🔷 به ضرس قاطع می تونم بگم با این پیامتون داغ دلم تازه شد😅 پسرم که الان نه سالشه تا حدود هفت سالگی بسیار پر جنب و جوش و بازیگوش بود در حد انرژی پنهان در اتم🤯 یعنی من سعی می کردم کلا نَرَم جایی مهمونی، چون با خنده و آرامش به وظیفه‌ی خودش که همون کشف یا به عبارتی خرابکاری بود بی فوت وقت ادامه میداد. چشم غره و خواهش و انواع روش‌های انسانی و غیر انسانی هم تقریبا جواب نمیداد. حال منم بخار قبل از شروع آتشفشان بود🌋 ولی همین بچه وقتی #اسباب_بازی_مناسب براش درست میشد کاری به کارم نداشت. ✨ پسرم حالا بزرگ شده، طوری که جزء آروم ترین بچه های کلاسشونه. واقعیتش ما مامان بالاها فقط باید برسیم به این که ⬅️ #تمام_میشه 🗝 شاه کلید سوار شدن به اوضاع اینه که ما خودمونو با بچه هایی که دارن بر اساس برنامه ریزی خدای حکیم جلو میرن #تطبیق بدیم. چرا باید بچه رو جایی به مهمونی برد که هیچ بچه‌ای نیست، پر از ظرفای گرون قیمته و فضای محدودی داره؟ این کار همون قدر غلطه که بردن یه آدم مسن به مهمونی شلوغ و طولانی و پر از صداهای بلند اشتباهه. 💠 روی قول گرفتن قبل از مهمونی هم زیاد حساب نکنین البته تا یه حدودی جواب میده ولی اکثرشو فراموش می‌کنن، بچه‌ها کاملا تو حال زندگی می‌کنن. اگر #ساختار_روحی و ذهنی بچه ها رو درک کنیم، بهتر می تونیم شرایط رو به نفع اونا تغییر بدیم. در واقع نباید از بچه ها انتظار زیادی داشته باشیم ولی خودمون می تونیم با ⬅️برنامه ریزی برای زمان بیرون رفتن ⬅️تهیه ی خوراکی و اسباب بازی. ⬅️دادن توجه اصلی به فرزند حتی توی مهمونی و صدها قلق مادری خلاق یه شرایط آروم و بدور از تنش حاکم کنیم.