچى عميق‌ترى گرفتار خواهد شد و اين بن‌بست و عبث و پوچى را ديگر نمى‌توان با عرفان شرق هم درمان كرد و با هيپى‌گرى مداوا نمود، چون اين عرفان، خود يك نوع تكامل براى استعدادهاى عظيم‌تر انسان است كه پس از شكل گرفتن و تكامل يافتن، بايد به دنبال راهى بزرگ‌تر براى حركت كردن و جهتى برتر براى دويدنش بود.
براى اين انسان مسأله‌ى جهت و صراط و مركب‌ها و رهبرى‌ها و روش حركت و منزل‌ها، مطرح مى‌شوند و تنها استعدادهاى تكامل يافته در دو بُعد ماده و اخلاق مسأله‌اى را حل نمى‌كنند.
... انسان هنگامى آدم مى‌شود كه به استعدادهاى شكل گرفته‌اش جهت بدهد. براى اين انسان، مكتبى، مكتب مى‌شود، كه جهت حركت و صراط و روش حركت را به او ياد بدهد و بياموزد، بدون آنكه او را مسخ كند و او را در راه بغلطاند و يا بغل بگيرد.
📚 #رشد | ص ۲۱
#️⃣ #متن #بریده_کتاب #تربیت